Todoroki Shouto, elini cebine atıp gittikleri yol boyunca üçüncü kez aynı yara bandı kutusunu hırkasından çıkarırken en azından bu sefer Katsuki'yi durdurabilmek istiyordu. Adımlarını biraz hızlandırmaya çalışarak aralarındaki mesafeyi azaltmak için uğraşsa da öfkeli Katsuki'nin hızına yetişmesi imkansızdı. "Katsuki, en azından yaralarını-"
"Hayır!" diye bağırdı sarışın, intikam hırsıyla dolu kelimelerini durduran oğlanın sözlerine karşı. Ardından burnunu çekmiş, bir başka ağacın altından geçmişti. "Ah, onları öldürmek istiyorum!"
"Evet..." diye mırıldandı Shouto, Katsuki mümkünmüş gibi daha da öfkelenerek adımlarını hızlandırırken. Sarışının yanağında birkaç saat sonra morluğa dönüşecek kocaman bir kızarıklık, dudağında patlak, sağ dizinde yere düşerken çarpmasından dolayı soyulmuş bir yara vardı. Gerçi kendisi, yaşça büyük çocuklara sataşırken dayak yiyeceğini biliyor olmalıydı; sonuçta Bakugou Katsuki zeki bir çocuktu fakat futbol toplarının havasını söndürdüklerinde onlara bir ders verme durumunu işleme geçirmeye çalışacak kadar da pervasızdı -tabii, çocuklardan birine yumruk atıp diğerinin de bacağına tekme atabilmişti ya, en azından vurduğunu söyleyebiliyordu.
Yine de, yeterli değil.
Todoroki Shouto'nun orada bulunma sebebine gelirsek, sadece Katsuki içindi. Onlarla birlikte futbol bile oynamıyordu, kenarda bulduğu bir ağaç dalıyla kuma resim çizmekle meşguldü; sarışının oyunu bitene kadar onu bekleyecekti fakat bağırışları duyduğunda yanına gitmek zorunda kaldı ve büyük çocukların Katsuki'yi ittiklerini gördüğünde, olaya el atmaması imkansızdı. Şimdi ise dirseğinde, çevresinde kurumuş kan damlaları bulunduran bir yara vardı.
Katsuki bir başka ağacı geçtikten sonra karşılarına çıkan gölün kenarına kadar ilerledi, aynadaki yansımasından kendisine baktı. Yanağındaki kızarıklığı suyun mavimsi renginden ötürü pek anlayamasa da dudağındaki patlağı görebiliyordu ve bu bile etrafına birkaç yumruk savurmasına yeterdi. "Onları öldüreceğim. Duydun mu beni, Shouto, hepsini geberteceğim onların. Yüzlerini öyle dağıtacağım ki anneleri bile tanıyamayacak!"
"Evet, biliyorum." Shouto yere oturdu. Katsuki de onunla birlikte çimlere yerleşmiş, bağdaş kurduğu bacaklarının dizlerine yumruklarını yaslayarak suya öfkeli bakışlar atmaya başlamıştı. Dikkatli bakarsanız, güneşin ışıklarını da çekmesiyle sarı tutamları arasındaki kum tanelerini görebilirdiniz; büyük çocuklar tarafından parkın kum alanında yere düşürüldüğü andan kalmaydı.
