Gelmedi.
Geleceğini söylediği halde gelmedi.
Kuru bir mesaj bıraktı gecenin karanlığında. "Üzgünüm."
Gerçekten öyle miydi? Üzgün müydü? Yoksa o kadının yanında gülüyor, güzel gülüşünü sergileyip büyülüyor muydu?
Ona dokunuyor muydu? Tıpkı bana dokunduğu gibi...
Hah. Elbette dokunuyordu. Karısıydı onun. Hayat arkadaşıydı. Birlikte bir ömür adına söz verdiği kadındı.
Asil bir kadındı o. Güzel bir ailesi, hatrı sayılır bir ünü, etrafında pervane olan arkadaşları ve... ve kusursuz bir eşi vardı.
Bense basit karakterli ucuz bir kadındım. Tıpkı bir metresin olması gerektiği gibi.
Ama bir kalbimin olduğunun unutulduğu çok olurdu.
Böyle olmayı ben de istemezdim. Fakat hayat hepimize adil davranmıyordu.
O kadın gibi aşıktım Gökhan'a. O kadın gibi seviyordum onu. Belki de daha fazla... O kadın gibi ağlıyordum onsuzluğa. O kadın gibi gülüyordum onunla. O kadın gibi onsuz yaşayamayacaktım muhtemelen.
Tek farkımız o kadının bir imza atmış olmasıydı.
Buna rağmen neden tüm nefreti ben almak zorundaydım.
Yanaklarımı yakan gözyaşı dudaklarımın arasına doğru yol aldığında elimin tersiyle sildim hepsini.
Benim olmayan adama kuru bir mesaj yazdım.
"Sorun değil. Buna bir seferliğine katlanabilirim." Katlanamazdım.
Bir mesaj en fazla bu kadar kalp kırıklığı içerebilirdi.
