Το μηχανάκι του καφέε..

Ξύλο Απελέκητο

Μετά από τέσσερα ντάκιρι φράουλα και με φόρτο διαβάσματος μεγάλο, κοιμήθηκα μέχρι τις 10 το πρωί. Κι όταν στις εξετάσεις μου, στις 2, πάτωσα, μέσα στο κεφάλι μου όλες οι φωνές των φαντασμάτων του παρελθόντος μου ηχούσαν δυνατά. Είμαι μια χαζή που δεν το έχω με τα διαβάσματα. Ήθελα να κάνω και μάστερ, τρομάρα μου. Γελάνε όλοι οι δάσκαλοι μου μαζί μου. Κι εκείνος που μου έδωσε για πλάκα την αίτηση για το πειραματικό σχολείο, στην έκτη δημοτικού, και γελούσε. Κι εκείνη που στα αγγλικά μου έβαζε 8 με το ζόρι, σε εμένα που πήρα το proficiency μέσα σε τρεις μήνες.

Ξέρω ότι έκαναν λάθος τότε. Και τώρα, προσπαθώ με την συμπεριφορά μου να τους επιβεβαιώσω. Δεν έχω βάσεις. Πάντοτε αυτό ήταν το πρόβλημα. Οι βάσεις μου είναι από αυτές που τρέμουν όταν φυσάει κάποιο αεράκι. Κουρασμένη, δεν έχω θέληση να με ελέγξει κάποιος άλλος. Ήταν η τελευταία μου φορά που υπέγραψα για να βάλουν βαθμό στις γνώσεις μου κι ας μην μπορώ ούτε με βιβλία ανοιχτά να γράψω. Έτσι καταλαβαίνει ο εγκέφαλος μου. Κι όλοι οι υπόλοιποι ας κρίνουν. Εγώ μαθαίνω με την εμπειρία της επαφής και της ενασχόλησης. Με τα λάθη και τις ερωτήσεις. Δεν ξέρω τι θα πει διαβάζω για να επαναλάβω. Εγώ όταν διαβάζω, μαθαίνω μα δεν αναπαράγω. Βγάζω το νόημα των όσων διάβασα και προχωρώ. Κι ότι κι αν είμαι πατέρα, να πρόσεχες και να μου μάθαινες εσύ κάτι παραπάνω.

Πάντοτε ερχόσουν και ζητούσες να σου πω την προπαίδεια. Δεν με άφηνες ποτέ ήσυχη. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, κρυβόμουν. Κι ίσως ήξερες ότι αυτό θα συνέβαινε, κι έτσι το έκανες απίθανο για εμένα να θέλω να βρίσκομαι γύρω σου, επειδή ο ίδιος σου αισθανόσουν το σκουπίδι που είσαι μέσα σου και δεν με ήθελες κοντά. Εξαιτίας σου, ξέρω πως είναι να γίνεται το αίμα νερό. Εξαιτίας σου, δεν πίστευα πως μπορώ να πετάξω, και έφυγα. Εξαιτίας σου σήμερα, παρέδωσα ένα γραπτό για το οποίο ντρέπομαι. Και εξαιτίας σου, δεν ξέρω να μην ρίχνω ευθύνες μόνο σε εσένα, αλλά και στον εαυτό μου, όπως πρέπει.

Φταίω εγώ. Τα τέσσερα ντάκιρι, ήταν επιλογή μου. Ήμουν σίγουρη πως θα περάσω και έδωσα ούτε τη μισή από την προσπάθεια που μπορώ. Με νίκησα. Η αρχηγός της τεμπελιάς μέσα μου, στη σύσκεψη με όλα μου τα όργανα, αποφάσισε να γίνει δημοτικός σύμβουλος του εγκεφάλου μου και να μου τάξει τα πάντα για να ψηφίσω στις φειδωλές μου ικανότητες, που όποτε θυμούνται είναι εκεί κι όταν τις θέλω, δεν υπάρχουν. Δεν υπήρχαν και ποτέ βασικά. Και σε ψήφισα μεθυσμένε μου εαυτέ. Εαυτέ μου που έδινες τελευταίο μάθημα για πτυχίο, και επέλεξες να το αφήσεις στην τύχη της στιγμής. Αν μπορούσα σήμερα το βράδυ να κοιμηθώ μακριά και χώρια σου, θα το έκανα. Να σε έβγαζα από μέσα μου και να μην χρειαζόταν να ζήσω με τις σκέψεις σου απόψε. Κι αυτό το βάρος μέσα μου, να ερχόταν μαζί σου και εγώ απλά να απολάμβανα τον ύπνο μου.

