Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Herkesin ortaokuldayken yaşamak için sabırsızlandığı lise hayatı, ne kadar masum dursa da, özüne bakıldığında çocukluk travmalarının gerçekleştiği asıl yerdi. İnsanların kendisini büyümüş gibi hissettiği fakat aslında yetişkinliğin kıyısına bile ulaşamamış, tecrübesiz kişiliklerden oluşan bu bireyler topluluğu; sergiledikleri davranışların geniş bir süreç sonucu oluşturacağı etkileri tahmin etmekte biraz başarısız olduğundan aralarındaki çoğu kişi akıllarına ilk gelen hareketleri uygulayarak yaptıkları hakkında kayda değer bir süre düşünmüyor, geçip gidiyorlardı. Karşılarındaki bireyde bıraktıkları uzun süreli etkiden habersiz olan bu insanlara toplum ergen lakabını taksa da onlar -kısaca- gelişimini tamamlamamış yetişkinlerden ibaretlerdi ve lisenin, liseye geçmemiş herkesin toz pembe hayalleri aksine, acımasız olan tarafını oluşturmakta üstlerine yoktu.
Eh, dünya da zaten sınıf ayrıcalıklarıyla dolu bir bütün olduğundan lisenin duyarsızlığıyla birleştiğinde bazı kişiler için hiç uygun değildi. Bakugou Katsuki'nin o an iki kişi tarafından zorla dizleri üzerine düşürülmesinin sebebi de lise düzenine aykırı olması değil miydi zaten?
Başından beri, herkesin parlak gözlerle bahsettiği bu eğitim yuvasının boktan bir yer olduğunu biliyordu.
"Sadece bir omegayken nasıl oluyor da bu kadar cesaret gösterisi yapabiliyorsun, anlamıyorum doğrusu." Siyah saçlı çocuk, okul hayatında neredeyse her zaman yüzünde duran pis sırıtışını bir kez daha lüzumsuzca sergilerken Katsuki'nin dişlerini birbirine bastırmaktan başka yapabileceği bir şey yok gibiydi. Yanlarındaki iki çocuk tarafından tutulan kolları sebebiyle ayağa kalkması o an imkansız sayılırdı; sadece bu durum yetmezmiş gibi kendisini berbat da hissettiğinden omegaların şu bilindik sendromunu yakın zamanda yaşayacağı sonucuna varmış, şöyle bir durumda neredeyse tüm kemikleri ağrıdan parçalara ayrılacakmış gibisinden bir his vermesi sebebiyle kaderine bir kez daha lanet etmişti.
"Orospu çocuğunun tekisin." dedi hiddetle, belki de onuncu ayağa kalkma denemesini yaşayarak onu da başarısızlıkla sonuçlandırdıktan sonra. Kahrolası omega olması ne sikim değiştirirdi ki? Betalarla baş etmek çocuk oyuncağıydı, tabii üç kişi olmasalardı.
Çete lideri sayılabilecek oğlan, gülümsemesini genişletti ve "Tek yapabileceğiniz şey bu, değil mi?" dedi, ses tonundan bile durumdan keyif aldığı anlaşılıyordu. "Küfür etmek, hakaretler, kelimelerle gerçekleşen her şey." Sarışının yüzüne doğru yaklaştı, ikisinin de nefesleri birbirinin tenine çarpana kadar. Göz temaslarını -aralarındaki bir yarış gibi- hiçbir zaman bozmamışlardı. "O kadar acizsiniz ki, ancak bunu yapabilirsiniz."
