Το μηχανάκι του καφέε..

Αφροδίτη και Ερμής

Μου πήρε χρόνια να φτάσω εδώ, κι ακόμη δεν περπάτησα τη μισή μου ζωή. Προσδοκίες που είχαν όλοι στην ηλικία των δεκαέξι, δεν με μετρούσαν στα δικά μου δεδομένα. Ένιωθα διαφορετική. Όχι επειδή προτιμώ την Αφροδίτη, μα επειδή πλήγωνα τον Ερμή και κάθε Ερμή, και δεν απέδωσα ποτέ ευθύνη σε άλλον, πέρα από εμένα. Όχι στις επιλογές μου, αλλά σε εμένα. Πήγα και σε ψυχολόγο, δωρεάν του Δήμου, όπου επιβεβαιώθηκα πως σήκωνα επάνω μου βάρος για δύο. Δεν ήταν με ποιόν ή ποιαν έκανα σχέση, αλλά το ότι ένιωθα άθελα μου, ευθύνες για δύο. Η ψυχολόγος, μελαχρινή και γεμάτη αόρατο πάθος, με καθοδήγησε μέσα από συζητήσεις και ηρέμησε μέσα μου το μίσος για τον πατέρα μου. Άνοιξε τα μάτια μου, για το μίσος που είχα για την μητέρα μου, μα τότε δεν το είχα δει πραγματικά, όπως χρόνια αργότερα, που το κατάλαβα και το αντιμετώπισα. Ήτανε για εμένα εκείνη η περίοδος, η περίοδος της αρχής προς την αρμονία του μέσα μου. Αργότερα εκείνη τη χρονιά, γνώρισα και την Λαμπρινή.

Η Λαμπρινή, αγάπη με την πρώτη ματιά. Ακόμη θυμάμαι όταν την πρώτο αντίκρυσα, καθισμένη άβολα σε εκείνο το σκαμπό στο υπόγειο λεσβιάδικο της πλατείας Ναυαρίνου. Το φως έπεφτε πάνω της την στιγμή που κοιταχτήκαμε και ήθελα να πέσω στην αγκαλιά της από το πρώτο κοίταγμα. Αρκεστήκαμε και οι δύο σε μία χειραψία και δύο χαμόγελα, που έκρυβαν πόθο. Η Λαμπρινή, είχε σχέση εκείνη την περίοδο με μία φίλη μου, φίλη που είναι φύλλο στο δέντρο της ζωής μου και όχι ρίζα. Αυτό το φύλλο έπεσε στο τέλος της εποχής και η Λαμπρινή μπήκε σε νέα αρχή με μία άλλη γυναίκα. Εγώ όμως, κάθε φορά που ζητούσα απαντήσεις για τη ζωή μου, έτρεχα σε αυτήν, με ένα απλό μήνυμα από τον υπολογιστή μου, στον δικό της. Κι εκείνη, πρόθυμη και άκρως βοηθητική και εύστοχη, μου έλυνε τις απορίες. Ώσπου, τελείωσε και αυτή της η σχέση. Κι εγώ, είχα τελειώσει την δική μου με τον πρώτο μου. Και ήρθε ο καιρός μας. Δεν κράτησε παραπάνω από τέσσερις μήνες. Ήρθαμε κοντά, και είδαμε τα πρόσωπα μας στον καθρέπτη. Εγώ, που φαινομενικά γλυκιά και αστεία ήμουν, έγινα κέρβερος και αυτή, στην σοφία της, έκρυβε σκονάκι. Και πάντοτε έφευγα εύκολα. Αν δεν το έκανα, δύο εβδομάδες αργότερα, εγώ και η Αλίκη δεν θα είχαμε βρεθεί. Δεν το ήξερα, αλλά πάντοτε έφευγα εύκολα.

Μου ήτανε πιο δύσκολο να επιμένω να ενώσω δύο αρνητικούς μαγνήτες. Προσπαθούσα, μα οι μύες μου από τη πίεση, πονούσαν. Και οι μαγνήτες, τελικά, δεν θέλανε να ενωθούν. Αν ήθελαν πραγματικά, θα είχαν αλλάξει πλευρά. Είτε ο δικός μου, είτε ο δικός της. Μερικά χρόνια αργότερα, συνάντησα ξανά την ψυχολόγο, σε μία κοινή θεατρική εκδήλωση, με θεατρικές ασκήσεις που ο καθένας ερχόταν κοντά με τον άλλον. Εκεί κατάλαβα, πως η Λαμπρινή, είχε την εμφάνιση της ψυχολόγου μου. Κι έτσι, πήρε τα σκήπτρα από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα, χωρίς να τα ζητήσει. Κι ότι της έδειχνα πως θέλω, το έδινε. Κι όμως ποτέ εγώ, δεν την άκουγα όταν μιλούσε για το ποια είναι. Δεν ήθελα να ακούσω. Κι έτσι κάνω. Προτιμώ, ίσως, να δίνω θρόνους σε αγνώστους και να τους κατηγορώ που δεν τους άξιζαν.

