Her insan hata yapabilir. Ancak bir peri böyle bir ayrıcalığa sahip midir?
Anikanos bu soruyu düşünmüyordu elbette. Sıkıcı mitoloji ve felsefe derslerinin bitmesini, mezun oluşunu kutluyordu.
Tam olarak mezun olamadığını anlaması ise oldukça kısa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 18~
"Beş aydan az kaldı kaldı Anikanos ve hiçbir değişiklik yok."
Odana yine son derece doğru şeyleri söylüyordu. Dünyadaki beşinci ayı sona eriyordu. Yani yeniden peri olmak için beş aydan az bir süresi kalmıştı.
"Ama ben demiştim. Sen o dünyalı ile vakit geçirmeye devam et. Asıl görevini unutuyorsun! Kaderine engel olduğun iki insan var Anikanos! Ve bu iki insan senin iyi vakit geçirmeden çok daha önemli! Periler aşkına, Bayan Dopamin'in hayal kırıklığını düşünsene."
"Bayan Dopamin bana hiç güvenmedi ki Odana! Ne hayal kırıklığı? Ben aşk perisi olmaya uygun değilim. Belki de dünyada kalmam gerekiyordur."
Genç perinin söyledikleri kendini de şaşırttı. Var olduğundan beri sahip olduğu güçleri, ailesini, arkadaşlarını bırakacak mıydı? Nesih için mi? Sadece onun için değildi. Aklı çok karışıktı. Ne olduğunu, neye uygun olduğunu ve ne yapacağını bilmiyordu.
"O dünyalı senin aklını karıştırdı Anikanos. Sen onun kaderi değilsin! Anlasana! Kaderindeki kişi karşısına çıkınca seni bırakacak. Sen ne olacaksın o zaman?! Ben burada olmayacağım, Gazel belki evlenecek. Nerede kalacaksın? Dünya ile ilgili bildiğin tek şey o saçma oyunlar! Uyan artık! Sen bir perisin, insan değilsin!"
Anikanos'un gözlerinden iki damla yaş aktı birden. Odana sustu. Ona böyle sert davranmak istemezdi ama Anikanos onun arkadaşıydı. Doğru olanı yapmak zorundaydı. Şu an ise doğru olanı yapmıyordu. Ortadan kayboldu, tam o amda odaya Gazel girdi.
"Anıl sence bu el... Hey ne oldu?" Gazel hemen arkadaşının yanına oturdu ve elini elleri arasına geçirdi. Anıl onu görünce daha çok ağladı ve bunu durduramadığını fark etti.
"Bilmiyorum ben sadece... Ağlıyorum."
Gözleri arkadaşının başının üstünde duran elmasa kaydı. Rengi aynıydı. Gazel Birkan ile sevgiliydi. Ancak onu, canını verecek, yokluğunda aklını yitirecek, onun için adam öldürecek kadar çok sevmiyordu. Ona aşık değildi hala.
"Ah tatlım benim. Nesih mi bir şey yaptı? Anlat ne oldu?"
"Hayır o bir şey yapmadı. Ona ağladığımı söyleme tamam mı?"
"Tamam, ama ne olduğunu bana anlatırsan."
Anlatamazdı. Anlatırsa kalan dört ayı da artık olmazdı. "Gerçekten yok bir şey Gazel. Sadece arada sırada ağlamak bana iyi geliyor. Oldukça garip değil mi?" Gülümsedi. Mavi gözleri kıpkırmızı iken bunu demesi oldukça ilginçti.
"Şimdilik üstelemiyorum Anıl. Ama bana sonra anlatacaksın."
✨✨✨
Genç adamın parmakları hızlı bir şekilde tuşların üzerinde geziniyordu. Odasının büyük kitaplığının bazı raflarında sevgilisiyle olan fotoğrafları vardı artık. Nesih çalışma masasının üstünde duran çerçeveye baktı ve gülümsedi. Sağ elinin işaret ve orta parmağına bir öpücük bıraktı ve bu parmaklarını çerçeveye bastırdı. Anıl'ın olduğu tarafa. Birden arkasına yaslandı ve gözlerini kapattı. On saattir aralıksız yazı yazıyordu. Gözleri, sırtı ve omzu ağrımıştı. Birden kapalı gözleri iki el ile kapatıldı. Elin sahibini kokusundan tanımıştı bile!
