Kabanata 12.
"Congratulations anak!!" Masayang bati sa akin ni Nanay habang sinasalubong ako.
"Congrats Ija." Si Tatay ng nakarating ako sa kanila.
Binigyan nila ako ng isang mainit na yakap.
That hand me the flower. "For you Ija." Nakangiting sabi ni Tatay.
"Thank you Nay at Tay." Masayang pag papasalamat ko sa kanilang dalawa. "Ito naman ang regalo ko sa inyong dalawa." Sabay abot ko sa kanila ng akin diploma.
Inabot ito ni Tatay na bakas ang kaligayahan sa kanilang mga mukha ni Nanay.
Ngayon ang graduation ko sa college. Sa halos madugong pakikibaka ko sa kolehiyo, lalo na nitong mga nakaraan buwan, nawala itong bigla kung nakita ko sa listahan na kasama sa graduating.
It's a mixed emotions. Isang kabanata na naman ng buhay ko ang nag tapos.
"Asan ang mga kaibigan Meng?" Tanong ni Nanay sa akin.
"Kasama po ng parents nila Nay, pero nangako naman sila na pupunta sila sa party mamaya sa bahay." Sagot ko sa kanya.
Mag kakaruon kasi ng unting salo salo sa bahay mamaya. Una ayoko Sana pumayag at inisip ko na kumain na lang kami sa labas. But Nanay insisted.
"Hindi ako papayag na hindi ka mag kakaruon ng party anak." Pag tutol niya sa akin. "This is are way to say thank you nak. Na lahat ng pagod at sakripsiyon namin sa inyong dalawang mag kapatid pinalitan mo ng diploma." She smiled.
Kaya wala akong nagawa kundi pumayag na lang sa kagustuhan ni Nanay.
"Asan naman si Alden?" Tanong niya habang nag lalakad kami palabas ng stadium kung saan idinaos ang amin graduation.
Napabutong hininga ako. "Nasa conference pa rin Nay." Malungkot kong wika.
Hanggang ngayon hindi ko pa rin maiwasan mag tampo, kahit sinabi ko sa akin sarili na kailagan kong intindihin dahil trabaho yun. As much as he wants to come to my graduation hindi talaga nag tugma ang oras.
"Oh. Kaya pala malungkot ka." Pansin ni Nanay sa akin.
Napatingin ako kay tatay ng hinawakan niya ang akin balikat. "Ganyan talaga anak kapag may trabaho na. Minsan kalaban niyo talaga ang oras." Nakangiting sabi ni Tatay. "Minsan may hindi inaasahan na kailagan gawin sa opisina o kaya may biglaan meeting. Kailagan niyo talagang mag adjust. Malalaman mo din yan kapag nag simula kana rin mag trabaho." Anya.
"Tama ang Tatay mo anak." Pag sang ayon ni Nanay. "Dumaan din kami ng tatay mo sa ganyan. Nung pareho pa lang kaming nag tra-trabaho sa mag kaibang kumpanya. Minsan nga kapag dumadalaw siya noon tulog na ako. Kahit nung mag asawa na kami ng tatay mo, nung kakasimula pa lang ng negosyo, minsan naiiwan ako sa opisina at si tatay mo nasa bahay na. Pag uwi ko tulog na siya." Kwento ni Nanay. "But we learned to understand each other. To compromised. Dumating sa point we set a day or two na dapat pareho kaming walang pasok para naman magkasama kaming dalawa, makapag usap sa mga nangyayare sa araw namin. Catching up kung baga. Pero minsan talaga kagaya ng sabi ng Daddy mo my times na hindi nasusunod yun dahil sa mga biglaan pangyayari." Aniya. "Kaya dagdagan mo pa ang pag iintindi mo at pasenscya sa kanya, dahil kapag kasal na kayong dalawa at nakatira na sa iisang bubong pag dadaanan niyo, ngayon pa parehas kayong may trabaho na." Tumango ako sa sinabi ni Nanay.
Nag patuloy kami sa pag lalakad na may napansin ako na isang pamilyar na pigura sa tapat ng amin kotse.
He's wearing a white polo shirt na maayas ang pagkakatupi ng mangas hanggang siko, and black pants.
Wearing his perfect smile. Hindi kataka taka kung bakit napapatingin at kinikilig ang mga studyanate na nakakakita sa kanya.
"Oh andito naman pala si Alden." Sabay tingin sa akin ni Nanay na may nag lalarong ngiti.
