Kabanata 13.
Tahimik kaming dalawa sa loob ng sasakyan hanggang nakarating kami sa bahay.
Hindi ko rin kasi mahanap ang Akin boses dahil sa pagiging isip bata ko kanina.
Lahat naman ng sinabi niya totoo, simula noon hanggang ngayon ako ang priority niya.
Yes! Oras ang pinaka malaki namin kalaban. But he always compromise. Lagi niya akong kinakausap kung ano dapat gawin namin para masulosyunan ang kawalan ng oras sa isa't isa minsan.
We also tried to understand each other na nag worked naman sa amin. Munit minsan hindi ko maintindiham ang akin sarili kung bakit lumulusot pa rin sa akin isipan ang mga gentong bagay. Nagiging childish at insentive ako minsan. Kaya di ko maiwasan mahiya sa kanya ngayon.
Pag katapos ng mga ginawa niya ito na naman ako at nag iinarte.
Inihinto niya ang kotse sa harapan nang amin bahay. Lalabas na sana ako ng kanyang kotse ng pigilan niya ako.
"Hey." Mahina niyang sabi. "Galit ka pa rin ba sa akin?" Bakas sa boses niya ang lungkot.
Hindi ako mkatingin sa kanya kaya sa Akin kamay ko ibinaling ang Akin atensyon.
Naramdaman ko ang pag tanggal niya sa kanya seatbelt, parang mas kung anong kirot sa akin puso nug narinig ko ang pag buntong hininga niya. Akala ko lalabas na siya ng kotse. Mali ako!
Naramdaman ko ang pag lapit niya sa Akin. Marahan niyang hinaplos ang akim mukha na nag dala ng libo libong bultahe.
"Baby, look at me." He said with a sofr voice. "Please."
Munit ang hindi ko to ginawa, hindi dahil galit ako kundi nahihiya ako sa kanya.
Marahan niyang hinaplos ang Akin baba bago marahan iniangat ito.
Nahihiya akong tumingin sa kanya, at nadagdagan to ng salubungin ako ng malungkot niyag Mata.
He looked like a sad puppy! Hindi ko tuloy alam kung itutuloy ko tong pag iinarte ko.
"Yun pa rin ba ang iniisip mo?" Tanong niya.
Mabilis akong umiling habang naka labi.
"Eh ano?"
Parang gusto ko na lang hiniling na kainin ako ng upuan ng kotse dahil sa sobrang pagkakapahiya. Para lang akong batang nag tatampong bata.
"Baby?" Malambing niya tawag. "What it is?"
Bumuntong hininga ako. Wala na akong magagawa. Kundi sabihin sa kanya ang inaarte ko, hindi ito matatapos kung mananahimik lang ako.
Hindi niya inaalis ang mga Mata sa akin habang iniintay ang akin sasabihin.
"Nahihiya lang ako sayo." Mahina kong sabi. "Ginagawa mo naman ang lahat para mag karuon ng oras sa Akin, pero ito ako nag re-reklamo pa rin. Kung umarte ako para akong spoiled Bratt. " Tumaas ang makapal niyang kilay. "Alam ko kung gaano ka ka busy sa trabaho na dapat na iniintindi ko pero imbes nag dra-drama pa ako sayo." Lumabi ako. "I'm sorry kung hindi kita iniintindi minsan." Staka ko ibinaba ang akin tingin.
Bukod sa hindi ko makaya ang kanyang nakakatunaw na tingin na nagpapagising sa mga paru-paru sa akin tyan. Nahihiya talaga ako sa pagiging mababaw.
Muli niyang iniangat ang akin tingin.
He smiled. "Yan ba ang dahilan kung bakit tahimik ka sa buong byahe?" Tanong niya habang nangingiti.
Tumango ako.
"Baby, alam kong naiintindihan mo ako, at hindi talaga maiiwasan ang ganyan bagay pero lagi mong tandaan kahit anong mangyare asan man ikaw, gaano man ako kalayo, kahit Ma late ako pupuntahan kita. Mag sasabi ako sayo kung hindi ako makakapunta para hindi ka mag hintay sa Akin. Pero gagawa at gagawa ako ng paraan to have time for you."
Napangiti ako sa kanyang sinabi. His words marks my mind and heart like a tattoo.
Pag katapos namim mag usap pumasok kami sa loob ng bahay para mag handa.
Pareho kaming nakatanggap ng graduation gift sa akin mga magulang.
Naunang nag tapos sa Akin si Alden nung nakaraan linggo, tuwang tuwa at sobrang proud kami sa kanya dahil kahit busy siya naka pag tapos siya ng may Latin honor.
Kaya bilang regalo ng kanyang Daddy, sa kanhang graduation at para sa amin kasal, binigyan niya ng bahay si Alden na Akin titirhan kapag nag pakasal na kami.
Una ayaw pang tanggapin ni Alden, dahil gusto niyang siya ang bibili ng bahay namin.
"Nak, save your money for your wedding and future children." Sagot ni Tito. Richard sa kanya
Kaya wala siyang nagawa kundi tanggapin ito.
Natapos ang lahat. Bumalik kami sa realidad. Ang totoong buhay na kakaharapin namin.
After one month naging busy na kami sa trabaho. Hindi pa rin namin napag uusapan ang kasal. Kung kailan kami mag papakasal. Lagi niya akong tinatanong at ng amin mga kaibigan pero wala pa rin akong maisagot.
Bukod kasi sa wala akong oras sa pag aasikaso ng mga detalye kahit sinabi naman ni Alden na kukuwa kami ng organizer hindi ko pa rin ito magawa.
Kaya minsan napag aawayan na namin ito.
"Kung gusto mo bago matapos ang tao, mga November or December na tayo mag set ng date ng wedding natin para may ilan buwan Pa para ayusing ang detalye?" He suggested pero hindi ako umimik.
Ipinag patuloy ko ang Akin ginagawa sa akin laptop.
"Maine?" Tawag niya sa Akin.
"What?" Wala sa sarili kong tanong.
Dismayado siyang umiling. "Sabi ko kung gusto mo November o December natin tayo magpakasal." Ulit niya.
"Ikaw kailan mo ba gusto." Tanong ko sa kanya staka ibinaling muli ang atensyon sa screen.
Nagulat ako ng biglang siyang tumayo. The dismayed and dissapointment written to his face. "Gusto mo ba talaga mag pakasal sa Akin o hindi?" Galit niyang tanong.
"Huh?" Wala sa sarili kong tanong.
Inihilamos niya ang kanyang dalawang palad sa kanyang mukha.
"Yoy know what nevermind." Sabay iling niya. "Staka na tayo mag usap ulit kung hindi kanya busy. Mas importante pa yata yung nasa laptop mo kesa sa kasal natin." Aniya bago umalis sa Akin kwarto.
Naiwan akong tulala kung saan siya nakatayo. I don't know what to say. Wala lang talaga sa isip ko ngayon ang bagay na yan dahil sa trabaho ko.
