Το μηχανάκι του καφέε..

Μια ακόμη αρχή, ένα ακόμα γιατί

Θέλεις να σου μιλήσω για την αμφιβολία; Θα το κάνω..

Αμφιβολία είναι να σου κρατώ το χέρι και μέσα μου να νιώθω ένα αεράκι, ένα φούσκωμα. Τουλάχιστον δεν είναι βάρος, όπως αυτό που ένιωθα στο παρελθόν, τότε που με αγόρια προχωρούσα στο δρόμο και το βλέμμα μου χαμήλωνε, καθώς πίσω από φούστες προσπαθούσα να μην τρέξω. Περπατούσα μαζί τους, με το χέρι μου μπλεγμένο στο δικό τους, κι είχα το βάρος του κόσμου στο στήθος μου. Μαζί σου, δεν είμαι ερωτευμένη. Δεν πίνω νερό στο όνομα σου, κι ας είναι και αυτό που λατρεύω, έτσι σου είπα στην πιλοτή της αδερφής μου, κι εσύ έμεινες να με κοιτάζεις. Τότε, δεν ήξερα πόσες πολλές ζωές, έχουν ρόλο μέσα στο κεφάλι σου, αλλά και το κρεβάτι σου. Κρεβάτι που μοιράστηκες ελάχιστες φορές μαζί μου και έπαιζες το ρόλο της ντροπαλής. Ή μάλλον, αυτή ήσουν και έπαιζες τον ρόλο της ανεξάρτητης στους άλλους. Ήταν ρόλος που έπρεπε να παίξεις, καθώς το εισόδημα σου, δολοπλοκίες και τραγούδι ήταν. Τραγούδι, χωρίς μελωδία, μόνο με μπάσα για να ξεσηκώνεις τα πλήθη, καθώς πληθωρική δεν ήσουν.

Αργά τα πράγματα. Απαλά να πατήσω στον αέρα σου και να με κρατάς, έλεγα. Ένιωθα πως θα ήθελα να ήσουν εδώ και ταυτόχρονα να λείπεις μακριά μου. Αλλά όχι εσύ. Όλα αυτά που μας χωρίζουν. Ο χρόνος, ο χώρος και οι ανάγκες που νομίζω πως έχω. Όλα, σκέψεις κι επιθυμίες ανορθόδοξες που δεν με γεμίζουν ουσιαστικά. Σαν το τσιγάρο είσαι σαν επιθυμία. Μου έρχεσαι στο μυαλό, σε κρατώ στο χέρι μου. Δεν σε ανάβω. Θα βρωμίσει το στόμα μου και το ρολόι θα αρχίσει να μετράει πάλι από το μηδέν. Δεν θα το αντέξω.

Φοβάμαι μη κάνω πάλι λάθος και υπερεκτιμήσω λάθος πράγματα. Πρέπει να σου μιλήσω, να σου πω τι με θύμωσε, μα τα φιλιά μας, μας έκοψαν τον δρόμο. Δεν έκανα κάτι που δεν ήθελα σου λέω, για άλλη μία φορά. Ήμουν ακριβώς αυτό που ήθελα και έτσι όπως το σκεφτόμουν. Μα δεν μπορώ περισσότερο.

Θέλω να σε χτυπήσω, αλλά δεν μπορώ, δεν έχω το δικαίωμα, δεν πρέπει, δεν ξέρω.

Θέλω να σου φωνάξω, μα αδυνατώ. Γιατί λοιπόν να το προχωρήσουμε άλλο σε ερωτικό επίπεδο και να αφήνουμε τις ψυχές μας να μπλέκουν; Δύο ψυχές από άλλους ουρανούς και άλλες κοινωνικές τάξεις. Εντάξει, υπάρχει η ερωτική επιθυμία, μα όχι πάθος, από αυτό που σε αφήνει με χαμόγελο στο τέλος του. Νιώθω μια γλύκα, αυτό. Κακό είναι; Νιώθω αυτό που δεν έχουμε και θέλω αυτό που δεν έχεις. Κι όμως στα μάτια σου, ευθύνες δίνω, ξανά, σαν να είσαι η πρώτη ή η δεύτερη μου. Μα, δεν με πειράζει η άγνοια μου, αλλά το αντίκτυπο που έχει στον τρόπο που συμπεριφέρομαι. Πρέπει να είμαι ειλικρινής μέχρι τέρμα. Ειλικρινής απέναντι σε εμένα, κι εγώ δεν είμαι εδώ.

Σαν να σε χρησιμοποίησα, λοιπόν. Αυτό με κάνει άσχημη να δείχνω και να βλέπω μέσα μου την σαπίλα της ψυχής της Αλίκης. Είμαι η Αλίκη; Προχωρήσαμε, μα απλά πειραματίστηκα. Πώς να σου το πω αυτό; Η Αλίκη, κι αυτή πειραματιζόταν; Δέκα λεπτά πριν μπει για ακόμη μία φορά η Αλίκη στο νέο, επόμενο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, επέλεξες να γυρίσεις στο κρεβάτι που άφησες κρύο για βδομάδες, επειδή ζέσταινες το δικό μου. Παρ'όλ'αυτά, χωρίς να έχεις εμένα, συνέχισες να προκαλείς την καταστροφή της ζωής της αδερφής μου και τα κατάφερες. Μα θυμήσου, καμία καταστροφή δεν συμβαίνει αν δεν της πρέπει. Και από τις στάχτες που άφησες, ο φοίνικας της αγάπης και πάλι γεννιέται στις ψυχές που προσπάθησες, και φαινομενικά κατάφερες, να σκοτώσεις.

Βολικά μουδιασμένη.

Τρομερή ατάκα. Στίχος, μεγάλος. Εγώ, με όλη τη διάθεση να ρέει έξω από το σώμα μου, λίγες ώρες πριν τη δράση.

Κάθε φορά που ανοίγομαι, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Σκέφτομαι πολλούς παράγοντες, δεν ξέρω αν θα έπρεπε. Αν κάνω το σωστό, αν κάνω καλά. Γιατί εγώ καταλήγω δυστυχισμένη, κι άλλοι δυσαρεστημένοι ή μακριά μου; Τι κάνω λάθος; Τι; Μπορεί να μου το πει κάποιος; Και εγώ θα το αλλάξω.

Νιώθω αρκετά συνειδητοποιημένη. Γιατί δεν έχω αυτό που θέλω; Ή μήπως θέλω αυτό που δεν μπορώ να έχω; Κι αν είναι έτσι, πότε ζω αληθινά και πότε ξεκινάνε τα παιχνίδια του μυαλού μου; Πότε αισθάνομαι και πότε απλά νιώθω; Τι μπορώ να κάνω και πως θα το κάνω;

Θέλω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ κι όμως πάλι το βράδυπλησιάζει, η μέρα δεν μου φτάνει να εκπληρωθώ. Και τι κάνω; Τι περιμένω; Πάλι αναμονή. Μια ζωή νιώθω την αναμονή της ζωής μου. Πότε ήμουν εκεί; Αν δεν είμαι αυτή που νομίζω, τότε τι είμαι και ποια; Και μήπως όλα είναι περιττές σκέψεις για να απασχολώ το μυαλό μου, ώστε να βολεύομαι ξανά; Κι εκεί είναι που μουδιάζω.

Λιγότερη σκέψη, περισσότερες πράξεις. Πρόσεχε. Μη ξεχάσεις να ζήσεις καθαρά.