"Whether you fall, means nothing at all. It's whether you get up. It's whether you get up."

Ακούω το τραγούδι και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα κοιμηθώ βασίλισσα και θα ξυπνήσω σταχτοπούτα. Το ρολόι χτύπησε δώδεκα κι εγώ θα γίνω όπως είμαι από μέσα μου. Αποτυχία στον ιδρώτα της επιτυχίας και ένα μόνιμο γειά σας κι αντίο. Και η θέληση μου να σε γνωρίσω μειώνεται. Δεν με νοιάζει ποια είσαι και πως δείχνεις. Δεν με νοιάζει αν θα είσαι εδώ ή όχι. Δεν με νοιάζει αν θα κοιμάσαι στο κρεβάτι μου ή θα τρως το φαγητό που ίσως μαγειρεύω. Δεν με νοιάζει αν θα με κάνεις να γελάω ή να κλαίω. Δεν μπορείς να με αγγίξεις. Μέσα μου, έχει πέσει μπετόν κι έχουν χτιστεί τοίχοι για τείχη, για δική σου κακή τύχη.

Μπορεί να είσαι κάπου και να κλαις αυτή τη στιγμή κι εγώ να είμαι εδώ στον υπολογιστή μου, να μιλάω για σένα και να μην με νοιάζει πραγματικά. Δεν προσέχω τον εαυτό μου, πως θα με προσέξεις. Δεν κοιτάζω γύρω μου, πως να σε βρω; Κι αν με έχεις ποτέ αντικρύσει και δεν με θέλησες από τη πρώτη φορά που άκουσες το γέλιο μου, να μη σώσεις να έρθεις. Δεν μου αξίζεις, ούτε εσύ, ούτε εσύ, ούτε κι εσύ. Δεν θέλω να έρθεις να μου τάξεις έρωτες με εμπόδια ή όρια. Αν δεν το ξέρει η μαμά σου, μην με βρεις να μου καταναλώσεις τον χρόνο. Αν θέλεις να παντρευτείς με άντρα, δεν χωράω πουθενά στο μυαλό ή την καρδιά σου, φύγε. Αν η εκκλησία είναι η ζωή σου, δεν είσαι η δική μου. Αν ζωγραφίζεις με μωβ χρώμα, στο ξαναείπα, το μωβ το μισώ.

Κι αν τώρα είσαι έξω και πίνεις με φίλες και φίλους σου, σταμάτα να νιώθεις πως σου λείπω, δεν με ξέρεις καν. Κι αν με γνώρισες, άργησες, έχω φύγει. Και μην μετανιώνεις. Αν το βλέμμα μου δεν σου προκάλεσε χίλιες μικρές τσιμπιές στην αριστερή σου πλευρά, τότε δεν έχασες κάτι. Ούτε εγώ έχασα εσένα, μην σώσεις κι έρθεις. Μπορώ να με φροντίζω και μόνη μου, με όλους τους χειρότερους τρόπους που μπορώ να βρω, δεν χρειάζομαι και την δική σου απειρία. Μου φτάνει το δικό μου χάος στο μυαλό, δεν χρειάζομαι και το δικό σου. Αν θέλεις κάποιον να σε φροντίζει, μη σώσεις. Να μάθεις πρώτα να φροντίζεις κι εσύ τον εαυτό σου, με όλους τους άχρηστους τρόπους που μπορείς να φανταστείς. Κι όταν κουραστείς να σε πληγώνεις, μάθε να σε αγαπάς. Και τότε ίσως να έχω μάθει κι εγώ και κάπου να συναντηθούν οι ματιές μας, τα χέρια μας και τα χείλη μας. Ίσως. Μα τώρα μην κλαις που δεν με έχεις. Ούτε εσύ είσαι έτοιμη, ούτε εγώ. Και μη σώσω κι εγώ, μα κι εσύ.