Kabanata 38.
Dire-diretso akong nag lakad palabas ng restaurant habang pinapahiran ang akin mga luha. Wala akong pakielam kung pag tinginan ako ng nakakakita sa akin na umiiyak.
Hindi pa man din ako nakakalayo sa pintuan may marahas ng humatay sa akin sa palapulsuhan.
Halos mahalikan ko na ang kanyang matipunong dibdib dahil sa lakas ng pagkakahatak niya sa akin.
Sa amoy pa lang at tindig ng katawan, sabayan pa ng kakaibang hampas ng puso ko alam kong si Alden na ito. Kaya nung nag angat ako ng tingin sa kanya at sumalubong ang galit at madilim niyang mukha agad akong na paatras.
"Bi-bitiwan mo ako." Nang hihina kong utos sa kanya.
"Wala ka na ba'ng gagawin kundi mag walk out, sa tuwing hindi mo makayanan ang katotohanan na pinag sasabi ko?" He asked.
Hindi ako sumagot sa kanya. Dahil alam kong tama siya.
"Hobby mo ba talaga na takbuhan at talikuran ang problema sa tuwing wala kang maisip na solusyon?" Dagdag niya.
Masama ko siyang tinignan.
"H'wag mong bigyan kahulugan ang pag wa-walk out ko sa pag iwan ko sayo." Ayoko sanang sumagot pa para di na lumaki ang gulo munit minsan di mo mapipigilan dahil sumosobra na rin siya. "Hindi ba pwede na ayoko na, pagod at nasasaktan na ako sa sinasabi mo sa akin, kaya mas pinili kong umalis na lang at pahupain ang lahat?" Sagot ko. "Kung sinundan mo ako dito para ipag patuloy ang pag buga mo sa akin ng galit, at IPA mukha mo sa akin ang kasalanan ko, bitiwan mo na lang ako. Wala na akong lakas para makinig pa sayo. Dahil ako din nasaktan at napagod.." Marion kong sabi sa kanya.
Munit imbis pakawalan, nag lakad siya habang hawak pa rin ang akin mga kamay, agad siyang sinalubong ng nakaitim na lalaki at iniabot ang susi. Nang nakuwa niya ito agad niyang pintunog ang kanyang sasakyan.
A black SUV parked infront of us. Agad niyang binuksan ang pintuan ng passenger seat at minuwestra sa akin.
"Get in." Malamig niyang sabi.
Tinitigan ko lang siya. "Kaya kong umuwi mag isa." Sagot ko sa kanya.
"Sasakay ka ba o bubuhati pa kita papasok?" May halong pag babanta niyang wika. Kaya naman kahit labag sa'kin kalooban agad akong pumasok sa loob ng kanyang kotse.
Nang nakita niyang maayos na ako sa loob agad niya itong sinarado. A familiar feeling hit my being pag kapasok na pagkapasok ko pa lang sa kotse niya. Memories pouring like d a rain. Ang masasaya namin joy ride at ang pag tatalo namin sa loob ng kotse.
Lahat ng yun biglang ng laho dahil sa isang trahedya, lahat ng masasaya namin alaala Ay napalitan ng pait. Gayun pa man nanatili pa rin ito sa puso ko. Ang mga alaala na yun Ay isang gamot din sa masasakit na nangyayare sa amin ngayon.
Those memories, is a bandage of all the wounds of the past.
Nawala ako sa pag iisip ng nakapasok na siya sa kotse, isanara niya ang pintuan ng driver seat bago sinimula paandarin ito.
"Saan mo ako dadalhin?" Tanong ko sa kanya ng di siya tinitignan. "Kailagan kong bumalik sa opisina." I informed him.
Mula sa gilid ng akin mga Mata kita kong ang pag sulyap niya sa akin.
"Ihahatid kita sa trabaho mo." Aniya.
Napatingin ako sa kanya bigla. "Akala ko ba galit ka sa akin, bakit ngayon ihahatid mo ako?" Mataray kong sagot sa kanya.
