Το μηχανάκι του καφέε..

Η προέκταση σου

Γέννησες και πλημμύρισε η γη ζωή. Το φόρεμα σου λερώθηκε με αίμα, σε έχουν όμως προπονήσει οι γύρω σου για αυτή την στιγμή. Όποια βοήθεια χρειάστηκες, την είχες. Όποιος δεν σου έκανε, τον απομάκρυνες. Έτσι κρατήθηκες ήρεμη στην καθημερινότητα σου. Την αντέχεις μόνο μοιρασμένη στα δύο, πλέον τρία. Την διάλεξες και μέσα της ζεις προσπαθώντας να την γεμίσεις λίγη ακόμη χλιδή από ότι είχε εχθές. Δεν είσαι χαρούμενη που έφτασαν ως εδώ τα πράγματα, μα συνεχίζεις με το κεφάλι ψηλά να με κοιτάς στα μάτια και να μου τα λες όλα, χωρίς να τα έχουμε συζητήσει. Έτσι κάνουν οι φίλες.

Γέννησες και σε εντυπωσίασε ο εαυτός σου. Το παιδί σου είναι κομμάτι από την σάρκα σου και έτσι θα συνεχίσεις να το βλέπεις. Πρέπει να σου μοιάσει, αλλιώς δεν θα έχει τον ίδιο χώρο στη ζωή σου. Κι αυτό ελπίζω, όχι για εσένα αλλά για αυτό το πλάσμα που θα νιώθει πως δεν είναι αποδεκτό. Από μικρό στη ζωή του, του εναποθέτεις κανόνες και όρους που ποτέ δεν διάλεξε να ακολουθήσει. Το αγαπάς, επειδή είναι από εσένα. Αν ήτανε του γείτονα, με το ίδιο χαμόγελο και σκέρτσο στο μάτι, θα το αγνοούσες. Θα χαμογελούσες από έξω σου και θα έλεγες από μέσα σου, πόσο άσχημο είναι επειδή ο γείτονας έχει σκύλο και οι σκύλοι είναι για τα μαντριά, μακριά από την ανθρωπότητα. Ίσως να μην έχεις λάθος σε αυτό. Αν αναλογιστώ την βία που έχουν υποστεί τα καημένα επειδή εμείς, οι άνθρωποι, δεν σεβόμαστε οτιδήποτε μικρότερο από εμάς. Είσαι κι εσύ μία από αυτές που φιλούν τα μεγαλειώδη αεροπλάνα, μα κλωτσούν τους σκύλους;

Γέννησες και η ζωή συνεχίζεται. Έφυγε από μέσα σου το βάρος, η ζωή χαλαρά θα πάρει την τροπή της. Την αγαπάς, μα όχι περισσότερο από την ελευθερία σου. Μπορεί να γίνεις και αγάπη, πέρα από εθισμός για το παιδί σου. Η ανάγκη που σε έχει, σου δίνει την αίσθηση της κυριαρχίας, όπως είχες και με τους άντρες της ζωής σου. Σου αρέσει το κυνήγι, αλλιώς δεν έχεις χρόνο ούτε για ενός λεπτού σκέψη για κάποιον άλλο. Η ζωή σου είναι γεμάτη, ήταν και πριν από το παιδί, άρα όλα καλά.

Γέννησες και το μωρό κατέληξε στα χέρια τα δικά σου και της γυναίκας σου. Όλοι αναρωτιούνται ακόμη το πως. Δεν χρειάζεται να τους απαντήσεις. Αν δεν το γνωρίζουν αυτό, μπορεί να μην τους αρέσει και η απάντηση. Υπάρχουν όμως και αυτοί που γεννήσανε χρόνια πριν και έμαθαν να αγαπάνε το διαφορετικό, χωρίς να είναι οι ίδιοι τους διαφορετικοί. Αγαπήσανε τον άνθρωπο τον καινούριο και τον καλωσορίσανε στη ζωή με λουλούδια και ευωδία. Όποιον τους έδειχνε τον τρόπο, τον ξεχνούσανε και συνέχιζαν να βλέπουν το μωρό τους να μεγαλώνει και να είναι ευτυχισμένο. Δεν τους ένοιαζε εάν θα είναι καλός μαθητής, αρκεί να είναι ευτυχισμένο. Δεν τους ένοιαζε αν θα τρέχει γρήγορα, αρκεί να είναι υγιές. Δεν τους ένοιαζε αν οι γύρω του το έδειχναν με το δάχτυλο, αυτοί του έμαθαν πως αυτός που δείχνει με το δάχτυλο, έχει τα τέσσερα στραμμένα στον εαυτό του.

Έχω κάνει συζητήσεις μαζί με κάθε «εσένα» και δεν με ενόχλησες ποτέ, δεν λέω αυτό. Το καταλαβαίνω που φοβάσαι. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος μου λες. Και δεν θα είναι ποτέ, όσο εγώ κι εσύ δεν τον αλλάζουμε. Όχι, δεν χρειάζεται να βγούμε στους δρόμους. Η αλλαγή ξεκινάει μέσα από τη καρδιά σου. Αν εσένα δεν το βαστάει το μέσα σου να κρίνεις, μπορείς να μην το κάνεις. Ξεκινάει από το τι θα πεις στο παιδί σου. Κάνε το δυνατό να μπορεί να στηρίζει τον εαυτό του. Δώσε του εφόδια ζωής και όχι φόβο. Προστασία, αλλά όχι εγκλεισμό. Κοίτα το παιδί σου στα μάτια και μη του τάξεις ποτέ αποτελέσματα, μόνο αγάπη και στήριξη. Μην του ζητήσεις να σου υποσχεθεί, απλά δώσε του την ελευθερία που του αξίζει. Κάποτε, εγώ που γράφω για εσένα κι εσύ που σου είναι δύσκολο να καταλάβεις, θα εκλείψουμε και η ζωή θα είναι γεμάτη ζωή που δίνει ζωή, όχι που παίρνει.