Siyah Yüzlü Çocuk [boyxboy]

•onyedi•

———

Geceden beridir içimdeki sıkıntıyı atmakla uğraşıyordum. Bana kalk ve yapmak için kıvrandığın o şeyi yap diyen sesi daha ne kadar susturabilirdim bilmiyordum. Bileklerim, çekmecemde duran hepsi birbirinden ağır olan ilaçlarım bile böyle olmaması gerektiği halde bana bir şeyler çağrıştıyordu. Ölümü bu kadar çok seven tek insan olamazdım herhalde. Kendimi bununla avutuyordum. Hiçbir neden yokken bu tür bir psikolojinin içine girmem sadece bir hastalıktı. Ben öyle olmadığını düşünsem de herkes bunu söylüyordu. Hastaydım ve iyileşmemin yolu ilaçlardı.

Yatağımın yanındaki sudan bir yudum alıp ayağa kalkarak pencerenin önünde durdum. Güneş henüz doğmaya başlamıştı ve ben gece boyunca yarım saat bile uyumamıştım. Büyük ihtimalle gözlerimin altı moraracak ve Levent'ten küçük çaplı bir azar işitecektim. Bana kızmasıyla bir sorunum yoktu. Aksine benimle ilgileniyor olması hoşuma gidiyordu. Tek bir sorun vardı ki o hoşuma gittiğini bilmiyor, biliyorsa bile bilmiyormuş gibi yapıyordu.

Hafif karanlık olan oda telefonumun ışığıyla aydınlandığında tekrar yatağıma oturup elime aldım.

Beni önemsemediğini iliklerime kadar hissettiren babam yine saat farkını unutarak nasılsın diye mesaj atmıştı. Cevap vermeyecektim. O da vermem için yazmamıştı zaten. Büyük ihtimalle annemle konuşmuşlar, annem de beni umursuyormuş gibi yapıp ona vicdan azabı çektirmişti. Aralarında bir savaş konusu olmaktan asla çıkamayacağım gibi bir his vardı içimde. Onlar için hiçbir zaman bir çocuk olamamıştım.

Telefonum titrediğinde arayan kişiyi görünce derin bir nefes alarak gözlerimi kapattım. Gözlerimin altındaki morluk  beni ele vermeyecek olsa da kendim açıkça uyuyamadığımı çevrimiçi olarak belli etmiştim.

Vakit kaybetmeden aramayı yanıtladım. Yaklaşık bir on saniye kadar ikimizde sessizce durduk. İlk benim konuşmamı bekliyorsa çok beklerdi. Çünkü bunu yapacak kadar cesarete dahi sahip değildim.

Saniyeler nefesimi de tüketmeye başladığında "Uyumuyorsun." diye fısıldadı sonunda.

"Yeni uyandım." Oldukça dinç çıkan sesim gerçeği yansıtıyordu ama ben o gerçekten kaçmayı asla bırakmayacaktım. "Sen de uyumuyorsun."

Çok minik bir kahkaha attı ve ben sanırım o an, o gülüşle öldüm.

"Ben de yalan yok. Gerçekten yeni uyandım. Babanla mı konuşuyordun?" Babamla aramda olanları bildiğinden sona doğru çekinerek sormuştu bu soruyu.

"Yok. Mesaj atmış ama cevap yazmadım." deyip duraksadım.

O da hımladı sadece.

Şu tatsız konudan başka konuşacak bir konu bulmalıydık.

"Levent."

"Efendim?"

"Bana iyi geliyorsun." Görmeyeceğinden emin olsam da yüzüm kızarmış ve yanıyordu. "Bunu şu an neden dedim bilmiyorum ama öyle işte."

"Sen de bana iyi geliyorsun."

"Tamam. Her neyse."

"Of abi ya. Utandın değil mi sen? Keşke görebilseydim seni."

Bunu nereden anladığıyla ilgili bir sorum yoktu çünkü beni en iyi o tanırdı. Sadece, o oflamanın içinde barındırdığı duygular daha fazla utanmama sebep olmuştu.

Sahte bir sitemle "Hep bunu yapıyorsun." deyip gülümsedim.

"Sen de utanınca tatlı görünme o zaman ne yapayım?"

"Kapat konuyu lütfen." Artık sesim kısmaktan çıkmıyordu bile ama tabi ki bu onun umrunda değildi. Bu hallerim hoşuna gidiyordu.

"Tamam kapatıyorum. Hatta telefonu da kapatıyorum çünkü uyuman lazım."

"Levent."

"Yine tatlı tatlı konuşacaksan konu kapa-"

"Seni çok seviyorum."

Her şeye tamamdım. Gerçekten her şeyi söyleyebilirdim ama bu cümlenin ağzımdan çıkacağını kestirememiştim. Yanlış anlamamalıydı. Yanlış anlaması aslında doğruyu ifade etse de yine de dediklerimden başka tür bir sevginin sonucunu çıkarmasını istemiyordum.

Durup öylece nefes alıp verdik. Anlamıştı. Bu sessizliğin başka bir açıklaması olamazdı.

"Ben de seni seviyorum kardeşim. Hadi iyi uykular."

Alelacele konuşup cevap vermemi beklemeden kapattığında telefonu bir köşeye fırlatıp kendimi yatağa bıraktım.

Ne zaman içimdekileri belli etsem bunu yapıyordu. Konuyu, kardeşlik ve arkadaşlık dışında bir ilişkimiz olamayacağına getirip beni öyle mal gibi ortada bırakıyordu.

Bilmesem, bana karşı boş olmadığını bilmesem, bu tavrı hayattan tamamen kopmam için en önemli sebep olabilirdi ama tutunduğum da buydu. Bir gün onun da cesaretini toplayacağına olan inancım tüm intihara meyilli düşüncelerimi yerle bir ediyordu.

———

Egeciler sonunda bir Ege Levent bölümü geldi.

Şu Bera'nın aksiyonlu hayatı bu minnoşları yazmama engel oluyor ama onu da seviyorum .

Neyse

Öptüm 💋

🐘🔸