Kinagat ko ang akin pang ibabang labi para pigilan ang ngiti na gustong sumilay. "Asus anak, kahit anong pigil mo Jan sa ngiti mo, lalabas at lalabas pa rin yan." Pang aasar niya pa sa akin.
Naunang nakarating si Tatay sa kotse. Nag pano si Alden kay Tatay at tinapik naman ito sa balikat.
They talked a bit bago pumasok sa kotse si Daddy.
"Hi Tita." Bati ni Alden may Nanay ng nakalapit na kami.
Katulad kay Tatay nag Mano din siya kay Nanay. "Kamusta ang trabaho?" Tanong ni Nanay sa kanya. "Buti nakahabol ka?"
"Okay naman po. Medyo nangangapa po ulit dahil sa bagong position." Nakangito niyang sabi. "Akala ko nga hindi kami matatapos kanina, buti na ang dumating si Daddy at pinaalis niya kagad ako." He explained.
"Ganyan talaga ijo ang trabaho. Ibang iba sa pag aaral. Masasanay ka rin sa kalaunan. " Sabi ni Nanay sa kanya.
Tumango si Alden. "Yun di nga po ang sinasabi ni Daddy sa akin."
"O siya, sayo ba sasabay si Meng pauwi?" Tanong ni Nanay sa kanya.
Tumango si Alden.
Ngumiti si Nanay sa kanya. "Buti naman kung ganun. Kanina pa naka busangot ang mukha niyang dahil akala niya di ka pupunta." Panlalaglag sa akin ni Nanay.
Nakita ko tuloy ang nakakalokong ngiti Alden. "Maari ba naman yun Nay." Anito.
"Sige na mauna na kami sa bahay. Sumunod na lang kayo." Paalam ni Nanay sa amin. "Mag iingat kayo." Aniya habang pinag bubuksan siya ni Alden ng pintuan sa passenger seat.
Nang nakapasok na si Nanay sa loob agad itong isinara ni Alden. Yumuko ako bahagya para makapag paalam sa kanila.
"Nay, Tay mag ingat po kayo." Nakangiti kong wika.
Tumingin si Tatay sa amin at tumango.
Ngumit din si Nanay sa amin ni Alden. "We will anak. Kayo din mag ingat. Mag kita na lang tayo sa bahay." Anya.
Pag katapos namin mag paalan, pinaandar na ni Tatay ang kotse. Hinintay namin sila makaalis bago kami nag lakad patungo sa kanyang kotse.
Agad niya akong hinawakan sa bewang at iginaya sa kanyang kotse.
"Is't true? Your Mom said na akala mo hindi ako makakapunta sa graduation mo?" Seryoso niyang tanong sa akin.
Tinignan ko siya munit hindi sinagot. It's not important anymore dahil andito na siya sa tabi.
Malapit lang ang kanyang kotse. He opened the passenger seat for me para makapasok ako sa loob.
Nang nakapasok ako, agad kong inayos ang akin seat belt sa pag aakala na agad din siyang sasakay sa driver seat, munit mali ako.
Itinaas niya ang kanyang kanan paa sa loob ng kotse. Halos mag tama ang amin paa dahil sa kawalan ng spasyo.
Dahil matangkad si Alden, yumuko siya para mag pantay ang amin patingin. About about ang tahip ng akin dibdib dahil sa amin ayos na dalawa.
"Looked at me Babe." Mahina niyang sabi. Munit hindi ko siya sinunod.
Diretso lang ang akin tingin, dahil sa pakiramdam na baka bigla akong sumabog sa kaba na nararamdaman.
He held my face at pinaharap sa kanya.
"Di ba sinabi ko naman sayo na pupunta ako kahit anong mangyare?" Seryoso niyang wika.
Tumango ako. "Oo. Hindi naman ako nag tatampo. Nalungkot lang ako bigla nung di kita nakita kanina nung nasa stage ako." Bakas sa akin boses ang lungkot.
Hindi nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha. "Hindi ko kanyang palagpasin ang isa sa importanteng event sa buhay ng fiancee ko babe. Kahit gaano pa ako ka busy, gagawa at gagawa ako ng paraan para makapunta at mag karuon ng oras sayo." He said with full of sincerity.
Alam ko naman yun. Malayo man siya o malapit ginagawan niya pa rin ng paraan to make time to me. Kahit gaano pa siya ka busy.
"You're my priority, pangalawa lang ang trabaho ko." Aniya. "Always."
