Το μηχανάκι του καφέε..

Δύναμη Ψυχής

Είναι αστείο πως εν έτη 2019, οι άνθρωποι ακόμη πιστεύουν στον ανταγωνισμό. Φοβούνται, μόλις αντικρίζουν μία παραπάνω λάμψη στα μάτια σου, καθώς ατενίζεις την καθημερινή ζωή σου και θέλουν να σβήσουν την φλόγα. "Εγώ δεν μπόρεσα" λένε, "εσύ γιατί μπορείς?" και φυσάνε να κρυώσεις. Φυσάνε να σβήσεις. Φυσάνε να σε διώξουν μακριά. Μα κανένας δεν μπόρεσε ποτέ, μία φωτιά που πηγάζει από τον πυρήνα της γης, να την σβήσει.

Και έτσι, όσο θα προσπαθούν όλοι τους, εγώ θα γελάω. Θα γελάω, επειδή ξέρω καλύτερα από όλους τι αξίζω. Ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι. Ξέρω πως όταν αγγίζω τις ψυχές που συναντώ, είμαι εγώ που τις αγγίζω και όχι κάποια περσόνα που δημιούργησε η άρρωστη φαντασία μου, ή κάποιο κόμπλεξ μου, ή κάποια συγκυρία. Αν με γνώρισες, πρέπει να ξέρεις πια, πως γνώρισες εμένα και όλες μου τις διαθέσεις. Κι αν σε πλήγωσα, δεν το έκανα από εγωισμό.

Όλη μου την ζωή, είχα ανθρώπους που με φοβέριζαν και που με έκριναν ως ένα ανίκανο παιδί. Είτε στο σχολείο, είτε στο χορευτικό που πήγαινα, είτε στα παιδικά πάρτι. Είχα μονίμως εκφοβιστές γύρω μου. Δασκάλους που με κορόιδευαν. Που μου έβαζαν Γ και θα μου έβαζαν και Δ. Η παιδική μου ηλικία, είναι ένας κουβάς στραγγιστού γιαουρτιού, γεμάτος δάκρυα. Δάκρυα πάντοτε από απογοήτευση, μοναξιά και φόβο. Αν έβλεπα σήμερα αυτό το κοριτσάκι που ήμουν, θα ένιωθα τόσο άβολα και άσχημα γι' αυτό. Μα ξέρω, πως αν του έδινα το χέρι μου, θα με οδηγούσε στον όμορφο και παράξενο κόσμο του. Ξέρω, πως αν το αγκάλιαζα, θα με αγκάλιαζε με αγάπη, θα με αγκάλιασε σφιχτά και θα μου χαμογελούσε, όπως έκανε πάντα.

Έτσι μάλλον, αυτό το μικρό παιδί που κατάφερνε να χαμογελάει, ενώ όλος ο κόσμος ήταν εναντίον του, ίσως υπάρχει ακόμη μέσα μου και με στηρίζει. Ξέρει πως ότι κι αν μου φέρουν στο πιάτο, θα το φάω και θα ευχαριστηθώ και την γεύση του. Επειδή, έφτασα ήδη πολύ πιο μακριά απ' όσο αυτό το μικρό κορίτσι πίστευε. Τα όνειρα της, ήταν μία πολυτέλεια που δεν βαστούσε. Και κανένας δεν της είπε πως αξίζει. Βρήκε την αξία μόνη της. Και σήμερα είναι εδώ και γράφει τις εμπειρίες του, για να νιώσουν θαλπωρή και κατανόηση, τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου που είναι φυλακισμένα πίσω από σέλφις, πρωτεΐνες, σχέσεις, τσιγάρα και ποτά.

Μα δεν τους κατηγορώ. Όλοι τους, παιδιά που τους πλήγωσαν είναι. Ποια είμαι εγώ να τους στήσω στον απέναντι τοίχο και να τους πυροβολήσω με την αλήθεια; Και ποια είναι η αλήθεια μου; Ποια είμαι εγώ που έχω την αλήθεια για σταυρό; Δεν γνωρίζω τα πάντα. Κάποιοι είναι κακοί επειδή είχαν ζωή που έβλαψε την ψυχή τους και άλλοι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, αλλά με διαφορετικές νότες έκφυλης αγάπης, ντυμένης με χαμόγελα και χρήματα. Κι άλλοι, αλλάξανε την χώρα τους, επειδή ο πόλεμος θα τους στοίχιζε την ζωή τους. Κι εγώ, γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου με τρόπο που δεν περίμενα. Κι όπως πάντοτε, όλα συμβαίνουν στη ζωή με κάποιο καλό σκοπό. Το επόμενο κεφάλαιο, είναι αφιερωμένο σε σένα, Λουκία.