"Hindi porket galit ako sayo, hindi ibig sabihin hindi na kita ihahatid, asawa pa rin kita, galit man ako sayo i still care for you." Anya staka ibinaling ang tingin sa kalsada.
Nakaawang ang bibig ko na nakatingin sa kanya. Habang patuloy ang pag wawala ng akin puso, and for the first time in one year, muling nagising ang mga insekto sa akin tyan na matagal na natulog.
Munit kahit nag didiwang man ang akin puso at insekto sa tyan di ko pa rin magawang umasa.
"Alden, don't give me mixed signal. We both know na kaya mo ako ihahatid para muling sumabatan sa mga nagawa ko sayo. Yes I'm s your wife pero kung tratuhin mo ako ngayon parang di mo ako asawa." Napatingin siya sa akin bigla. "You treat me like a punching bag, labasan ng mga inanaing mo at mga pinag daaanana, okay lan.... "
Hindi ko natapos ang akin sasbihin ng bigla niyang itinabi ng sasakyan sa gilid ng kalsada at galit akong hinarap.
Akala ko hihiwalay ang kaluluwa ko sa'kin katawan lupa, munit ng nakita ko ang dilim ng kanyang mga mukha, Sana nahimatay na lang ako para di ko maramdaman ang galit niya.
"Maine, anong gusto mong gawin ko? Matuwa sa ginawa mo, yakapin ka sa saya dahil pag katapos ng isang taon na pag iwan mo sa akin, bumalik kana ulit?" Tiim bagang niyang sabi sa akin. "I didn't treat you like a punching bag, kung sa tingin mo sa ginagawa kong pakikipag usap sayo, sa pag sasabi ko sayo ng nararamdaman ko sa pag iwan mo sa akin ay gumagaang pakiramdam ko, mali ka dun. I'm still hurting." Aniya." Nasasaktan pa rin ako dahil nakikita kitang nasasaktan." Huminga siya ng malalim. Ipinikit niya ang mga mata at kinalma ang kanyang sarili.
I know i'm selfish, iniisip ko na lang lagi na ako lang ang nasasaktan, iniisip ko na ako ang biktima para makawala sa kasalanan na nagawa ko. I'm too blinded by my guilt ans selfishness. Without knowing na lalong lumalala ang problema namin imbis na maayos.
"Maine, please.. Hayaan mo akong magalit sayo, hayaan mo akong sabihin lahat ng sakit at lungkot na naidulot ng pag iwan mo sa akin. Para mapatawad kita." Andun ang pag susumamo sa kanyang boses. "Alam ko ang dahilan mo kung bakit mo ako iniwan at pinilit kong intindihin yun. I want to hear your side too, pero hanggang andito pa ang sakit at hindi ko pa nailalabas sayo, hindi ko matatangap ang paliwanag mo." Anya. He reached my hand. Marahan niya itong hinaplos habang malamlam na tumingin sa akin. "Hindi ko rin gustong saktan ka. But this is me, gento ako mag pagaling ng sugat. Please for once, wag muna ang sarili mo ang isipin mo." Andun ang pag mamakaawa sa kanya.
Tumango ako sa kanya. I loved him too much para di pag bigyan sa hiling niya. Kung ito ang paraan niya para mapatawad ako. Tatangapin ko lahat ng galit niya. I know him, hinding hindi niya ako sasaktan physically. Kung sasaktab man niya ako verbally deserving ko naman ito. At wala pa yun sa lahat ng nagawa ko sa kanya. Kung sasaktan man niya ako verbally tatanggapin ko kapalit nito ang pag papatawad at pag aayoa namin dalawa.
Alden is a old soul. He will punch and throw a hurtful word to me, pero andun pa rin ang respeto.
"Okay." Tangi kong sagot.
Sa kauna unahang pag kakataon ngayon ko na lang nasilayan ang kanyang mga ngiti.
He smiled at me bago hinalikan ang akin kamay.
