Το μηχανάκι του καφέε..

Λουκία

Με την Λουκία γνωριστήκαμε στο μεταπτυχιακό μου. Αυτή ήταν στην δεύτερη χρονιά και εγώ στην τρίτη, καθώς χρειάστηκα να επαναλάβω τον τελευταίο χρόνο. Και ξανά θα πω, αν έγινε αυτό για κάποιο λόγο, ήταν η Λουκία. Η πρώτες μου εντυπώσεις για αυτήν ήτανε ουδέτερες προς αρνητικές. Μου έβγαζε μια ιδέα πως κοιτάμε τα ίδια κορμιά, αλλά ταυτόχρονα δεν κοιτούσε τίποτα. Είχε θράσος και δεν ήταν το επίκεντρο μου στο πρώτο εξάμηνο, ως που σιγά σιγά γνωριστήκαμε και ήταν εκεί για εμένα, με έναν παράξενο τρόπο. Και το ένιωθα πως την φλερτάρω, χωρίς να το έχω σκεφτεί καν. Και φυσικά, με την σειρά της μου έδινε ελπίδες.

Η όψη της, δυναμική, έντονη, στα χρώματα του ξανθού με σκούρα βάση, ίσως όπως η συμπεριφορά της. Από ένα σημείο και μετά, κάθε της καινούρια πληροφορία μου φάνταζε ολοκαίνουρια και με εξέπληττε το δάσος Αμαζονίου πίσω από τα σκούρα της μάτια. Σε αυτό το δάσος όμως, ήτανε μοναχή από επιλογή, όπως εγώ. Μόνο που εγώ δεν είχα στον κόσμο μου τον Χριστό, όπως αυτή. Η Καθολική της πίστη, είναι ο κόσμος της. Αυτή και οι εικόνες. Αυτή και τα πρέπει. Δεν είναι τέλεια λέει, μα μαζί της και χωρίς να με ρωτήσει τι ζητάω, έζησα την πιο ρομαντική βραδιά της ζωής μου. Και όχι, δεν κατέληξε με τα χείλη μας να ενώνονται, ούτε τα χέρια μας να αγγίζουν τα κορμιά μας. Απλώς μου φέρθηκε σαν να είμαι μία βασίλισσα. Με περπάτησε σε σκοτεινά μέρη της φύσης, για να με πάει στο ψηλότερο σημείο και να μου δείξει την θέα. Και αυτή, ποτέ λέει δεν έχει δώσει το πιο σημαντικό κομμάτι της σε κανέναν. Η ηλικία της, ίδια με τη δική μου. Εγώ αυτό, το έχω δώσει και δεν μου είναι κάτι που κρατώ φυλαχτό, απλά άλλος ένας τρόπος να ικανοποιείται η σαρκική μου επιθυμία. Κι εσύ Λουκία, από σαρκικές επιθυμίες, είχες με το ζόρι το φαγητό.

Στα μάτια της, μία έβλεπα ελπίδα πως είμαι κάτι που θέλει στη ζωή της και την άλλη ένιωθα πως όλα είναι μια δική μου ιδέα και αυτή δεν συμμετείχε κάπου σαν υπέγραφα το συμβόλαιο που έλεγε «Επόμενη μου ιστορία». 'Λουκία, πόσο θα ήθελα να έρθεις να με πάρεις από τη δουλειά. Να μου πεις απλά να μπω μέσα στο αμάξι σου και να φύγουμε. Τι όνειρο που ζω, εσύ, πριγκίπισσα στο κάστρο των γονιών σου κι εγώ η outlaw που σε πολιορκεί, με την καρδιά στα χέρια, να ανοίξεις την πύλη σου να μπω. Δεν μου έχει φερθεί άλλοτε γυναίκα όπως εσύ. Με ταξίδεψες κι εγώ ακολουθούσα, σε μονοπάτια δύσβατα και αόρατα το χέρι σου κρατούσα. Με πήγες ψηλά και κάτω από τα αστέρια, απέναντι από το παρελθόν σου και με κέρδισες. Με κέρδισες και τώρα τι;

Ξέρω γιατί κάνεις πίσω, μα αυτό που νιώθω το νιώθεις και εσύ. Υποσχέθηκες πως ποτέ ξανά δεν θα ερωτευτείς γυναίκα, μα εγώ δεν είμαι σαν το χθες σου. Είμαι μια άλλη και πάψε, μη φοβάσαι. Χάνουμε άλλο ένα λεπτό, κι άλλο ένα. Κι άλλο. Και η φωτιά στα στήθη μου, φουντώνει. Και δεν κοιμάμαι, άρα δεν ξυπνώ. Ονειρεύομαι πως μ' αγκαλιάζεις και πως με φιλάς και νιώθω, για πρώτη φορά, ασφάλεια. Πως θα πέσω στην αγκαλιά σου και θα με στηρίξεις. Έτσι ξέρεις να αγαπάς κι έτσι ξέρω και εγώ.'

Και πέρασε ένας χρόνος, ολόκληρο μου, από τότε που σε είδα και με είδες. Και εγώ ακόμη γράφω ποιήματα για άλλες γυναίκες, που δεν είσαι εσύ και ίσως είναι αυτές. Επειδή διάλεξα να ονομάσω εσένα το τέλος μου και αυτές, ώρες μου γεμάτες. Κι έτσι, δεν είμαι έτοιμη, στο λέω ξανά, να σε γεμίσω, καθώς νιώθω πως η ίδια δεν έγινα αυτό που θα κοιτάς και θα θαυμάζεις. Πως να με θαυμάσεις, όταν εγώ θέλω να πέσω με τα μούτρα σε κάθε θηλυκό που κοιτώ. Μία είναι η σωστή κι αν δεν είσαι εσύ, ποια θα είναι αυτή; Δεν έχει νόημα να μάθω πριν το πάθω. Κι ακόμη μοιάζεις στο μυαλό μου ιδανική.