Savage

Chapter 37-Alone

Έπειτα από έναν μήνα
Πλέον δεν απαντάει σε καμία κλήση μου...σε κανένα μήνυμα.
Έχω σταματήσει να στέλνω εδώ και καμία εβδομάδα.

Είμαι στο πανεπιστήμιο της πόλης μου μιας και πλέον...Οι υποτροφίες στο Harvard και αυτά...Έκαναν φτερά.Πεταξα σαν χαρτάκι από τσίχλα το μέλλον μου.

Και δεν είμαι καν από πλούσια οικογένεια όπως εκείνος...Εκείνος κάνει ότι γουστάρει.Εγω...Εγώ δεν έχω μοίρα αν δεν καταφέρω να μπω ξανά σε εκείνες τις σχολές,εστω για μεταπτυχιακό.

Πολλοί συμμαθητές μου είναι στο πανεπιστήμιο εδώ...Κάτι που δεν με χαροποίησε ιδιαίτερα.

Έχω κάνει μια καινούργια παρέα...Όμως δεν...δεν έχει καμία σχέση με την παρέα που είχα εκεί.

Εδώ όλοι σκέφτονται μονάχα τα μαθήματα...Και στο ένα αγόρι που ξέρω ότι αρέσω...Σαν χόμπι λύνει ασκήσεις Φυσικής.

Τον λένε Sam,είναι γύρω στο 1,75...Αδύνατος,με γαλάζια μάτια και καφέ μαλλιά.Ειναι όμορφος...βασικά έχει όμορφα χαρακτηριστικά αλλά ντρέπεται να μου πεη καλημέρα.

Κάτι που μου φαίνεται σαν να βρίσκομαι σε άλλο κόσμο συγκρίνοντας με εκείνους...

Εκείνους που από την πρώτη μέρα και οι δυο έλεγαν υπονοούμενα...Και προσπαθούσαν να κάνουν κίνηση...

Δεν με ενδιαφερε βέβαια εκείνος...αλλά όπως και αν έχει...Έχει περάσει ένας μήνας και δεν γίνεται να μην το ξεπεράσω.Οσο και αν δεν μοορω πρέπει να το κάνω...

Σκέφτηκα όταν κατέβηκα τις σκάλες μιας και το κουδούνι χτύπησε.

Οι γονείς μου μαζί με τον αδερφό μου είχαν πάει στους παππούδες μου για σήμερα έως και αύριο το απόγευμα.

Ανοιξα την πόρτα και γουρκωσα ελαφρώς τα μάτια μου μόλις αντίκρισα μια επιβλητική παρουσία μπροστά μου...

Τα εντονα βαθιά μάτια του με είχαν καρφώσει.

«Γεια...»

Είπε με τη βαρύς φωνή του και έμεινα σοκαρισμένη να τον βλεπω.

«...L..Leo?"

Ρώτησα μπερδεμενη και εκείνος με κοίταξε δειλά.

«Πως ήξερες π..που είμαι;»

Ρώτησα και ανασηκωσε ελαφρώς τους ώμους του.

«Οποίος ψάχνει βρίσκει»

Είπε και έγνεψα θετικά σοκαρισμένη που τον αντίκριζα έπειτα από τόσο καιρό.

«Π..περνά»