Το μηχανάκι του καφέε..

Αλίκη μου

Ξέρεις κάτι Αλίκη, ίσως να είχες δίκιο να μην με έπαιρνες σοβαρά. Ποιος σοβαρός άνθρωπος δέχεται κάποια σαν εσένα στη ζωή του; Ίσως τελικά, όλα αυτά για τα οποία προσπαθούσες να με πείσεις για εσένα, πως δεν μου αξίζεις και άλλα τέτοια μίζερα δικά σου, να ήταν αλήθεια και η παράταιρη να ήμουν εγώ. Μου φερόσουν σαν να ήσουν μια του δρόμου κι εγώ σε δεχόμουν πίσω και σου έδινα αγάπη με τα χάδια μου, σε συγχωρούσα στην επιφάνεια μου, και στην πρώτη ευκαιρία που ετοιμαζόσουν να ξαναβγείς στον κόσμο, το δηλητήριο της πραγματικής μου ουσίας, έσκαγε και έκαιγε κάθε όμορφη στιγμή που ζούσαμε τις τελευταίες αυτές ώρες.

Τώρα που ζω μακριά και έξω από εσένα, καταλαβαίνω πόσο άρρωστη με κάνεις. Και πόσο φταίω εγώ, για ακόμη μια φορά. Όχι επειδή σε έβαλα στη ζωή μου από τότε που σε γνώρισα. Όχι επειδή σου έδωσα πολλές ευκαιρίες, μέχρι να μάθεις να με αγαπάς και να σε αγαπώ. Όχι επειδή ήρθα στο Λουξεμβούργο να ζήσω μια καινούρια αρχή, μα όχι απαραίτητα μαζί σου. Φταίω εγώ, που έλεγα ψέματα στον εαυτό μου ότι δεν μου αξίζεις, επειδή είμαι καλύτερη από εσένα, επειδή δεν σε έχω απατήσει. Σε είχα απατήσει από την αρχή και σε κορόιδεψα. Έτσι κάνω εγώ. Έτσι έκανα σε όλους.

Σας δείχνω πως είμαι αξιολάτρευτη και δυνατή, ανεξάρτητη και δυνατή, τίμια και σωστή. Μέχρι να μη μου καλύπτετε τα κενά μου. Μετά βαριέμαι και σας παρατάω. Εσένα Αλίκη, δεν σε χώρισα, επειδή είχα μόνιμο σεξ και η μυρωδιά σου με έλκυε. Κι από εκεί και πέρα, αν πληγώθηκα, φταίω εγώ που θεώρησα αυτή τη χημεία της μυρωδιάς σου, ως ζωή μου ολόκληρη. Λες και ήταν τόσο σημαντικό που απλά σε είχα μάθει και σε είχα συνηθίσει. Εγώ φταίω που εσύ με απάτησες. Όχι επειδή με τη συμπεριφορά μου μόνο, σου άνοιξα τα πόδια για ξένες.. , αλλά επειδή όταν άρχισα να αλλάζω και να γίνομαι μία ζηλιάρα σκύλα που σε κατηγορούσε για κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης σου, μόνο επειδή αναπνέεις, δεν σιχάθηκα τον εαυτό που κοίταζα στον καθρέπτη. Και το εύκολο ήταν να δεχτώ την νέα μου πραγματικότητα, καθώς ήταν πιο κοντινή σε αυτό που νόμιζα πως είμαι όταν ερωτεύομαι.

Αν κάτι όμως με χαρακτηρίζει, είναι η ανεξαρτησία μου. Κι όντας εξαρτημένη, μόνο με ένα αγρίμι σε κλουβί μπορώ να μοιάζω. Και τα ανεξάρτητα αγρίμια, δεν είναι για ορατά, ή αόρατα κλουβιά. Το αιδοίο σου, ήταν για μένα το κλουβί μου. Και επειδή ήταν μεγάλο και χάθηκα μέσα του, άργησα να βγω. Τελικά, βρήκες στον μαύρο το μέγεθος που σου κουμπώνει. Χαίρομαι για σένα, μα κυρίως για μένα που βγήκα από εκείνο το σκοτεινό και υγρό μέρος, δεν ήταν εκεί η θέση μου. Καθώς κολυμπούσα, το έβλεπα το μωβ φως που έβγαινε από τη ψυχή σου, κι εγώ το σιχαίνομαι το μωβ.