Το μηχανάκι του καφέε..

Οικογενειακά

Βλέποντας τον αδερφό μου να ζουπάει τα μάγουλα της γυναίκας του, στο σαλόνι, σκέφτομαι πόσο ίδιοι είμαστε. Πόσο ίδιο το μικρό παιδί μέσα μας που φωνάζει, παρά όλα τα άλλα χαρακτηριστικά μας, που μας φέρνουν συχνά σε φωνές και χτυπήματα πάνω στις πόρτες. Η αγάπη της μητέρας μας, μας έμαθε να αγαπάμε και να το δείχνουμε. Το μονίμως καχύποπτο και θυμωμένο βλέμμα του πατέρα μας, μας έκανε να φοβόμαστε. Αυτόν και την ζωή. Ένας άνθρωπος πληγωμένος από τη φύση του, ήθελε να γεννήσει πολλά παιδιά για στρατό στο σπίτι και επίδομα χρημάτων. Κι έτσι, και η μητέρα μας, παιδί μπροστά του. Σε αυτόν, τον μεγαλύτερο μπέμπη που έχω δει.

Εδώ, κυρίως, είναι που η σκληρότητα της εφηβικής μου φίλης με οδήγησε. Να μην τον φοβάμαι. Δεν είναι κανένας άλλος, παρά ένας άρρωστος που του τέθηκε να παίξει ένα ρόλο, που και σε αυτό, σαν κακός ηθοποιός, απέτυχε. Κι όταν το κεφάλι της οικογένειας, σου δείχνει εμπόδια παρά ευκαιρίες, έχεις δύο λύσεις. Να το ακούσεις να σου φωνάζει και να κατεβάζεις το κεφάλι, να κλαις και να φοβάσαι ή να φοβάσαι, να κλαις, να σηκώνεις το κεφάλι και να φωνάζεις πίσω. Κι αυτό έκανα μία μέρα, και μία επόμενη και μία άλλη. Κι έτσι, δεν μιλάμε συχνά, επειδή τελικά το εμπόδιο που προσπαθούσε να χτίσει γύρω μου, το γκρέμισα, δεν είχα να χάσω την αγάπη του, μόνο την αρρώστια που βγάζει με τα λόγια του. Και το είχα αποφασίσει. Δεν θέλω να είμαι άρρωστη.

Αγάπη είναι το ενεργητικό ενδιαφέρον για τη ζωή και την ανάπτυξη αυτού που αγαπάμε, έγραψε ο Έριχ Φρομ. Τώρα καταλαβαίνεις; Πως όταν βάζεις μπροστά τον εγωισμό σου και τα κόμπλεξ σου, ακόμη κι αν ο εγωισμός είναι μεταμφιεσμένος σε 'κοίτα τι έκανα για εσένα, επειδή τόσο σε αγαπάω' ή το κόμπλεξ, να θεωρείς πως είσαι επίκεντρο του κόσμου όλου και ότι συμβαίνει κρίνει την αξία σου, δεν ενδιαφέρεσαι ουσιαστικά για τη ζωή, αλλά για τον θάνατο. Θέλεις να σφίξεις με αγάπη, αλλά αυτό σκοτώνει. Θέλεις να προσφέρεις λουλούδια, επειδή είναι όμορφα και τι κάνεις; Τα κόβεις, τα σκοτώνεις και τα προσφέρεις. Έχεις σκεφτεί ποτέ, πως προσφέρεις θάνατο; Και πάνω στον θάνατο αυτό, και σε άλλους τόσους μικρούς, χτίζεις κάτι που το λες ζωή. Αυτό δεν είναι ζωή, συγγνώμη αν σου ακούγεται βαρύ. Σκέψου. Όταν ο έρωτας σου χτυπάει την πόρτα, κι εσύ ανοίγεις, πρέπει να πάρεις μία απόφαση σημαντική. Ίσως την πιο σημαντική, και άκουσε, είναι ουσιαστική αυτή η απόφαση. Πρέπει να δεις, αλλιώς καλύτερα κλείσε την πόρτα. Πες μου, τι θέλεις, να ζήσετε μαζί ή να πεθάνετε μαζί; Καταλαβαίνεις τι σε ρωτάω; Αν όχι τώρα, ίσως κάποτε.