Το μηχανάκι του καφέε..

Όσα δεν είδα, βλέπω

Σήμερα, γεμάτη νιώθω από τους ήχους της φωνής των περαστικών, γνωστών ή φίλων. Ο καθρέπτης μου, με αποτυπώνει καθαρή και ολοκληρωμένη. Δεν περιμένω πια να γεμίσω με τα, βρεγμένα από ιδρώτα, σεντόνια μου. Καθάρισα κάθε γωνία της ντουλάπας μου, όπως του μυαλού μου. Η αλήθεια είναι Αλίκη, ήσουν σε πολλές γωνίες. Κι έπρεπε να γίνω σκληρή, αμείλικτη με την δική μου αλήθεια. Κυρίως, έπρεπε να σε ζήσω μέχρι τέρμα. Να σε ξεζουμίσω, να λερώσω παντού μέσα μου και μετά να καθαρίζω και να καθαρίζω ξανά. Και τώρα, μπορώ να το πω, σ'αγαπάω. Τώρα, σ'αγαπάω αληθινά. Όσο μου πρέπει και όσο σου πρέπει.

Τι μου έκανες; Αλήθεια Αλίκη, δεν θυμάσαι ή δεν μπορείς να δεις, επειδή ακόμη μια φορά, ψυχές και αλήθειες σαν τις δικές μου, δεν βαστάς. Μην θαρρείς πως οι ερωτηματικές σου απαντήσεις, θολώνουν τα νερά που κολυμπώ. Γαλάζια ήταν, γαλάζια μένουν. Και τώρα ξέρω, είσαι παιδί από τον κόσμο σου κι εσύ. Πρέπει να στο πω, μπράβο σου. Μεγάλωσες και έγινες ένας μικρός πλανήτης, κι ας ερχόσουν από πέτρες που η μόνη τους εργασία ήταν να σου κρύβουν ήλιους και να πέφτουν πάνω σου, ανοίγοντας σου κρατήρες/τρύπες. Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις, πληγωμένη μου Αλίκη, παρά από το να βρίσκεις τρόπους να γεμίσεις τις τρύπες σου; Αυτό δεν είχα δει. Αυτό δεν ήθελα να δω.

Νόμιζα πως είσαι μία κυψέλη με μέλι, κι εγώ έγλυφα με μανία, δεν χόρταινα. Μετά, κατάλαβα πως είχες πολλές ανοιχτές πληγές και τις έγλυφα με μανία, για να σε γιατρέψω, μα γευόμουν αίμα και βρικόλακας στα δικά σου πάθη έγινα, και εσύ παρέμενες λάθος. Μετά, είδα μπροστά στα μάτια μου να γλύφει την ομορφιά του πληγωμένου σου δέρματος κάποιος άλλος, σκοτεινός και μαύρος, με πρόστυχο βλέμμα και κόκκινα μάτια από το παραλήρημα. Εσύ τον κοιτούσες σαν να ήταν αυτός ο ουρανός σου, αυτός το κέντρο σου, ο ήλιος σου και τελικά εγώ ήμουν αστέρι, που το βλέπεις από την γη.

Αστέρι, που έχει ήδη πεθάνει, δισεκατομμύρια χρόνια πριν, αλλά ανάβει ακόμη μπροστά στα θνητά μάτια, σαν ψευδαίσθηση. Πήγα έτη φωτός μπροστά για να με κοιτάξω πραγματικά στο τζάμι και να δω πως δεν είμαι άστρο, όπως νόμιζα. Αλλά, τελικά, βλέπεις Αλίκη, δεν πειράζει, επειδή είμαι ήλιος και είμαι μέρος ενός μεγάλου συστήματος αγάπης. Εσύ, δεν ξέρεις ακόμη από αυτά. Επιλέγεις ακόμη τον σκοταδισμό σου και αφήνεις τον μικρό σου πλανήτη να περιφέρεται σε τροχιές ατέρμονες.

Μαζί του ήσουν ακόμη, τις τελευταίες φορές που σε βίασα. Μην το πάρεις στραβά, ξέρω πως σου άρεσε. Μου το ζητούσες. Μαζί πήγαμε να αγοράσουμε περισσότερα παιχνίδια για να χορταίνεις σε βάθος την βία μου. Επειδή, μόνο αυτό είχα για σένα. Κι όμως, έφτασα και τότε, μετά από όλα τα φωνήεντα μας, να σου φιλώ το σώμα με αγάπη και υποταγή. Είμαι ήλιος εγώ μωρό μου, δεν θα μπορούσα να αρκεστώ ποτέ στα μικρά και επιφανειακά. Δεν θέλω να σε χτυπάω αν δεν σε αγαπάω. Όταν σε χτυπούσα ήταν επειδή το απολάμβανες κι εγώ αυτό σου το χάριζα. Εκείνη την ώρα τελούσα το έργο που ήθελες να παίξεις, αυτό της υποταγής, κι ας ξέραμε και οι δύο πως η υποταγμένη, για άλλη μία φορά, ήμουν εγώ.

