"Ja tylko chciałam być szczęśliwa"

Część 2: Rozdział 2

- Czemu jestem na liście niegrzecznych? Czemu? Czemu? - płakał Sid. Wywróciłaś oczami. Leżałaś obok niego i jako najstarsza z młodszych pilnowałaś Brzoskwinki i oposów. Teoretycznie, bo praktycznie po prostu od dłuższego czasu leżałaś i słuchałaś rozpaczań Sida.

- To proste. - powiedziałaś wstając wreszcie. - Bo nie ma listy frajerów. - odparłaś i ruszyłaś przed siebie nie zamierzając wysłuchiwać jego jęków ani minuty dłużej.

- Dzięki, że chcesz mnie pocieszyć. Ale i tak mi ciężko. - zawołał za tobą.

- Weź się w garść, wujku Sid. Nie wolno się poddawać. - usłyszałaś słowa Brzoskwinki i westchnęłaś lekko. Była mała, ale na swój wiek niezwykle charakterna. Uśmiechnęłaś się do siebie. W sumie niczym się od ciebie nie różni. Weszłaś na polankę i zobaczyłaś jak Maniek stoi przed... czymś. Dopiero po chwili zorientowałaś się, że to posklejane błotem kawałki głazu. Twój tata leżał obok i patrzył na to dzieło sceptycznie.

- No i jak? - zapytał Maniek, a ty podeszłaś do nich.

- Chcesz szczerą wersję? Czy wolisz świąteczną. - twój tata popatrzył na niego.

- Dawaj świąteczną...

- Majstersztyk... - odparł, a głaz rozpadł się ponownie. Otworzyłaś usta, żeby coś dodać, ale Ela ci przerwała.

- Maniek! Widziałeś Brzoskwinkę? Nigdzie jej nie ma. Sid, Zdzich i Edek też przepadli.

- Ostatnio kombinowali jak się wypisać z listy niegrzecznych. - odparłaś, a Maniek spojrzał na ciebie zaskoczony.

- Z jakiej znowu listy? Wymyśliłem ją!

- Znajdziemy ich. - rzuciła Ela. - Diego, powęszysz za Sidem.

- Mógłbym. Ale od tego oczy szczypią...

- Niuchaj! - wrzasnęły mamuty, a ty spojrzałaś na tatę, który zaczął węszyć wokoło. Skrzywił się nagle.

- Już mam. - odparł i lekko się chybocząc poprowadził was tropem. Przeważnie lubiłaś tropić. I często dumnie przypominałaś innym, że oni nie mają takiego węchu jak ty. Jednak, gdy chodziło o Sida... Nie.

***

Przepraszam, że takie krótkie <3