Το μηχανάκι του καφέε..

Μίνωας και Ελένη

Με τον Μίνωα περάσαμε όλη την εφηβεία μας, αχώριστοι. Όσοι μας παρατηρούσαν, θαύμαζαν την φιλία μας, έτσι αγκαλιά που τριγυρίζαμε στους διαδρόμους και στους δρόμους. Ξεκινήσαμε στο ίδιο νηπιαγωγείο την σχολική μας σταδιοδρομία, καθώς τα σπίτια μας ανήκαν στο ίδιο δημοτικό διαμέρισμα που αντιστοιχούσε σε εκείνο το σχολείο, το έβδομο. Στο έβδομο δημοτικό λοιπόν, κι ενώ ήσουν στο τρία και εγώ στο ένα, ήθελες να με κλείσεις, μια μέρα εκδρομής, στην ντουλάπα της τάξης σου, καθώς όμως είχαμε άλλες παρέες πάντοτε, δεν με έπιασες κορόιδο, ούτε τότε, ούτε ποτέ. Ακόμη και τα ψέματα που έλεγες σε όλους σαν δικαιολογίες για να αποφύγεις τις αγκαρίες, τα καταλάβαινα. Δεν μου άρεσε ποτέ το ψέμα, προτιμώ την ωμή αλήθεια, στο έλεγα από τότε και σιγά σιγά, σε έμαθα. Αυτό ήθελα από εσένα και από κάθε άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να μου μιλάς με όμορφα λόγια, αν αυτά, εξατμίζονται στο φως του ηλίου και ξεχνιούνται. Θέλω ιστορία, όχι μυθιστόρημα.

Ήρθε το γυμνάσιο και σε γνώρισα πραγματικά, σε ένα πάρτι. Η χημεία μας ήρθε και έδεσε, γόρδιος δεσμός, σαν το τραγούδι της αγαπημένης σου τραγουδίστριας. Σαν να ήξερα την ποιότητα σου, από εκείνα τα πρώτα αστεία και τις ανορεξίες που μας έριξαν και τους δύο πάνω από το στολισμένο τραπέζι από μικρά σάντουιτς και αναψυκτικά. Ο μπουφές τελείωνε και η πρώτη κοινή μας φωτογραφία, εγώ με μπουκωμένο στόμα και σάντουιτς στο χέρι, κι εσύ να κρύβεσαι από το φλας με το ποτήρι σου να εξέχει του προσώπου σου. Πόσο αστείο, το πάρτι ήταν της Πηνελόπης, Μίνωα, θυμάσαι; Η Πηνελόπη είναι τώρα κι αυτή η καρδιά μου, όπως εσύ. Φυσικά, εσείς οι δύο ήσασταν συμμαθητές και φίλοι, πριν μπω εγώ στην εικόνα σου. Έπρεπε να περάσουν άλλα τόσα χρόνια, για να ενωθούμε σαν τρεις. Και στη πορεία σαν τέσσερις. Η τέταρτη, η Ξένια, ήταν μέλος μίας δυάδας που κόλλησε με την δική μας στο γυμνάσιο και γίναμε τέσσερις. Είχαμε γίνει εξάδα σε ένα σημείο, μα η τετράδα ήταν ο πυρήνας. Αργότερα, εγώ παραιτήθηκα από την ελπίδα φιλίας με την δυάδα της Ξένιας και χάλασα την παρέα την τότε. Δεν το έχω μετανιώσει ποτέ, όλα ήρθαν όπως έπρεπε και εδώ που είμαστε όλοι με όλους, παραπάνω από τέλεια μου πρέπει.

Εσύ Μίνωα, δεν χωρίζεις ποτέ δρόμους με φίλους, σαν μαγνήτης με ρινίσματα σιδήρου, δεν αφήνεις να σου φύγει κανένας που αγάπησες, έστω ένα τοις εκατό. Η Ξένια, πάλι, δύσκολος άνθρωπος, κι ας ήταν ένα μικρό, αθώο, με χαμηλό το βλέμμα και καλούς βαθμούς κορίτσι από το κέντρο. Αυτή πέρασε τα δράματα της ζωής της, τα χρόνια που σπούδαζε στον Βόλο. Αυτά τα χρόνια, την έκαναν σκληρή, έτσι όπως έμελλε να γίνει εκείνο το κορίτσι, που κάποτε με σιδερένια θέληση, αμίλητη καθόταν, τώρα η σιδερένια θέληση της, δεν αφήνει μύγα να πετάξει γύρω από το ραντάρ της. Σήμερα, με ξεχωριστό δωμάτιο ο καθένας σας, μου χαρίζετε την φιλία, και η ζέστη σας με φροντίζει, να σηκώνομαι όταν πέφτω, να μην βρέχομαι στη βροχή, να μη κρυώνω στο κρύο και να μην δίνω το σπίτι σας σε τυχαίους. Συγγνώμη αν το έκανα αυτή τη μία φορά και άλλες τόσες μικρές φορές.