Θυμάσαι Αλίκη, την τελευταία μας φορά; Εγώ ναι. Ήταν τότε που εγώ, παραδόξως, ένιωσα το ύστατο παράλογο και δέχτηκα στο νου μου την πιθανότητα του μαζί, για άλλη μία τελευταία φορά, μία από τις πολλές. Αλλά, δεν είχα εμπιστοσύνη σε σένα. Η λύση σου να βρεις λύση για τα προβλήματα που μόνη σου δημιουργείς, ήταν να σταματήσεις να ξεμοναχιάζεις και τους δύο μας. Το δέχτηκα σαν ενδεχόμενο, μα σε ρώτησα, είσαι σίγουρη; Κι εγώ πως θα το ξέρω; Άρα, πρέπει να του μιλήσω. Θα μάθαινε τα πάντα, μου είπες, και φοβόσουν πως θα σε χτυπήσει ξανά, αλλά όχι όπως το κάνω εγώ, για να ικανοποιήσω την βρωμιά που έχεις μέσα σου, μα με επιβολή, εγωισμό και μίσος.

Εντάξει Αλίκη, είπα. Και ήμασταν για καφέ το επόμενο πρωί, θυμάσαι; Σε ρώτησα, αν είσαι σίγουρη ότι θα πάψεις, τον ονομαζόμενο έρωτα από μεριά σου. Ναι, μου είπες. Εντάξει σου είπα, Αλίκη. Και μέσα μου κάτι έβραζε. Η δικαιοσύνη. Πάντοτε, μαζί σου, νόμιζα πως ήμουν αστέρι και κέντρο σου. Και νόμιζα πως για ακόμη μία φορά, και ύστερα από όλα τα κέρατα που βάραιναν το κεφάλι μου, ο αυχένας μου άντεχε κι άλλο αγάπη για σένα. Ήθελα να το δω ακόμη μια φορά, να γίνεται μπροστά στα μάτια μου και αυτή τη φορά, το σκοτεινό/πρόστυχο βλέμμα ήμουν εγώ. Τα κόκκινα μάτια, ήμουν εγώ. Δέκα λεπτά, από τον καφέ μέχρι το κρεβάτι μου και σε είχα από κάτω μου. Εσύ υποκριτικά αρνιόσουν, μα δέκα λεπτά και όλες οι σοβαρές αποφάσεις πως θα σταματήσεις να ζεις δύο κρεβάτια, είχαν πετάξει. Αν είμαστε ειλικρινείς, δεν πάρθηκαν ποτέ. Οι αποφάσεις, δεν είναι του τύπου σου.

Για τελευταία φορά, κατάλαβα πραγματικά πως είμαι ήλιος, αλλά όχι ο δικός σου. Σταμάτησα. Σε κοίταξα στα μάτια απαξιωτικά και σου είπα: 'Χμ, πόσο σου πήρε, δέκα λεπτά; Οπότε, τώρα καταλαβαίνεις γιατί δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να σε εμπιστευτώ!'. Αυτή τη φορά, ίσως να ήθελα να σε πείσω να το δεις εσύ, εγώ το ήξερα ήδη, ίσως. Τώρα, δεν θα μπορούσες να μου λερώνεις κι άλλο το μυαλό με σκέψεις προσποιητές. Δεν θα μπορείς να μου λες πως δεν σε αγάπησα αληθινά, δεν θα μπορείς να λες πως δεν το ένιωσες και γι'αυτό έλεγες καλημέρα πίσω από άλλες πόρτες. Αλίκη, σε ξεπέρασα.

Κι αν δεν σε είχα ξαπλώσει κι άλλες φορές στο κρεβάτιμου, αν δεν σε είχα αγκαλιάσει περισσότερο κι αν σε είχα αφήσει μακριά μου ναζεις, ακόμη θα νόμιζα πως με ορίζεις. Κι όμως, ο ύπνος που μοιραζόμαστε μερικάβράδια πια, είναι ύπνος. Τα φιλιά μας, φιλιά στο μέτωπο, στοργής. Τα βλέμματακαι τα λόγια, μόνο παιχνίδι και αγάπη αδερφική κρύβουν. Όσο αδερφική θαμπορούσες να υπάρξεις, καθώς η φύση σου είναι ερωτοτροπούσα. Η δική μου μεριά,έχει ηρεμήσει. Τα έχω βάλει σε τάξη και ούτε το αλκοόλ με επηρεάζει. Κι αςσυνεχίζεις να είσαι λόγος αμφιλεγόμενος. Αλίκη, σε ξεπέρασα.