Kabanata 33.
"Kamusta kana?" Masiglang tanong ni Freya sa akin habang nag uusap kami sa video call.
Nasa isang cafe sila Mau.
"Wow huh! Kung maka kamusta kana man Jan Frey, para di kayo nag kita nung isang araw." Sarkastikong pang aasar ni Mau sa kanya.
Masama niya tong binalingan ng tingin. "Bakit masamang mangamusta mau?" Pag tataray kunwari nito.
Napailing na lang ako habang natatawa dahil sa kalokohan ng akin dalawang kaibigan.
It's been a year since umalis ako ng Pilipinas at dito mag trabaho sa New york.
Aaminin ko hindi ganun kadali ang ginawa kong desisyon pero aaminin ko rin na hindi ko pinag sisihan ang naging desisyon ko. Mahirap man, nakatulong naman ito sa akin.
Sa unang araw at linggo ko dito, wala akong ginawa kundi umiyak habang tinitigan ang litrato ni Alden.
Alam ng aking pamilya ang pag iwan ko Kay Alden, sinabi ko sa kanila kung andito na ako, at nakiusap din ako s kanila na wag ipaalam kay Alden kung asan ako.
Siempre nung una nabigla at nagalit sila sa akin desisyon.
I remembered Nanay flew from the Philippines para kausapin lang ako.
"Anak, believed me, naiintindihan kita, pero hindi mo dapat tinatakbuhan ang problema mo." Malumanay na sabi ni Mama. "Sa oras ng problema kailagan mo ang asawa mo at Pamilya mo para gumabay sayo." Dagdag niya.
Kitang kita ko ang pag aalala sa kanyang mga Mata.
"Ilang beses nag punta ang asawa mo sa bahay, at hindi rin naman namin alam kung anong isasagot sa kanya." She sighed. "He looked miserable." Umiling siya.
Pinigilan ko ang akin sarili na maging emosyonal sa akin narinig. Ayoko ng dagdagan ang guilt sa akin katawan na parang minamartilyo dahil sa malalim na pag kabaon nito.
"But Nay, gusto ko lang ayusin ang sarili ko ulit at magagawa ko lang yun kapag malayo ako kay Alden." Sagot ko sa kanya.
Inabot niya ang akin kamay.
"Paano kung nabuo kana, siya naman ang nawasak dahil sa pag iwan mo sa kanya anak?" Tanong ni Nanay.
Hindi ako makasagot sa kanyang tanong. Parang may isang malaking bato na bumara sa akin lalamunan, na nagpahirap sa akin huminga.
Paano nga kung pag balik ko na buo siya naman itong wasak?
"Anak, pwede mong buoin muli ang sarili mo ng di siya iniiwan. Parang puzzle lang yan, na kapag di muna kang buuin, pwede kang mang hingi ng tulong para mabuo ito." Anya. "You and Alden are team. Kapag di mo kaya you can tell him, you can ask fot help."
But sometimes you need to stand on your own, yung di muna kailagan ng tulong ng iba para mabuo mo ang sarili mo. Para matuto ka.
Pinag laban ko ang desisyon ko kay Nanay at sa pamilya ko kahit na alam kong tama si Nanay.
Dumaan ang linggo at buwan hanggang sa nagising na lang ako isang araw na wala ng maiyak. Na bigla kong na realize na kung nag punta lang ako dito sa New York para umiyak ng umiyak sana di ko na iniwan si Alden.
I looked at myself into mirror and I saw a miserable and unhappy woman. The dark circle under my eyes screeming stress, para akong tumanda ng sampung taon sa itsura ko. Hanggang bewang ko na rin ang akin buhok na kailagan na ng treatment.
Kailan nga ba ulit ako nag ayos ng sarili? Sinabi ko sa Pamilya at kaibigan ko na pumunta ako dito sa America para ayusin ang akin sarili hindi lalong magpaka miserable.
At ayon nga ang nagpa banggon sa akin sa pag kakadapa sa madilim na lugar.
Nag simula akong mag pa appointment sa isang therapies, para matulungan din ako sa depression and anxiety ko.
Nag hanap din ako ng trabaho dito para makapag umpisa at matuon ko ang atensyon ko sa iba.
"Okay lang ako dito, maayos naman ako, medyo busy lang dahil marami kaming tinatapos na ads." Sabat ko sa dalawang kaibigan ko na nag tatalo pa rin.
"Talaga lang huh?" Malisyosong sabi ni Freya. "Ang sabihin mo tinatambakan ka lang ng boss mo ng trabaho dahil gusto ka niyang makita." Pang aasar nito.
"Napaka malisyoso mo talaga Freya."
Umiiling kong sita sa kanya. "He's my boss at may asawa ako."
Bigla ko tuloy muling naalala si Alden. Kamusta na kaya siya?
Nag katinganan ang dalawa kong kaibigan.
Simula kasi noon hindi nila binabanggit ang pangalan ni Alden sa akin. At ayoko rin naman malaman, kaya di ko sila masisise.
"Kailan pala Plano mong umuwi?" Pag iiba ng usapan ni mau.
"Oo nga kailan mo balak umuwi? Wala ka bang balak bisitahin ang 'asawa mo'" she qoute.
Siniko siya ni Mau bigla.
Muli akong nag pakawala ng buntong hininga.
"Wala pa sa plano ko." Simple kong sagot. "Masyado pa akong busy sa trabaho."
Tumaas ang kilay ni Freya. "Yun Ba talaga ang dahilan? Ang trabaho mo o.. "
"Hindi mo lang alam kung paano mo siya haharapin." Diretso niyang tanong.
"O baka naman natatakot ka sa madadatnan mo, kung may babalikan ka pa ba na 'Asawa." O wala na." She said brutally.
Para akong tinamaan ng isang malaking tipak na bato sa kanyang mga sinabi.
"Maine, you've move on already sa mga nangyare sayo, napatawad muna ang sarili mo at si Alden. You're okay now. Bakit ayaw mo pang bumalik ng Pilipinas at ayusin ang relasyon niyong mag asawa?" Tanong ni Mau.
"Kasi ng Mau, natatakot itong kaibigan natin." Si Freya.
Nakita ko ang pag aalala sa mukha ni Mau.
"Bakit ka matatakot? Kung ginawa mo naman ito for yourself and for him di ba? Just explain to hi everything and I'm sure he will understand." Ani Mau.
Napalumbaba ako sa akin lamesa habang tinitignan sila sa screen ng akin laptop.
"Sana ganun kadali lang lahat Mau." Kanina kong sabi. "I left him without a word. I hurt him. Ni isang beses di ko siya kinoktak tapos bigla akong susulpot sa harap niyang bigla na parang walang nangyare?" Dagdag ko. "I'm scared too." Bulong ko. "Hindi ko alam kung may babalikan pa ba ako o wala na. Kung mapapatawad niya ba ako o hindi na."
"Edi umuwi ka dito para malaman mo lahat ng kasagutan sa tanong mo Maine." Biglang singit ni Freya. "Wala naman mawawala kung susubukan mong ayusin ang lahat. And it's time naman na ikaw ang mag effort hindi ang asawa ko kasi this time ikaw ang nang iwan. Ikaw ang nanakit. Kaya ikaw ang gumawa para mag kaayos kayo." Aniya.
