Kabanata 37.
Sa katahimikan, panakaw ko siyang sinusulyapan at ganun din siya. Pareho din kaming nag iiwas ng tingin kapag nahuhuli ang bawat isa na nakatingin.
Bahagya akong tumikhim.
"You shaved." I blurted out sabay turo sa kanyang mukha.
Tumango siya. "I had an important meeting kasi, kailagan kong maging presentable para ma impress sa akin." He said ng hindi inaalis ng paningin sa akin.
"Sana nag pakagupit kana rin." Sabi ko.
"Why you don't like my hair?" He asked seriously.
Mabilis akong umiling. "No. I mean, of your trying to impress someone sana nagpa gupit kana rin para total package di ba?" Sagot ko sa kanya.
"Hindi ba bagay sa akin yung long hair? Mukha ba akong maduming tignan at di presentable?" Nakataas kilay niyang tanong.
Bakit ba ako tinatanong niya sa mga bagay na to.
Gaga Maine! Nakalimutan mo na ba asawa ka pa rin niya.
Sagot ng mahadera kong utak.
Hindi ako sumagot.
"Okay later, magpapagupit ako." Sagot niya staka sumandal sa kinauupuan.
"Kamusta kana?" Tanong ko sa kanya.
Alam ko na dapat namin pag usapan ang tungkol sa negosyo niya pero makaka pag hintay naman yun. Gusto ko muna na kapag usapan namin ang personal namin buhay para din makapag trabaho na kami ng maayos lalo na ako, na walang iniisip na iba at casual ang pakikitungo namin.
He leaned forward at pinag siklop ang kanyang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Staka tinignan ako.
"Kamusta ako?" Ulit niya. Nag tiim bagang siya. "Still surviving after you've left me." Kitang kita ang galit at sakit sa kanyang mga mata kahit tika ba walang emosyon niya itong sinabi.
"Ikaw, kamusta kana man?" Tanong niya. "Masaya kana man ba sa pag iwan sa akin." He arched his brow.
A while ago felt guilty because I left him. Because of what he said. Pero ngayon nag halo halo na ang nararamdaman ko.
He's mocking me na naka pag pa buhay ng galit ko at kunsensya.
"Did you find your happiness after you've left me. Did you find peace of mind? Did you forgive yourself?" Sunod sunod niyang tanong sa akin ng hindi inaalis ang paningin sa akin.
Hindi ko alam kung sasagutin ko ang kanyang mga tanong. I don't know either how to answered that question without hurting each other feelings again.
"Oh. Don't answer, kasi kita naman sa mga mata at aura mo ngayon na masaya ka na wala ako sa tabi. Na Nana move on kana." Nakaka loko siyang ngumiti. "That finally you're free. Finally nataksan mo na yung taong nag dulot sayo na ng sakit." Anya.
"That you're happy without me in your life." Mahina niyang sabi.
"That's not true!" Alma ko sa kanya.
Bakit ganyan siya mag isip? Ganun ba talaga ako kagaling mag tago ng emosyon, ng nararamdaman para hindi niya mapansin na nasasktan ako din ako dahil sa ginawa kong pag iwan sa kanya?
He chuckled. "Alin ang hindi totoo dun sa sinabi ko Maine?" He smirked.
"Ang hindi mo ako iniwan o hindi ka masaya?" Aniya bago uminon ng tubig.
Napayuko ako dahil sa nag babadyang luha na mamuo sa akin mga mata.
"I left you because i wanted to fixed myself." Mahina kong sabi bago nag angat ng tingin sa kanya."Iniwan kita at tiniis ang sakit para din sayo, mas nadadagdagan ang galit ko sa sarili kapag nakikita kitang mesirable at nasasaktan. Hindi kita iniwan para maging ma-masaya." Gumaralgal ang akin boses.
Ayoko sanang mag salita pa, munit hindi kami maayos na dalawa kung mananatili akong tahimik.
