Asi Kız

Bölüm-41

Annem evden gitmiş!

Odadan çıkıp, ablamın odasına girdim. Ablam kafasını çevirip bana baktı.

-Annem nerede abla?

Dedim sesimi yükselterek. İçimde nedenini bilmediğim bir acı vardı. Annemi kaybetmiştim. Benle barışmaya çalışıyordu ama şimdide beni bırakıp gitmişti. Bunu neden yaptı ki? Geçmişi bana unutturabilirdi. Kalbimi onarabilirdi. Ama o bunun yerine kaçmış, gitmişti.

-Evden gitti.

Ablam bunu o kadar değişik söylemişti ki. Sanki hayattan vazgeçmiş, kendinde değilmiş gibiydi. Gözlerim dolmaya başlamıştı. Onu bu kadar çaresiz, kötü görmek istemiyorum. O güçlü biriydi. Beni tek bırakmayacak kişiydi. Annemi sevdiğini biliyorum yada geçmişi silip tekrar onu sevmeye çalışıyordu. Ama annem onun sevgisini haketmeyecek kadar aptal.

-Nereye gitti?

Dedim fısıltı gibi çıkan sesimle. Çünkü hala kendimde değilim.

-Bilmiyorum, ben eve geldiğimde çoktan gitmişti. Hem böylesi daha doğru.

Dedi gülümsemeye çalışırken. Beni üzmek istemediği her halinden belliydi. Zaten hiçbir zaman duygularını iyi bir şekilde gizleyen biri olamamıştı, benim aksime.

-Hadi akşam Barış gelecek, yemeğe gideceğiz.

Onu başımla onaylayıp, yanımdaki koltuğa oturdum. Annemin bu evden gitmesini herşeyden çok istemiştim ve bu isteğim gerçekleşti. Ama neden hala mutlu değilim? Keşke gitmişken aklımdanda gitseydi.

-Kuzey'de gelecek mi?

-Evet geliyor. Zaten siz çıkmıyor musunuz?

-Hayır, biz daha doğrusu ben yapamadım.

Dedim üzülerek. Ablamda beni teselli etmek için birşeyler söylemeye başladı ama onu dinlemeyecek kadar yorgunum. Annem, Kuzey, Tuna kafam çok karışık. Tamam asi biri olabilirim ama annem şimdi nerede kalacak? Of...

-Abla ben üstümü değiştirip, geliyorum.

-Tamam ama... Esin hala uyuşturucu kullanıyor musun?

-Hayır.

-Sana inanıyım mı?

-Orası sana kalmış abla, neye inanmak istersen ona inan ama ben artık kullanmıyorum.

Dedim ve odama çıktım. Odama girdiğimde dolabımın karşısına geçtim. Hiç yemeğe gitmek istemiyorum. Kapı çalınca hemen aşağı indim. Mutlaka Barış abi ve Kuzey gelmiştir. Ama ben daha hazır değilim ki.

Ablam kapıyı açınca gelenlere baktım. Daha doğrusu gelene çünkü sadece Barış abi gelmişti, Kuzey değil. Ne bekliyordum ki? Benden vazgeçen birinin benimde olacağım bir yemeğe geleceğini mi?!

-Kuzey yok mu aşkım?

Dedi ablam,Barış abiye sarılarak. Barış abide ona sarılarak konuştu.

-Onun işi çıktı. Bize yetişebilirse gelir.

Barış abinin beni incitmemek için böyle söylediğini biliyorum. Kuzey, benim yüzümden gelmedi.

-Siz gidin yemeğe ben gelmiyorum.

Dedim ve odama doğru çıkmaya başladım. Neden herşey kötü olmak zorunda ki?(!) Odama geçip saate baktım. Akşam sekize geliyordu. Saati umursamadan yatağıma yattım. Kapı sesi duyulunca ablamların gittiğini anladım. Şu an evde tek başımayım. Ne ablam nede annem var.

Ceketimi aldım ve botlarımı ayağıma geçirdim. Çantamı aldıktan sonra evden çıktım.Şu an tek düşündúğüm Kuzey'di. O beni seviyordu ama ben ne yaptım ona kötü davrandım. Bana altın tepside sunduğu teklifi ellerimle geri ittim.