Kabanata 27.
Naging madilim muli ang akin buhay dahil sa nangyare yung. I've lost again another baby. Hindi ko alam na buntis ako, kung alam ko lang sana nag ingat ako. Sana nag timpi. Edi sana hindi nawala ang akin anak.
I remembered that day na nagising ako sa hospital. It was a gloomy day outside, pakiramdam ko may nawala na parte sa akin katawan.
Sumalubong ang malungkot na mukha ni Alden.
Hindi siya nag sasalita ng mga oras na yun, pero ramdam ko na at alam ko na kung bakit siya makungkot.
"What happened?" Tanong ko sa kanya kahit alam ko na ang nangyare, gusto ko lang marinig sa kanya mismo.
"Maine, sweetheart." Mahina niyang tawag sa akin. Ang kanyang boses Ay bakas malumanay tila ba nag iingat siya baka ako'y mabasag. "How are you? Kamusta ang pakiramdam mo, may masakit ba sayo?" Sunod sunod niya na tanong.
Munit umiling lang ako. Dahil alam ko walang kahit anong gamot ang makaka pag pahinto o makakapag pagaling sa sakit na nararamdaman mo ngayon.
"Anong nangyare? Bago ako mawalan ng Malay, nakita ko ang pag agos ng d-dugo." Halos hindi ko masabi ang huling kataga.
He sighed tila ba gusto niyang mabawasan ang bigat na nararamdaman niya.
He held my hand. "I'm s-sorry.. " basag niyang boses na wika. "K-kung nakinig l-lang sana ako s-sayo hindi sana hahantong sa gento." Hindi ko na mapigilan ang sakit na umagos sa akin mga Mata.
That day change everything, nagalit ako sa akin sarili dahil sa kapabayaan ko. Dahil sa sobrang pag iisip ko at pag ikot ng mundo ko sa ginagawa ni Mika sa asawa ko, hindi ko man lang naisip na buntis ako. Hindi ko man lang naalagaan ang sarili ko. Hindi ko man lang napansin na delayed ako at pag sakit sakit ng ulo ko at pag kahilo, na akala ko dala lang ng stress sa trabaho ay sintomas na ng pag dadalang tao ko.
I'm too careless, na nag resulta ng pag kawala ng anak ko sa sinapupunan.
Galit may ako Kay Mika at Alden dahil sa nangyare mas lamang pa rin ang galit ko sa akin sarili.
That day, na nalaman ko na I'm seven weeks pregnant at nag karuon ako ng Mis carriage, gumuho ulit ang pangarap ko ng maging Ina, ang mag karuon ng pamilya. Kasabay noon na pag sasabi ng Doctor na mahihirapan na ulit akong mag buntis pa. Na maliit na ang chansa na mag kaanak ako.
That day. The triple pain hit my heart big time, para itong isang bomba na nag pasabog sa puso ko sanhi ng pag kawatak watak nito.
Ang araw na yun Ay hindi ko makakalimutan. Ang araw na yun ang nag padilim sa akin mundo.
I'm lost in the dark at walang ng balak pang umalis doon.
The lost of my baby, is a lost dream for me. I've also lost myself, and my love.
At sa bawat dumaan na araw, buwat hanggang sa lumipas ang dalawang taon. Hindi na bumalik sa dati ang relasyon namin ni Alden.
It's like we living in a same house na may malaking fire wall sa gitna namin na nag sesepera sa amin dalawa.
Sometimes I've always think that our love is like a string. Na kapag naputol ito kahit ibuhol mo hindi na ito maibabalik pa sa dati.
Our love to each other became a habit. Hindi na siya commitment.
He tried his best na maging maayos kaming muli munit ako itong ayaw maayos until now, I still blaming myself and ofcourse him and that bitch! Kahit sinasabi ng puso ko na walang kasalanan si Alden at si Mika meron ayaw ko pa rin itong tanggapin.
"Happy anniversary sweetheart." He said bago niya ako halikan sa pisngi.
Ibinaba ko ang baso na may laman alak at nilingon siya. I smiled fakely at him. "Happy anniversary too." Walang kabuhay buhay kong sabi.
Pain sparked to his eyes.
"Let's have dinner outside." Aya niya sa akin. "May reservation ako sa isang restaurant near to are office." Dagdag niya.
Ito na ang dalawang tao na nagbce-celebrate kami ng anniversary na siya lang ang nag effort. Na siya lang ang may pakielam.
I sighed and look at the paper na nakatambak sa ibabaw ng akin mesa.
"Marami akong trabaho na dapat tapusin." Sagot ko sa kanya.
Tumayo siya ng maayos at sumandal sa akin lamesa.
"Bukas muna tapusin yan. And besides hindi naman magagalit ang boss mo." He said and smirked.
Umismid ako sa kanya. "Kahit na ikas ang boss ko, kailagan ko pa rin tapusin ang trabaho ko." Sagot ko sa kanya.
Muli siyang nagpakawala ng buntong hininga. Ang lungkot sa kanyang mga Mata ay lalong nanaig.
I hate seeing him like this. Kaso hindi ko talaga maisantabi at mapigilan ang akin sarili sa tuwing naalala ko ang araw na yun.
Ang pag dapo ng mga labi ni Mika sa kanya, kahit na alam ko na wala siyang kasalanan, hindi ko pa rin ito maalis sa akin isipan. Para na itong isang tattoo na hindi mabura bura.
Kahit na matagal ng wala si Mika sa kompanya dahil tinanggal siya ni Alden, hindi ko pa rin ito maiwasan maalala.
Ang lahat ng ito ay naging sangkapan sa pag kawala ng akin anak at pag guho ng akin pangarap.
Matagal ko siyang tinitigan. Para akong hinihigop ng kanyang mga mata. He looked at me with saddness and grief.
"Hindi lang ikaw ang nawalan." Mahina niyang sabi. "Nawalan din ako ng dalawang pinaka importanteng tao sa buhay ko." Ang sakit sa kanyang boses ay parang isang punyal na tumatarak sa akin puso. "I've lost my baby too, at kasabay noon ang pag kawala ng mo. That day I've lost you both." Kasabay nito ang pag tulo ng luha namin dalawa.
"I'm grieving almost a year but I'm still praying that one day, magiging maayos ang lahat, na mapapatawad mo ako at ang sarili mo sa nangyare. Dahil sa tuwing nakikita kitang malungkot lalo akong pinapatay ng kunsensiya ko." Anya bago umayos ng pag kakayuko at lumabas ng akin opisina.
Sinundan ko lang siya ng tingin habang panay ang agos ng akin luha. I don't want to see him suffered because I'm suffering. Alam ko simula noon pa man, sinusubukan niyang maging malakas para sa akin.
He's trying to be braved to be my anchor, munit kahit anong pagpapakatatag niya bumibitaw pa rin ako. My saddness and grieving absorbing his braveness kaya nang hihina na siya.
