The Badboy's Secret [ ✔ ]

H13

*Suus POV*

'Laat me los!' roep ik kwaad. Ik probeer mijn arm los te trekken maar Joran trekt mij mee van het bankje af waar ik op zat. 

Justin was een paar minuten geleden naast me komen zitten. We wilde net wat praten met elkaar toen Joran hem opeens van het bankje duwde. Zomaar uit het niets.

Justin lag even bewegingloos op de grond, maar komt nu met een pijnlijk gezicht omhoog. 

'Justin help me dan!' gil ik nog als ik met Joran verdwijn in de bosjes waar hij vandaan kwam. Justin schud langzaam nee met zijn angstige hoofd en kijkt dan van me weg. 

Ik snap hem echt niet meer he

'Kan je nou niet gewoon één keer je smoel houden!' Joran rukt me kwaad mee van het park weg naar de straat erachter. 

'Wat moet je nou steeds van me!' Vraag ik boos maar van binnen toch angstig. Hij kijkt me kwaad aan en geeft geen antwoord. Alleen voel ik een seconde later een harde klap van zijn hand op mijn wang branden. 

Eenmaal in de straat achter het park aangekomen, zie ik een auto staan. Zo te zien doelt Joran daar op. Hij loopt in de richting van de auto en trekt mij stug mee. Mijn arm begint steeds meer pijn te doen van zijn harde greep. 

Bij de auto aangekomen, pakt hij sleutels en hij druktop een knopje. De auto gaat van slot en hij trekt een van de achterdeuren los. 'DR IN' Commandeert hij mij. 

Eigenwijs blijf ik staan met een uitdagende blik op mijn gezicht. 

Ik ga die auto mooi niet in

'Ik vroeg je toch wat?!' 

Hij knijpt nog harder in mijn arm en duwt mij in de auto. Ik stoot mijn been heel hard tegen de zijkant van de deur die ook niet helemaal open stond. 

Ik had niet zien aankomen dat hij mij zo hardhandig in de auto zou werken. Joran geeft er niks om als ik zit te kreunen van de pijn in mijn been.

'Niet zo zeuren. Je gaat echt niet dood hoor.' Is het enige wat hij nog zegt voordat hij de deur met een harde klap dichtgooit. 

Ik kijk naar mijn been. Mijn broek kleurt een beetje rood. 

Fijn.. 

Joran is ondertussen voorin ingestapt en start de auto. Ik heb nog steeds geen idee waar we heen gaan of waarom ik überhaupt hier ben. Hij geeft toch nergens antwoord op. 

Via de achteruitkijkspiegel houdt hij mij in de gaten terwijl hij straat na straat verder rijdt. Zo ver als ik kan zien zitten de deuren op kinderslot. 

Daar kan ik dus mooi niet uit..

Na zo'n 15 minuten rijden stopt hij de auto. Ik kijk naar buiten. Overal waar ik kijk zie ik grote villa achtige huizen. 

Oke ik wist dat mijn huis al wel redelijk groot was. Maar deze huizen! Jemig dat kost een fortuin. 

'Wat zit je te kijken. Dit hier is gewoon mijn huis hoor' zegt Joran met een glimlach op zijn gezicht. 

'wa-wacht WAT. Is dát JOUW huis?' Ik ben zo verbaasd dat ik niet meer normaal door mijn zin kan komen. 

'Ja ik zei toch dat je me niet kende. Je weet eigenlijk niks van mij.' Hij kijkt even van me weg. Hij staart in de verte. 

'Waarom laat ik je dit überhaupt zien. Waar ben ik mee bezig' fluistert hij zo zacht dat ik het net kan horen. 

Dan lijkt het alsof hij wat gedachten van zich afschud. Met een frons op zijn gezicht parkeert hij de auto op de oprit van de villa. Hij stapt uit en doet daarna mijn deur open. Joran loopt daarna vast richting de deur van zijn 'huis'.