This is the Final chapter of Love is. Marami man ang nangyare sa love team ng Aldub/Maichard, nagkahiwalay man sila at naging busy sa kami kanilang buhay, mananatili ang pag mamahal natin sa kanila at ang pag mamahal ng maichard sa isa't isa. Ang pagmamahal ay hindi lang para sa mag kasintahan kundi para din sa magkaibigan katulad nila.
Maraming salamat sa nag basa ng akin storya, kahit ganun ang nangyare. Maraming salamat sa pag titiwala.
Kabanata 41.
Tahimik ko siyang pinakikingan, gusto ko man mag salita, hindi ko magawa dahil may kung ano na pumipigil sa akin.
Malaking parte ng pag katao ko once to listen to his side, na ito na ang oras at pagkakataon para makinig sa kanya.
"Tuwing nakikita ko ang singsing natin sa daliri ko, lalong dumadami ang tanong sa utak ko at lalo akong nasasaktan." Kitang kita sa kanyang mga Mata ang sakit. Lumkad siya papunta sa bar counter at nag salin ng alak sa dalawang baso na andun.
Bumalik siya sa akin at iniabot ang isang baso at bumalik sa bar counter at isinandal ang likuran dun.
"Every day and every night its feels hell, para akong nasa impyerno na tinu-tortere ni santanas sa lahat ng ginawa ko sayo pananakita." He chuckled. "Araw-araw at Gabi gabi he make sure na lagi ka niyang ipinaalala sa akin, sa pag tulog, dahil wala the other side of my bed is empty.. Wala ka na sa tabi ko." Napainom ako sa akin baso dahil ramdam na ramdam ko ang sakit sa bawat salita na kanyang sinasabi.
Tumawa siya ng nakakaloko ng may muling naalala. "Tapos pagising mo, panibagong pasakit na naman, hanggang pag pasok sa opisina. All the places and all the things they're always reminds me of you. Paulit ulit yun." Natawa siyang muli. "That's why nilinod ko ang sarili sa alak at trabaho to forget the pain, but one day o realized na panandalian lang pala yung ginagawa ko na pag tapal sa sakit kaya naman natuto kong tanggapin ang sakit araw araw, natuto akong yakapin ang sakit at lungkot, dahil lang ng ito my natututan naman ako."
"That all the pain demand to be felt to forgive yourself."
Tinignan ko ang akin baso para mapigilan ang namumuong luha.
We both hurt each other, pero mas grabe ang sakit na ibinigay ko sa kanya. Simula noon pa, I've been selfish, laging sarili ko na lang ang iniisip ko. But now I've realized is not all about me. Hindi lang ako ang nasasaktan. Lagi kong sinasabi ko sa sarili ko na kaming dalawa ang may kasalanan kung bakit pareho kaming nasaaktan, kung bakit gento nangyare sa relasyon namin, pero deep inside of me. I've always blamed him. Na kahit anong sabi ko sa sarili ko na wala siyang kasalanan, na ako ang dapat sisihin. Siya pa rin ang sinisise ko. Kaya galit na galit din ako sa sarili ko.
Nag angat ako ng tingin sa kanya at sinalubong naman niya ako ng tingin. "I'm sorry." Mahina kong sabi.
Umiling siya sa akin. "Don't be sorry, because I'm the one who blamed sa lahat nangyare. I'm the who out you in mysery, kung nakinig sana ako sayo, at kusa na akong umiwas kay Mika, kung mas pinili kong masira ang friendship namin kesa sa atin dalawa edi sana..." He sighed. Munit kitang kita ang pamumuo ng kanyang mga kuha.
Muli siyang tumingin munit kumislap ang kanyang mga mata dahil sa luha na nag babadyang bumuhos. "E-edi s-sana..." Lumumok siyang bahagya para umayos ang kanyang pananalita. "E-edi s-sana hindi nawala yung anak natin, Edi sana di kita n-nasaktan. E-edi s-sana b-buo ang p-pamilya n-natin..." Tuluyan na siyang naging mahina. Ang luhang nag babadya at pilit niyang pinipigilan Ay bumuhos na, kasabay ng pag buhos ng akin luha.
Napaupo siya sa sahig, habang naka patong ang dalawang siko sa mag kabilang tuhod niya para pang suporta sa pag kakayuko niya. At tahimik siyang umiiyak.
Mabilis akong lumuhod sa kanyang harapan para aluin siya. It's hurt me alot seeing him like this, mahina at nasasaktan.
Noon pa man, ito na ang witness ko sa kanya. Na sumusuko kagad ako kapag nakikita ko siyang gento. Na mahina ako pag nasasaktan siya. That he's my strength and my weaknesses.
