Hissettiğim tek şeydi hissizlik.
Bir cehennemin içinde olduğum kesindi.
Çünkü O, kesinlikle bir iblisti.
Ben, hayat denilen bu korku filminin kurbanı;
O ise canavarıydı.
Onun hayatı gizemli bir kara kutudan faksızdı.
Ve benim, ne yazık ki onun şe...
"Fenalıkların ilki ve en büyüğü, haksızlıkların cezasız kalmasıdır." (Eflatun -Platon-)
Selam! N'bersiniz? 💋
Umarım, çok iyisinizdir ve kendinize çok iyi bakıyorsunuzdur. ✨🤍
BÖLÜM BARAJI: 200 VOTE, 4K YORUM. Yani siz istiyor yeni bölüm basacak yıldız, yapacak yorum :dd Bu arada yorum önemli pliz! Rica ediyorum hiçbir satırdan duygu ve düşüncelerinizi mahrum etmeyiniz. Yoksa üzülür şu yufka yüreğim :')
Günah yazılmayan gıybetler için Twitter'da #zalimkötüadam veya #zka hashtagi ile yapacağınız paylaşımlara talibim. Bölümü bitireni orada bekliyor olacağım. 👉👈
•Haaa! Bu arada rahatsız olacaklar adına son kez bir uyarıda bulunmak istiyorum: Bu bölümün ortalarına bir yerine bölüm afişimizi bıraktım. Yetişkin içerikli (+18) sahnelerden rahatsızlık duyanlar bu afişten sonraki kısmı atlayarak okuyabilirler. Çok uzattım yine off!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeniden doğmak gibi bir şeydi bu. Zihnimin içi yeni doğmuş bir bebeğinki kadar; berrak, saf ve bi o kadarda zayıftı. Dimağımın herbir ücrasında sözcükler benimle kimi zaman konuşuyor kimi zamansa tonla sorular sorarak başıma mızrak misali saplanan ağrılara neden oluyordu. Beyin lobarımda, anı denilen köşesindeyse yalnızca; belirli bir tarihe kadar olan yaşantılar mevcuttu. Örneğin; ailemin nasıl öldüğüne ve de yanımda oturan bu adama dair ne yazıkki hiçbir şeyi hatırlamıyordum. Ve, gün içersinde aynı soruları yüzlerce kez kendime sorupta cevap alamamaktan da yılmıştım artık.
O kimdi?
Söyledikleri doğru muydu?
Biz sahiden evli miydik?
Hafızam ne zaman yerine gelecekti?
Onu ve bahsettiği feci hadiseleri ne zaman hatırlayacaktım? Ve daha, bunlar gibi niceleri...
Sanki zihnimde bir film şeridinin en can alıcı kısmı kopup kaybolmuştu. Şimdi ise bu, yanımda oturan takım elbiseli yabancı, birdenbire hayatımda beliriveriyor ve ardından ailemin trafik kazasında öldüğünü, aynı zamanda çok büyük bir alakamız olduğunu söylüyordu. Tam olarak neye inanmalıydım? Anlatılan tüm bu yaşantılar benim için hiç olmadığı kadar zor ve bir bilmece kadar karmaşıktı.
"Kırmızı oda ne?" diye sormamın üzerinden dört yahutta beş saniye kadar geçmişti. Bana bir ağır çekim havasında akıp gitmiş gibi hissettiren saniyeler boyunca onun; hareketsiz kalışını ve ifadelerini izleyerek geçirmiştim. Karşıyı izleyen profilinden; yutkunduğu için inip kalkan âdemelmasını, burnundan hızla içine doldurduğu nefesini ve aldığı nefesi vermek için araladığı dudaklarını... ve büyük bir nehir gibi cildinin altında yol çizen belirgin damarlı sol elini diz kapağına nasıl yerleştirdiğini izledim. Hemen sonra parmaklarını beyaza çalacak derecede diz kapağını sıktığını farkettim.
