Το μηχανάκι του καφέε..

Ποια είμαι, είμαι εσύ

Ήρθε η μέρα του γάμου της Πηνελόπης, ετοιμάστηκα και πήρα το αμάξι να πάω σπίτι της, κι ας έμενε στον επάνω δρόμο, επειδή φορούσα παπούτσια ψηλά και δεν ήθελα να περπατήσω ως εκεί. Μόλις πέρασα μέσα στο σπίτι, η πρώτη μου εικόνα ήταν της Πηνελόπης να ποζάρει με το γαμήλιο νυχτικό στους φωτογράφους. Το μακιγιάζ της ήταν ήδη έτοιμο και το νυφικό της ρούχο, κρεμασμένο στη ντουλάπα. Μόλις με αντίκρισε, ήταν σαν να πέρασε όλη η φιλία μας μπροστά από τα μάτια μας. Εκείνη, ο άνθρωπος με τις μεγαλύτερες ευαισθησίες που έχω γνωρίσει, ξεκίνησε να δακρύζει, καθώς να κλάψει, δεν της το επέτρεπε η μάσκαρα γύρω από τα μάτια της και μου φώναξε από μακριά Σ' αγαπάω. Σαν ταινία σε αργή κίνηση ήμασταν και το σ' αγαπώ της, από τα πιο όμορφα σ' αγαπώ που έχουν ακουστεί από τα χείλη της, το πιο αληθινό από όλα. Δεν πέρασε ένα λεπτό και εμφανίστηκε και η Ξένια, η οποία θα γινόταν και η κουμπάρα της. Η Πηνελόπη, σταμάτησε τους φωτογράφους και βγήκε από το δωμάτιο, μας αγκάλιασε και προσπάθησε να μην κλάψει. Κι έτσι, ξεκίνησε όλη η προ-γαμιαία διαδικασία της νύφης μας. Κι έτσι, μπήκα κι εγώ στο όνειρο της για ακόμη μία φορά, συνοδηγός στην ζωή που επιλέγει να την κάνει ευτυχισμένη.

Μετά τις φωτογραφίες και τον χορό, έπρεπε να φύγω σχεδόν αμέσως από εκεί, να πάρω την μητέρα και την αδερφή μου για να πάμε στην εκκλησία όπου θα γινόταν ο γάμος. Αργοπορημένη εγώ, κι ενώ έφυγα νωρίς, κοντά στην εκκλησία δεν υπήρχε χώρος στάθμευσης. Δεν ήθελα να αφήσω απλά κάπου το αμάξι, σαν κλασσική Ελληνίδα χωρίς να με ενδιαφέρει ποιον νόμο καταπατώ και ποιος θα χάσει πρόσβαση στην πιλοτή του. Έτσι, στάθμευσα αρκετά μακριά για να χάσω την εικόνα της Πηνελόπης να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας με τον πατέρα της. Λαχανιασμένη, έφτασα αμέσως πριν ξεκινήσουν τα τελευταία βήματα τους ως ελεύθεροι και μου ήταν αρκετό.

Η Ξένια μου έδωσε βιαστικά το τσαντάκι της, καθώς της τελευταίας στιγμής και αυτή, συν τοις άλλοις το άγχος, είχε παρουσιαστεί στο κατώφλι της εκκλησίας με την μικρή της τσάντα να κρέμεται από τον ώμο της σαν ένα επιπλέον στολίδι στην όμορφη παρουσίαση της. Για εμένα, δεν είχαν σημασία αυτά τα δέκα λεπτά της Πηνελόπης και του Μενέλαου που έχασα, ξέρω πως θα είμαι εκεί στα ευτυχισμένα χρόνια που θα ζήσουν, να στηρίζω και να προστατεύω την αγάπη τους, όπως κάθε σωστή φίλη.

Αν κάποιος ταξίδεψε πιο μακριά σε αυτόν τον κόσμο για να βρει την ευτυχία, είσαι εσύ Πηνελόπη. Έβλεπες τα πάντα καθαρά από την αρχή, κι εμείς, μικροί και άβγαλτοι, σου αποδώσαμε ευθύνες. Ανώριμοι που ήμασταν, τα ήξερες όλα από την αρχή, και χρόνια αργότερα ανέβηκες τις σκάλες της εκκλησίας Πηνελόπη και δύο βασανιστικές ώρες αργότερα, λόγω του κηρύγματος του παπά για την ζωή μέσα στην εκκλησία, τις κατέβηκες Κυρία Πηνελόπη. Όλη σου η μέρα, ευτυχία κι ας έβρεξε. Εγώ τρόμαξα περισσότερο από εσένα, εσύ όμως ήσουν σίγουρη για το που πας και με ποιον θέλεις να είσαι. Όλη σου τη ζωή, έτσι να είσαι, σου το εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου.