Kabanata 9.
Nakakapagod pala ang mag hintay at umasa sa taong alam mo na hindi darating. Kahit sinasabi mo na mag hihintay ka kahit anong mangyare, habang lalong lumalalim ang gabi unti unti ka nawawalan ng pag asa.
Halo halo ang akin nararamdaman, pagka dismaya at pag aalala. Buong araw siyang walang text at tawag sa akin na, na very unusual na ginagawa niya. Ang laman ng akin isipan ay puro negatibong bagay. Di ko alam kung may nangyare ba sa kanya, o talagang hindi siya makaalis sa opisina dahil busy.
I felt worthless. Pakiramdam ko wala akong kwentang girlfriend. Hindi ko alam kung saan lupalop ang boyfriend ko, kung okay lang ba siya, kung maayos lang ba siya o kung darating siya o hindi?
Alas dies na ng gabi at maingay pa rin ang Isla dahil may banda na kumakanta sa labas ng isang bar. Kaya hindi ako masyadong nababagok kakaisip. Habang ang akin mga kaibigan ay nagkakasiyahan, panay ang usap at pa minsan minsan sinasabayan nila yung banda na kumakanta.
"Mau." Napatingin ako bigla ng tinawag ni Mark si Mau.
"Yes?" Sagot naman ni Mau sa kanya habang iniihaw ang marshmallow.
"Samahan mo naman ako, kulang yung alak natin." Aniya.
"May ginagawan ako." Sabay anggat ng stick na may marshmallow.
Munit pinadilatan siya ni Mark, at tinignan siya na tila ba may sinasabi ito sa pamamagitan ng kanyang pag tingin.
"Okay." Sagot ni Mau. "Maine, ikaw muna dito." Sabay abot niya ng stick sa akin bago tumayo.
Anong meron sa dalawang yun at napaka weird nila. Pinanuod ko silang dalawa habang nag lalakad, inakbayan pa ni Mark si Mau. May hindi ba ako alam sa dalawang to.
Naagaw muli ang akin atensyon ng may tumunog na cellphone, agad kinuwa ni Rod ang kanyang cellphone sa gilid at binasa ang mensahe na natanggap.
Binaling ko ang akin paningin sa buwan na nag hahari ang liwanag sa karagatan.
The moon is like a big light above the sea, na nag bibigay liwanag at ningning dito.
"Freya, nag text si Mark sumunod Daw tayong dalawa dun sa kanila." Biglang sabi ni Rod.
Nagtataka akong tumingin sa kanya.
"Huh?" Nalilitong tanong ni Freya. "Bakit Daw?
"Hindi daw kaya ni Mark yung binili niya, tapos may binili pang pagkain ulit si Mau." Aniya.
"Paano si Maine?" Sabay tingin sa akin.
Katulad ng ginawa ni Mark kanina Kay Mau, pinadilatan niya din ito.
"A-ah, Maine iwanan ka muna namin dito saglit." Paalam niya. "O-okay lang ba? Saglit lang kami. Susunduin lang namin yung dalawa?
Tumango ako. "Okay lang ako dito. Sige na." Paninigurado ko sa kanila.
Agad tumayo si Rod at hinatak si Freya patayo at nag madaling nag lakad.
Loneliness consumed me. Ang lungkot ang nag tulak sa akin na mag isip muli. Pag katapos ng tatlong taon ngayon ko lang muli naramdaman ang mag isa. I remembered kung wala pa akong kaibigan, lagi akong mag isa at walang kasama. I ate alone, studied alone. Kaya nga noon bahay, eskuwela lang ako kahit sa bahay ay mag isa din ako at hanging kasambahay lang ang kasama.
Aminin ko nakakatulong din ang pagiging mag isa dahil nagkakaruon ka ng oras sa sarili mo, munit darating sa punta na kukuwestyunin mo ang iyong sarili kung bakit wala kang kaibigan. Ganun ba ako ka panget, kaya walang nakikipag kaibigan sa akin? May mali ba sa akin? Lahat ng negatibong bagay tungkol sa akin sarili ay naiisip ko na, kaya dahil dun bumaba rin ang kumpyansa ko s akin sarili.
Kaya sobrang saya ko ng nakilala ko si Alden noon at naging kaibigan. Lalo pa akong sumayo nung nakilala ko pa ang iba kong kaibgan. That's why I treasured them like a precious gem. Napamahal na sila sa akin. At nangako na hindi ko sila iiwan. Hindi lang dahil takot ako muling maging mag isa, kundi dahil minahal ko sila.
Napatingin ako sa direksyon kung saan tumutugtog ang banda, dahil biglang may nag salita ag binaggit ang akin pangalan.
"Ms. Nicomaine Dei Mendoza. This one is for you." Nagulat ako bigla.
Nag hihintay ako ng kakanta munit iba ang bumungad sa akin. Halos mapatayo ako ng narinig ko ang kanyang boses.
"The moment I saw you for the first time, gusto ko ng magpakilala sayo at maging kaibigan ka." Seryoso niyang sabi. "Pero sino ba ang niloko ko, nung Una pa lang kita nakita, alam ko hindi ang pag kakaibigan ang gusto." He Chuckled. "That day gusto na kitang maging girlfriend agad agad."
Di ko namalayan na unti unti na akong dinala na akong mga paa sa kanya.
"Ang lupit mo talaga Alden!" Kantyaw nila Mark sa kanya.
Tumigil ang akin mga paa sa gilid ng stage.
"Andito na ang iyong sinisinta." Pang aasar ni Mark sa kanya.
Tumingin siya sa akin at sinalubong ako ng kanyang mga ngiti.
I smiled back. Hindi ko alam kung anong nangyayare. Ito ba ang paraan niya to say sorry? Para mag paliwanag sa akin bakit ngayon lang siya?
"Pero nung mga sumunod na araw, you turn my world up side down. I remembered when we first met that day. Halos maging kulay dugo ang iyong mukha dahil sa sobrang hiya. Aaminin ko, ang hirap lumapit sayo, ang hirap mong kausapin. Para sa akin para lang isang babasagin na bagay na kailagan ingatan para di mabasag." Nakatingin niyang sabi sa akin.
Muling bumalik sa akin ang araw na yun. Kasama niya pa sila Rod at Mark nung nilapitan niya ako bigla.
"That moment you already stole my heart. Tumatak ang iyong nahihiyang mukha sa akin puso't isipan, Day by day sa tuwing mag kasama tayo lalo kitang nakikilala at lalo akong nahuhulog sayo. That I kept every memories that we shared together." His words touches my heart kaya di ko maiwasan maluha.
"Kaya laking pasasalamat ko na sumang-ayon ang tadhana sa atin. Wala man naganap na ligawan, naging tayo pa rin. At hanggang ngayon tayo pa rin. At sa bawat minuto, oras, araw, linggo, buwan at taon na nag daan ikaw ang naging inspiration ko sa lahat ng bagay. Sa lahat ng akin desisyon sa akin buhay.
Ikaw ang naging motivation ko na mag pursige sa buhay." Nakita ko ang pamumula ng kanyang tengga habang lumalapit sa akin.
Halos di ko na marinig ang mga Tao sa paligid ko, pakiramdam ko, nag laho na ang mga Tao sa amin paligid at kaming dalawa na Lang ang andun.
Naitakip ko ang akin kanang kamay sa akin bibig sa gulat ng lumuhod siya sa akin.
He held my left hand. "My bestfriend, My study partner, My food trip body, The mother of my futurw children and Wife." Ramdam ko ng sensiridad sa bawat salita na kanyang sinasabi.
Inilabas niya nag isang kulay pulang box na nag lalaman ng isang princess cut na singsing. "Maine, I want you to became my happily ever after. My dead end. You're my God's give and the most precious gift to my life. I won't promise you anything but to love you unconditionally."
"Please.. Marry me and make me the luckiest man in the earth." Kahit tumulo na ang luha ko, dahil sa saya hindi ko maiwasan matawa sa kanyang huling sinabi.
Ang lungkot at pag aalala ko kanina ay napalitan ng saya.
"Hindi ka pa ba maswerte nung naging girlfriend mo ako?" Patutya ko sa kanya.
"Ma swerte." Aniya. "Pero mas su-suwertihin pa ako, kapag napangasawa na kita." Sagot niya sa akin na ikinatuwa ko lalo.
"Alden. I want to be the luckiest and the happiest girl on earth. Kaya Yes! I want to be your wife!" Masaya kong Sagot sa kanya.
Isinuot niya ang singsing sa akin daliri, at pag katapo nun ay niyakap niya ako ng mahigpit.
"I love you so much Babe." Masaya niyang bulong sa akin.
"I love you more."
