Hissettiğim tek şeydi hissizlik.
Bir cehennemin içinde olduğum kesindi.
Çünkü O, kesinlikle bir iblisti.
Ben, hayat denilen bu korku filminin kurbanı;
O ise canavarıydı.
Onun hayatı gizemli bir kara kutudan faksızdı.
Ve benim, ne yazık ki onun şe...
"Aklında fikir olmayanın dilinde küfür; kalbinde muhabbet olmayanın elinde şiddet olur." (İhsan Fazlıoğlu)
Medya|Three Days Grace - Pain|🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KEYİFLİ OKUMALAR...
-1 HAFTA SONRA-
Adalet abla ve Gizem'le çok yakın olmuştuk. Şu son bir haftadır her sabah o psikopat evden çıkıp gittikten sonra kahvaltı yapmak için mutfağa Gizem ve Adalet ablanın yanına gidip kahvaltımı onlarla birlikte yapıyordum. Hatta Canavar'ın yediği kahvaltı masasını Gizem'le birlikte topluyorduk. Birkaç kez korumlardan birkaçıyla karşılaştım. Beni mutfakta gördüler ama sadece tuhaf bakışlar atıp hiçbir şey demeden ve beni odama göndermeden gitmişlerdi.
Yine kahvaltıyı birlikte hazırlamıştık. Oturup kahvaltıyı yapmaya başkladık. Gizem'e burada neden çalıştığını sordum. Bana "İşim bu Yaman beyin evinde olmasa bir başkasının evinde aynı şeyi yapacaktım." Diye cevap vermşti.
Onlarda çekinmeden bana sorular soruyorlardı. Mesela nereli olduğum, kaç yaşında olduğum, hangi okullarda okuduğum gibi ama Gizem bu sıradan soruların dışında bir soru sordu ve ben o bu soruyu sorduktan sonra aslında ne kadar çok yakınlaştığımızı anladım.
"Hiç sevgilin oldu mu ya da ciddi bir ilişkin?"
"Ben köyde doğdum. Köyde büyüdüm. Yaşadığım yer çok küçük bir yer olduğundan köydeki herkes tanıdıktır. Bu yüzden o avuç içi kadar küçük olan köyümde aşkı bulup yaşayacağım kimse olmadı. Hem ben öyle çok fazla erkek meraklısı biri değildim. Sonra zaten lise yıllarım hep ders çalışarak geçti sonunda istediğim meslek olan öğretmenliği hem de edebiyat öğretmenliğini kazandım. Öyle sıradan bir üniversitede de değil İstanbul'un en güzel üniversitelerinden birinde okudum. O zamanda aşık olacağım bir insan hiç karşıma çıkmadı. Okulum bittikten sonra zaten hiç vakit kaybetmeden köyüme anne babamın yanına geri döndüm. Sonra zaten Yaman..."
Dalmış kendi kendime konuşuyorum sanmıştım. Hâlbuki Adalet ablada Gizem'de ellerinde tuttukları çay bardaklarıyla donuk bir vaziyette beni dinliyorlarmış.
Gizem "Hiç aşık olamadın yani." Dediğinde,
"Hayır ama keşke gördüğüm ilk kişiye ya da üniversitede askıntılık yapan ilk insana 'evet' deseydim. Belki şuan bu zindanda hapis kalıyor olmazdım."
İstemsizce göz yaşlarım yanaklarımdan süzülüp beni terk ederken bir yandanda yaşadıklarım gözlerimin önüne geliyordu. Uzun bir sessizlikten sonra gözlerimdeki yaşları silip, manidar bir şekilde gülümsedim. İkiside sadece bakınmakla yetiniyorlardı. Adalet ablanın gözlerinin içine bakıp dayanamadım ve şu cümleyi kurdum:
