Kabanata 29.
Masamang masama ang loob ko, para akong isang bulkan na gustong sumabog. Ang mga dragon at demonyo na pinakawalan ko ay ayaw na muling bumalik sa baul. Parang gusto nilabg umaligid sa akin at bantayan ako sa mga taong gusto manakit sa akin.
"Maine, sweetheart. Believe me." Pag pupumilit sa akin ni Alden habang pinakakalma ko ang akin sarili. "She said to me, na she's here to say sorry to us. To you." Aniya.
Hinarap ko siya.
"At naniwala ka naman?!" Galit kong tanong sa kanya.
Gulat siyang tumingin sa akin.
"Hanggang ngayon naniniwala ka pa rin sa kanya?" Umiling ako. "Hanggang ngayon, pag katapos ng ginawa niya sa atin at sa anak ko, naniniwala ka pa rin sa kanya?" Marahas kong pinahid ang tumulong luha sa akin pisngi.
Bringing this issues back again, means bringing back the past. The painful memories.
"Hindi ko alam kung manhid ka ba o tanga Alden!" Napailing ako muli. "Ilang beses ko sinabi sayo noon na may gusto siya pero pinabulaanan mo yun, you chose to believed her. You chose na maniwala na ganun lang kayo ka close sa isa't isa and what happened now? Because you chose your stupidity we lost are child! We lost are relationship! Both of you destroy me and are relationship!" Sigaw ko sa kanya bago mag simula mag lakad palabas ng kwarto.
Munit agad niya akong hinarangan.
"I didnt chose her!" Sigaw niya. "Oo i chose to believed my stupid self, but it doesnt mean na pinili ko rin siya Maine." Mariin niyang sabi.
Ang kanyang mga mata ay nag papakita ng halong haling emotion. Dark and Pain. Pulang pula na rin ang kanyang mukha at tenga.
"Pinili ko na wag makinig sayo dahil ayoko magkaruon ng gulo, ayokong mag karuon ka ng aalalahanin, because I thought you know me, akala ko na kahit may gusto siya sa akin at malapit ka sa isa't isa alam mong ikaw pa rin ang mahal ko. Na hindi kita ipag papalit." Hinilamos niya ang kanyang mga palad sa kanya mukha.
Anong gusto niyang palabasin na kasalanan ko ngayon?
"Ako..." Naputol ang aking sasabihin ng muli siyang nag salita.
"Kung alam ko lang na ganun ang mangyayare. Kung alam ko lang ang pag pro-protekta sayo at sa nararamdaman mo ay magiging dahilan ng pagkawala ng anak natin at pag kasira ng relasyon natin Sana nakinig na lang ako sayo.. Sana pinaalis ko na lang siya at piliin masira ang pag kakaibigan namin kesa sa relasyon natin." Itnukod niya ang dalawa niyang kamay sa kanyang lamesa at yumuko. Tila ba pinakakalma ang sarili.
"Anong nangyare sa pag pro-protekta mo ngayon, di ba wala? Imbis na MA protektahan mo ang relasyon natin lalong nasira." Sagot ko sa kanya.
Nag angat siya ng tingin sa akin na may galit sa Mata at sakit. "Because you didn't trust me. You didn't trust my love to you." He fired back. "Kung nag tiwala ka lang sa akin na hindi kita kayang ipag palit sa kanya Edi sana hindi rin tayo nasira." Sagot niya. "Kung naniwala ka lang sa akin, na wala kang kasalanan sa nangyare sa anak natin Edi sana hindi tayo gento ngayon. Maine hindi lang ikaw ang nawalan. Hindi lang ikaw ang nasaktan at hindi lang ikaw ang sinisise ang sarili dahil sa nangyare.." Tumulo na ang luha sa kanyang mga mata. "You blamed yourself and blame me, pero kahit kailan sinabi mo ba sa akin na kasalanan ko ang lahat? Di ba hindi? Imbes trinato mo akong parang walang kasalanan, inako mo ang lahat but deep inside." Tinuro niya ang akin kaliwang bahagi ng dibdib. "Deep inside sinisise mo ako." Aniya sabay tapik sa kanyang dibdib. "Okay lang sana yun na sisihin mo ako, matatangap ko you. Pero hindi mo sinabi sa akin ng harap harapan yun, kinimkim mo yun at ipinaramdam sa akin na mas masakit pa kesa sa sinabi mo." Huminga siya ng malalim.
He's right I didn't tell him na kasalanan niya. I silently treating him at ipanaramdam ko sa kanya na may kasalanan din siya. Because I'm busy blaming myself too. I'm busy grieving on my own para sisihin pa siya.
Muli siyang lumapit sa akin at hinawakan ang akin magkabilang braso.
Seeing him crying again, lalong dinudurog ang puso ko. My heart that already shattered in million pieces. Ang puso ko na wala ng pag asang mabuo pa.
"Masakit sa akin ang mangyayare sa atin, ang sakit sa akin na makita kang nasasaktan dahil sa kagaguhan ko, sa katangahan ko at masakit sa akin na itrato mo ako ng parang di mo asawa." Ramdam ko ang sakit sa bawat salita na kanyang pinakakawalan. "Pero kahit kailan di ako nag complain sayo. I didnt whined to you. Kahit nga makipag make love sayo hindi ko pinilit dahil ayaw mo dahil alam ko na nasasaktan ka pa rin sa nangyare." Sabay ang pag tulo ng luha namin dalawa, kasabay ng masasakit na salita na tumatarak sa buong katawan ko. "Pero kahit nasasaktan ako, kahit sugatan na ang buong pagkatao ko. Kahit na bugbog na ako sa trato mo. I chose to fight for love. I chose to be strong for you. For us. I chose to believe na maayos ang relasyon natin. I chose to believe in hope kahit alam ko malabo ang chansa na maayos pa. But i chose all of that because i loved you and i don't want to lose you." Binitiwan niya ang akin mga braso. Agad akong nakaramdam ng takot da pag bitaw niya sa akin. Ang mainit na palad na kumapit sa akin mga balat ay napalitan ng lamig. I sunddenly feel empty.
"Tinaggap ko ang lahat ng sakit dahil alam kong kasalanan ko. Tinaggap ko ang sakit ng trato mo sa akin, para mabawasan din ang bigat at paninisise mo sa sarili mo. Para kapag nawala na ang lahat ng yan. Lahat ng sakit at paninise makikita muna ulit ako." Aniya bago ako tinakikuran.
