"Çekilin 5.45 vapuruna yetişmem lazım...
lütfen..
yol verin...
geç kalıyorum...
biraz kenara..
Allah kahretsin!
Lütfen müsade edin!"
Ve 5.45 vapuruna böylece uzaktan el salladım,
senin de içinde olduğun o son vapura.
Gökyüzü yırtılmışçasına çığlıklar atarken senin son sözlerin aklımda yankılanıyordu.
Göz yaşlarına o kadar alışmıştı ki gözlerim
artık özel bir çabaya gerek duymuyordu.
Seni hatırlamak yeterliydi sadece.
Böylece bir kere daha yağmurlara teslim oluyordum. Sahi ne demiştin o sabah;
"Her şeyi bırakıp 5.45 vapuruna gel.
Yeni bir biz için..."
Ve tüm dünya engel olmuştu, duvarlar kurmuş, karşı koymuştu.
Sen ve Benin BİZ olmasına adeta tüm cihan karşı durmuştu.
Sonraki günleri tahmin edersin: hüzün, bitkinlik, pişmanlık ve alabildiğine acı ve mutlu bitmeyen bir son: ÖLÜM!?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gök Gürültüsü Altında Aşk
PoetryBu bir şiir günlüğüdür. Şiirlerim aslında kendim. Hissim. Duygum. Fakat sadece benim değil senin de duygun. Aşk, acı, ihtiras, bunalım ve melankoli. Bir şiirde olmadı gerektiği kadar mecaz ve şairane üslup. Basitliği kenara bırakın. Gerçek bir duygu...