Στους άνδρες που πέτυχα, άλλον για δύο βδομάδες, άλλον για δύο μήνες ή και παραπάνω, ένας ήταν ο τυχερός, που υπήρξε το πρώτο μου ολοκλήρωμα. Αν έχω ερωτευτεί και αγαπήσει κάποιον περισσότερο, ήταν αυτός. Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσα, ήξερα πως θα παίξει ρόλο πρωταγωνιστή στη ζωή μου. Και δεν το μετανιώνω. Κράτησε όσο έπρεπε. Κι αυτός, πλέον πιο ευτυχισμένος, επειδή δεν τον κράτησα σε κάτι που δεν είχε να του δώσει τίποτα άλλο, πέρα από ότι έχει ήδη δώσει. Και οι άλλοι, έτσι, δεν τους κράτησα. Δεν κρατάω ψυχές, για να χάνονται. Όταν ξέρεις, ξέρεις. Κι εγώ ήξερα. Προοριζόμουν για το ολόκληρο μου. Και αυτοί για το δικό τους.

Δεν ξέρω ποια ήμουν μαζί τους και τι έκανα. Τελικά όμως, έληγε με αυτούς να θέλουν κι άλλο από αυτό που είχα κι εγώ να τρέχω στην αντίθετη κατεύθυνση, από την πολλή πλήξη και από το κάτω του μετρίου, πάθος. Πιστεύω, αν έμενα, με όποιον από αυτούς, τώρα θα ήμουν ήδη παντρεμένη με παιδιά. Άραγε, για πόσες γυναίκες αυτό να είναι η πραγματικότητα τους; Πόσες ακόμη, απλά έμειναν και με παράβλεψη των συναισθημάτων τους για Αφροδίτες, ζούνε μια ζωή μέσα στο βόλεμα των κοινωνικών τους υποχρεώσεων; Είναι αυτές που συναντώ, συχνά πυκνά, στα μπαρ τις νύχτες να μου μιλάνε. Να λένε ψέματα στον άντρα τους πως βρίσκονται μαζί μου. Που έρχονται στο δωμάτιο μου, ξαπλώνουν στο κρεβάτι μου και περιμένουν να ζήσουν ένα όνειρο. Κι όμως, αγαπημένες, δεν είναι όνειρο. Όταν συμβαίνει έτσι, είναι εφιάλτης, κυρίως δικός μου. Γι' αυτό κι εγώ, δεν ενέδωσα ποτέ. Ούτε τα φιλιά μου μοιράζω. Είναι για εκείνη.

Και το σώμα αυτών, ακόμη με ελκύει. Το σώμα μου ανταποκρίνεται στους άνδρες, ίσως περισσότερο άμεσα απ' ότι στις γυναίκες. Δεν είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Δεν ονειρεύτηκα ή θέλησα μια καθημερινότητα μαζί τους. Δεν βλέπω τον εαυτό μου σε μία σχέση ετεροφυλόφιλη, με έναν άνδρα γερασμένο και εμένα γριά, να του κρατώ το χέρι και να του χαμογελώ. Στις σκέψεις μου για το μέλλον, το χέρι μου κρατάει το δικό σου κι ας είναι και των δύο γερασμένα χέρια, που άλλοτε χάριζαν ηδονή μέσα μας κι άλλοτε χτυπούσαν τραπέζια για να επιβληθούν. Και άλλοτε, χειροκροτούσαν από θαυμασμό, άλλοτε από ειρωνεία. Όλα αυτά θέλω να ζήσω μαζί σου και να είμαι η συνοδοιπόρος σου, στην γεμάτη θαύματα ζωή σου. Και για τις σχέσεις μου με τους άνδρες, κατέληξα. Ήταν άνθρωποι που ζητούσαν από εμένα να γίνω η μαμά τους και αυτοί, βουτυρομπεμπέδες, βολευόντουσαν στην τέλεια εικόνα της μητέρας που είχα απέναντι τους, καθώς απαντούσα σε όλα όσα ζητούσαν βουβά, μόνο με ναι. Κι έτσι αργότερα, έγινα εγώ ο βουτυρομπεμπές και η Αλίκη μου απαντούσε, μόνο με ναι, χωρίς να έχει σημασία τι θυσίαζε για να το λέει. Κι ας θυσίαζε κυρίως την υπόληψη μου. Μα ποιος ενδιαφέρεται για την υπόληψη κάποιου άλλου, πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό; Μα εσύ, χαρά μου, ενδιαφέρεσαι πάντα. Ένας ακόμη λόγος να σ' αγαπώ.