Το μηχανάκι του καφέε..

Δεν είναι μοίρα

Εσύ άγγελε μου, δεν πίστευες σε αυτά κι όμως έτσι σε έφερα στη ζωή μου. Δεν ήξερα πως ήσουν εσύ, μα σε προσκάλεσα. Και όσο ερχόμουν κοντά σου, το καταλάβαινα περισσότερο. Κι αν πίστευα στην συμπαντική ενέργεια και προσέλκυσα το ολόκληρο μου, όσο κοντά ερχόσουν εσύ, τόσο δεν το πίστευα ότι μου αξίζεις. Πως εσύ είσαι ο άνθρωπος μου. Πως θα μου φέρνεις χαρά και χαμόγελο στα χείλη. Πως η καρδιά σου, θα δίνει ζωή στο σώμα μου και η δική μου στο δικό σου σώμα. Πως τα βράδια, εσύ θα μου ψιθυρίζεις καληνύχτα και θα με φιλάς, όπως κανείς δεν με έχει φιλήσει, επειδή εσύ είσαι η μοναδική.

Σου το έλεγα και δεν με πίστευες. Το μόνο που ήξερες είναι Θεός και εκκλησία. Και μία απαγορευμένη έλξη σε 'μένα. Όσο και να σε φόβιζε, δεν μπορούσες να με αποφύγεις. Ίσως στην αρχή ήρθαμε κοντά, επειδή δεν δεχόσουν πως τα αισθήματα σου ήταν βαμμένα κόκκινα, του πάθους. Κι έτσι, το μόνο που ήθελες να βλέπεις, είναι μια φιλία. Και όπως ξεκίνησα να είμαι η φίλη σου, δεν σταμάτησα ποτέ. Η αλήθεια είναι, πως όταν επιτέλους γνωριστήκαμε, ήταν μια κοινή μέρα.

Εγώ έμενα ακόμη στο Λουξεμβούργο κι εσύ στην Αθήνα. Αποφάσισα αυτή τη χρονιά των Χριστουγεννιάτικων εορτών να την περάσω με την οικογένεια και τους φίλους μου. Κι έτσι, ήμουν εγώ Θεσσαλονίκη κι εσύ Αθήνα. Ήμουν σίγουρη πως με κάποιον τρόπο θα σε γνώριζα. Ωστόσο, στοιχημάτιζα πως πρέπει να έρθω εγώ στην πόλη σου. Την δεύτερη βραδιά μου στην πόλη μου, την πέρασα με κοινό μας φίλο. Αυτόν που μου έδωσε τις πρώτες μου γνώσεις για εσένα. Του μίλησα για εσένα, μα εκείνος δεν με πίστεψε, με κοιτούσε σαν να είμαι τρελή. Και ίσως είμαι, μα με προτιμώ έτσι. Αυτός λοιπόν, δεν θυμόταν την συζήτηση που είχαμε όταν τότε τον είχα ρωτήσει για το ποια ήταν η κοπέλα με το κόκκινο φόρεμα, επειδή ήταν μεθυσμένος. Στην πορεία της συζήτησης μας όμως, επειδή ήθελε να με βοηθήσει, μου είπε πως πρέπει κάπως να σε συναντήσω και να το κανονίσουν όλοι μαζί. Εγώ με σιγουριά του απάντησα πως δεν χρειάζεται να δράσει με κάποιον τρόπο, καθώς όλα θα έρθουν όπως πρέπει και θα γνωριστούμε όποτε είμαστε έτοιμες.

Την επόμενη μέρα λοιπόν, που ξύπνησα πιο κρυωμένη από ποτέ, με καλούν ο Μίνωας και ο φίλος με βίντεο κλήση για να με πείσουν για τον καφέ που είχαμε πει από το προηγούμενο βράδυ πως θα πιούμε. Και οι δύο με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, καθώς δεν το πίστευαν, μου ζητάνε να μαντέψω ποια έχει έρθει Θεσσαλονίκη και θα βγούμε για καφέ μαζί της. Εγώ, δεν αντέδρασα για περίπου ένα λεπτό, καθώς οι σκέψεις στο μυαλό μου είχανε παγώσει. Ίσως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που μέχρι κι εγώ τρόμαξα με τα πιστεύω μου. Σκέτη μαγεία. Ήσουν εδώ και θα σε γνώριζα. Ξαφνικά, έφυγε από πάνω μου η αρρώστια και προσπαθούσα να μου δώσω αυτοπεποίθηση που δεν είχα σκεφτεί να βγάλω τα φρύδια μου, να βαφτώ και να φορέσω άρωμα εκείνη την μέρα, καθώς είχα ήδη βγει για να επισκεφθώ την Ξένια στο πατρικό της.