Το μηχανάκι του καφέε..

Κίτρινο

Ανοίγοντας το αρχείο για να αποτυπώσω τις σκέψεις που γεμίζουν το κεφάλι μου και το σώμα μου, νιώθω σαν επίσκεψη στα επείγοντα περιστατικά. Δεν θέλω να δω τι υπάρχει μέσα μου, κι όμως κάτι πάει στραβά και πρέπει να το αντιμετωπίσω. Πρέπει να μείνω εγώ με εμένα και να μιλήσουμε. Αδυνατώ να κατανοήσω για ποιο λόγο, η ζωή μου δεν καθρεπτίζεται γύρω μου. Τη μία στιγμή κρατώ το χέρι σου και την άλλη έχεις χαθεί.

Υπάρχει ωστόσο, κάτι άλλο βαθύτερα που με βασανίζει. Η δίψα μου για όλων των ειδών την αλήθεια, καταναλώνει καθημερινά την ενέργεια μου. Κι η μόνη αλήθεια που θέλω, ίσως, πραγματικά να ακούσω, είναι η σιωπή της μητέρας μου. Έχω κάνει πολλές εικασίες για το ποια ήταν πριν την γνωρίσω. Ήτανε μικρή, σαν κι εμένα κάποτε. Και έκανε την ζωή της όπως ήξερε. Ποιος ήξερε όμως; Κι όταν σήμερα με κοιτάει, βλέπω την σιωπή της πίσω από τα γέλια μας και τις λέξεις μας. Ποια ήταν η μαμά μου;

Έχοντας όλα αυτά να περισπούν την προσοχή μου στην ίδια μου τη ζωή, οι μέρες κυλάνε χωρίς να τις έχω αδράξει. Κι από την άλλη, πότε θα ξεκουραστώ; Θέλω να δουλέψω και θέλω να χαλαρώσω. Και κάτι ακόμη, δεν είμαι έτοιμη. Δεν είμαι έτοιμη για εσένα, κι ας ήρθες ή, δεν ήρθες. Η ζωή μου είναι μια κλασσική περίπτωση της συμπεριφοράς της μαμάς μου απέναντι στη ζωή, τύπου «Έλα να τελειώνουμε». Δεν θέλω να αρχίσω κάτι για να τελειώσει. Αυτό πλέον το καταλαβαίνω. Ψάχνω συνεχώς λόγους να δακρύζω και να νιώθω άδεια. Και ταυτόχρονα, είμαι θετική και κοιτάω το γκρι γύρω μου να προσπαθεί να με καταπιεί, καθώς εγώ γεμίζω το ποτήρι μου με μπύρα και βάφω με το μαγικό ραβδί μου το γκρι, πορτοκαλί. Το πορτοκαλί της δημιουργικότητας.

Και οι διακοπές μου οι Χριστουγεννιάτικες, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αποκαλυπτικές. Αποκαλυπτικές για τις σχέσεις μου με όλους. Με όσους ονόμασα τοξικούς, κι ας μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα. Για όσους είχα σαν αίμα μου, και με ονόμασαν απλά 'φίλη', επειδή έκαναν την δική τους οικογένεια και εγώ έγινα το παρελθόν που απλά θυμίζει και δεν χτίζει ζωή εκεί. Κι έστεκα εδώ, σε αυτή τη ζωή που διάλεξα, αποκλείοντας όλες τις ψυχές που ήθελαν στιγμές μαζί μου, επειδή δεν υπήρχε χώρος μέσα μου, είχα ήδη την οικογένεια μου, έλεγα. Κι έτσι, δεν έκανα την δική μου. Άφηνα όλα αυτά τα χρόνια να με ορίζουν οι γνώμες των φίλων μου. Για το πόσο καλή είμαι και το πόσο κακή που τους άφησα. Και θα το έκανα δέκα φορές ακόμη. Κι είμαι υποκρίτρια να ζητάω παραπάνω και να μαλώνω μαζί τους. Τα χρόνια περάσαν και χωρίς να το καταλάβουμε, το μόνο που μας κρατάει είναι το παρελθόν και στο όνομα του μπορούμε να κάνουμε ότι στην ευχή θέλουμε. Μπορούμε να ζούμε αδιαφορώντας για το αν αυτές οι σχέσεις μας λειτουργούν κι αν κάνουμε κάτι για αυτό. Αρκεί, όταν κάποιος αντιδράσει, να λέμε «Μα, είμαστε φίλοι τόσα χρόνια».