Asi Kız

Bölüm-15

Ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum. Her zaman yalnız kaldım, bunu biliyorum.

Çünkü şu an dibine kadar yalnızım. Aslı'da gitti. Zaten gerçek arkadaş olsaydı şu an karşımda değil, yanımda olur beni yargılamadan dinlerdi. Ne?!! Bu söyleyen ben miydim?! Herkesi dinlemeden yargılayan Esin şu an bunu mu dedi?

Gerçekten değişiyorum.

-Hadi Esin seni evine bırakıyım.

Tuna'ya baktığımda üzgündü ve yanımda olan tek kişiydi.

Olumlu anlamda kafamı salladım.

Çantamı alacaktım ki;

-Ben alırım Esin, sen bırak.

-Tamam.

diyip çantamı ona uzattım. Yavaş ve düşünceli adımlarla okuldan çıktım. Tuna'da arkamdan geliyordu. Bahçeye çıktığımızda Emir iğrenç sırıtışıyla bana bakıyordu. Ama ona birşey yapacak gücüm bile yoktu.

Tuna arkamdan küfür mırıldanıp Emir'in üstüne doğru yürüdü. Ve yüzüne yumruğu geçirdi.

-Bunu nasıl yaparsın şerefsiz.

diye bağırıp Emir'e tekmeler atıyordu. Emir ise iğrenç kahkaları okulda yankılanıyordu. Biraz daha Tuna'ya yaklaşıp kolundan tutup onu engelledim. Çünkü daha fazla burada kalmak istemiyordum. Emir'e bir tekme atıp, yüzüne tükürdüm.

Daha sonra Tuna ile Tuna'nın arabasına bindik. Kafamı cama yaslayıp, düşündüm.

Neden ben? Neden hayat bana karşı? Neden mutlu değilim? İstanbul'a hiç gelmeyecektim. Hiç değilse İzmir'de sadece kötü olan babam vardı. Ama burada herşey kötüydü. Başıma gelmeyen kalmadı. Evet en doğrusu bu.İzmir'e geri döneceğim.

-Esin geldik.

Kafamı kaldırıp etrafa baktım.Sonrada Tuna'ya döndüm.

-Bana ablam için yardım etmek zorunda değilsin Tuna.

-Hiç değişmeyeceksin dimi Esin? İnsanlar sevdiklerine yardım etmek ister. Bir karşılığı olmadan.Sen böyle yaparak kendini kendi karanlığında boğuyorsun.

Tuna'ya cevap vermeden arabadan indim ve kapıyı çaldım. Kapıyı ablam açtı. Beni görünce gülümsedi.Önümden çekilip eve girmemi sağladı.

-Esin çantanı unuttun.

diye bağırdı Tuna arkamdan. Dönüp ona baktığımda ablamla birlikte birbirlerine bakıyorlardı. İkisiminde gözlerinin içi gülüyordu. Gerçek aşk bu muydu? Benim hiç yaşayamıcağım aşk. Hafifçe öksürüp dikkatlerini üstüme çektim.

Çantamı alıp:

-Ben odamdayım abla, uyuyacağım.

-Tamam tatlım.Ödevin yok değil mi?

Ödev mi? Şaka mı bu? Sanki umrumda.

-Bilmiyorum.Zaten umrumdada değil.

diyerek odama çıktım. Biraz uyusam iyi olacak. Akşam ablamlarla İzmir'e dönme konusunda konuşacağım.Daha fazla düşünmeden uykuya daldım.

************************************

-Esin hadi yemeğe!!

Ablamın bağrışları üzerine yatağımdan kalktım.Saate baktığımda akşam 8'e geliyordu.Yani 2 saat uyumuşum ama hala uykum var.Odamdan çıkıp salona gittim. Ablam ve annem masada oturmuş beni bekliyorlardı.. Bende gidip kendi yerime oturup yemeğimle oynamaya başladım. Çünkü hiç aç değilim.

-Esin yemeğine eziyet etmeyi bırak.

dedi annem bana bakarak.

-Sen kendi işine bak.

diyip çatalımı sertçe masaya bıraktım.

-Neyin var Esin?

diye lafa girdi ablam.

-Sizinle birşey konuşacağım.

Ablam ve sevgili(!) annem birbirlerine ciddi ve meraklı bakışlar atarak bana döndüler.

-Ben İzmir'e geri döneceğim...

+30'da yb gelir. :-)))))) ♥