"Thats bullshit Maine!" Ang kanyang boses ay parang isang kulog na sumabog sa kalangitan. "Nag usap na tayo, na hayaan mo akong maging lakas mo at maging lakas kita sa oras na pareho tayong nanghihina. Sa tingin mo ba magiging okay ako kapag iniwan mo ako? Sa tingin mo ba mawawala ang sakit kung basta basta kang umalis na walang paalam?" Galit niyang tanong. "Well guess what Maine. Lalo mong dinagdagan ang sakit sa pag iwan mo sa akin.." Mariin niyang sagot. "Walang araw na hindi kita hinanap, halos di na ako matulog at kumain para mahanap kita, I've lost myself while looking for you." Bahagya siyang lumunok. Ang luha sa akin mga mata na nag babadya kanina ay parang isang ulan na pumapatak na ngayon. Ang luha ng sakit na hindi mabawas bawasan kahit ilang beses itong tumulo. "Lagi kong tinatanong ang sarili ko, 'Na okay na naman kami, nag kasundo na kami na pag tutulungan ayusin ang problema namin, pero bakit niya pa rin ako iniwa.'" Anya. "Iniisip ko na lang na baka kaya mo ako iniwan dahil mas gusto mong ayusin ang sarili mo na hindi ako kasama, na mas magiging masaya ka kapag malayo ka sa akin at di mo maalala ang sakit ng ginawa kong kasalanan kaya nawala ang anak natin. Pero kahit anong isipin ko lalo lang akong nasasaktan, lahat ng iniisip ko ay parang isang bomba na tinatanim ko sa puso ko na ano man oras ay pwedeng sumabog at tuluyan na akong mawala sa a-akin sa-sarili." Gumaralgal na ang kanyang boses kasabay ng pamumula ng kanyang mga mata.
I can't imagined kung anong pinag daanan niya ng umalis ako. The pain and suffering sabayan pa ng paninisi sa kanyag sarili. Kung ako ang position niya baka di ko kinaya.
Noon ang pag mamahal sa akin ay puro kaligayahan lamang at kilig, kung dadaan man kami sa pag aaway at trial ay simple at normal lang ito, na kaya namin ayusin. Munit di ko lubos isipin. That love is not only a sweet words kundi punong puno din ito ng masasakit na salita na tatarak sa puso mo.
"Galit na galit ako sayo Maine because you chose to face and fixed yourself alone, kesa harapin natin dalawa ang problema. You chose to left me to find yourself. Naging selfish ka. Hindi totoo na iniwan ko ako para hindi ako masaktan, para isalba ako sa sakit at pagiging miserable. Iniwan mo ako para sa para isalba ang sarili mo sa sakit na naidulot ko. Iniwan mo ako para sa pang sarili mong kapakanan. You've chose to hurt me to find yourself and to be happy again."
Sunod sunod ang pag tulo ng akin luha. Ang tanging naisasagot ko lang sa kanya ang pag hikbi dala ng sakit ng mga sinasabi niya.
"P-pero ma-masaya ako, dahil ka-kapalit ng pag kawasak ko ang pag kabuo ng i-iyong sarili." Malungkot siyang ngumiti.
Habang ako naman ay parang dinudurog ng pinong pino dahil sa mga sinabi niya. Kaya naman agad kong kinuwa ang akin mga gamit at umalis sa loob ng kwartong iyong hirap man ako makakita dahil sa panlalabo ng mata gawa ng pag iyak pinilit ko ang akin sarili.
He's words causes to much pain to my system na parang unti unting pumapatay sa akin.
Binuhos niya ang lahat ng nararamdaman sa akin ng isang taon. I can't imagined how he handle all the pain na ngayon pa nga lang sinabi niya sa akin para na akong mamatay.
Do I deserve him? Do I deserve a second chance? Kung sa unang pag kakataon pa lang sobra sobra na namin nasaktan ang isa't Isa.
