That Game Started With A Lie [COMPLETED]

That Game 40:

(A/N: for better reading you can listen to the song: Love someone. Love ko to! Ang ganda eh.)

Alistaire's pov.

Hayst, ang hirap pala talaga mag-buntis, araw-araw may morning sickness, tapos ramdam ko rin ang mood-swing ko. Madalas akong masayahin pero kung gaano ako masiyahin isang maliit din na bagay na-iinis agad ako.

"Chas! Nakita mo ba yung watermelon ko?" Tanong ko sa kakarating lang na si Chassie.

She shrugged "I don't know ate, kakarating ko lang. At kung yung watermelon na binili natin nung isang araw yung hinahanap mo.... kaka-kain mo lang kanina."

Agad akong napa-upo sa narinig, grabe kakakain ko lang pala. Ang taba ko narin! Kailangan ko na talagang mag gym pagkatapos kong manganak.

"Nagugutom ka ba talaga ate? Wala sila mama eh." Wika ni Chassie at malapad na ngumiti ito. Kainis nang aasar ba siya? Gutom na nga ako tapos halos lagi pa akong nandito sa bahay kasi baka bigla ko nalang siya makita, alam niyo naman siguro kung sino ang tinutukoy ko.

"Eh anong iningi-ngiti mo diyan?" Tanong ko sabay simangot.

"May pera ako, kain tayo sa labas" wika nito, na nakapag-pasaya agad saakin. Yes! Pagkain!

-----Eric's pov.

Fuck! If I knew!

Hindi ko sana siya nilubayan. Kung alam ko lang na may balak siyang umalis nang hindi ko alam, hindi ko siya hahayan kahit i-pagtabuyan  ako wala akong pakealam at wala akong pake kung sabihin saakin ng lahat na wala akong karapatan mag react nang ganito.

Agad akong napa-pindot sa door bell ng bahay nila.

Tang*na ang tanga ko. Kaya pala hindi siya pumunta noong graduation nila kasi yun pala yung araw ng alis niya.

Napasulyap ako at inulit ang pagpindot sa door bell nang wala paring lumalabas.

Fuck! It's 3 months I didn't to talk to her, not seeing her smiles.... tapos kakaalam ko lang na wala na pala siya, na umalis siya.

Kapag siya nahanap ko, hindi ko na siya bibitawan pa, lalo na kay Xander. Sa susunod I'd be selfish. Uunahin ko ang sarili ko dahil alam kong hindi ko siya sasaktan. Xander isn't worth it... I should be the one in his place before, kaya pag nakita ko siya ngayon I won't be the man na magiging martyr nanaman.

Pipindot ulit sana ako sa door bell nila ng mapukaw ng pansin ko ang sasakyan kaka-parada sa harap ng bahay.

Nang lumabas ang may-ari ng sasakyan.... he's here. Fuck! I want to punch him
straight in his jerk head face.

Agad din niya akong tinignan, ngunit hindi nagtagal inalis niya ang kanyang paningin saakin at inilipat ito sa bahay. Agad siyang lumapit ngunit bago pa siya makarating sa gate... umusog ako ng unti dahilan para mag bangga ang balikat naming dalawa.

Ngumisi ako sakanya... "I'm sorry man" wika ko at nag-igting ang kanyang panga.

Aktong gagalaw siya ulit palapit sa gate ng banggahin ko ulit siya... kaya, napatigil siya.

"What do you want?" Tanong nito saakin, sabay tingin ng malamig saakin.

"Fight?" Tanong ko pabalik at ngumisi ako sakanya. Hindi siya sumagot. At iniwan ako doon at umabante. "Why man, scared?" Tanong ko sakanya kaya napatigil siya.

"I don't fight" he answered. Napangisi ako.

"Come on. Why natatakot ka na makita nang magulang ni Ria ang tunay mong ugali?" I asked, bigla siyang napalingon saakin.

"Man, you're really getting on my nerves." Wika nito kaya napangisi ako lalo.

"So that's not the reason? Then what? Aren't done, playing with Ria? Do want to score at he-" hindi ko na tapos ang sasabihin ko ng bigla nalang niya akong sinuntok sa mukha. And it really hit me. May galit ata talaga to saakin.

"Know you're limit, man." Wika nito at tumalikod na saakin. At pumindot na sa door bell. Ngunit katulad ng akin wala rin lumalabas.

I can't take to be with him.

------- Edited: 02-17-2020

(A/N: sorry short update. Dami ko kasi hinahabol sa school namin. So, sorry mga babys.)