Er Is Nog Hoop

Hoofdstuk 15

Als ik wakker word besef ik dat ik vandaag met de jongens mee mag. Even weg uit dit vreselijke ziekenhuis. Anne komt binnen gelopen en helpt me met aankleden, mijn make-up en mijn pruik. Als we de laatste dingetjes doen komen de jongens mijn kamer binnen gelopen. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht. Ben je er klaar voor? Vroeg Ian vrolijk. Ik knik hevig en loop samen met de jongens naar de auto. Ik heb al een aantal keer gevraagd wat we gaan doen, maar ze houden allemaal netjes de mond. Ze beginnen heel hard te lachen en zeiden dat ik rustig moest afwachten. Max pakte mijn hand en knikte. Toen we waren aangekomen op de plek wist ik nog steeds niet wat ik moest verwachten. Ik keek om me heen en zag allemaal camera's, hierdoor begon ik wel steeds meer te denken aan de videoclip opname. Even later kwamen er nog 3 meiden aangelopen en vertelde ze wat we gingen doen. Ik vond het een hele verrassing dat ze dit voor mij geregeld hadden. Er werd veel van je verwacht en het werd steeds moeilijker voor mij om het te volgen.
De hele dag vloog voor mij voorbij. Eindelijk weer een dagje uit dat verschrikkelijke ziekenhuis. Ik ben blij dat het nu weer wat beter gaat en dat ik de kans heb gekregen vanuit het ziekenhuis. Helaas moet ik vanavond als we klaar zijn weer terug. Zoals ik mezelf voornam vloog deze dag razend snel voorbij. Daar baal ik heel erg van, maar helaas kun je er niets aan veranderen.
Toen we voor een shot even moesten wachten was ik met de andere drie meiden aan het praten. Ze leken mij best aardig en dat zijn ze ook. Je kan natuurlijk aan mij zien dat er wat is dus gelijk vroeg een van de meiden wat ik had. Ik vertelde dat ik leukemie heb. Gelukkig is de kans groot op genezing en daar strijden we voor. Eigenlijk is het ook een tijdje weg geweest maar helaas is het na de vakantie terug gekomen. Ik lig nu alweer een paar weken in het ziekenhuis maar gaat het gelukkig met de dag beter. Ook vroegen ze hoe ik Fource heb leren kennen. En toen vertelde ik over het ongeluk van mijn ouders, hoe ik in een weeshuis terecht kwam, dat ik bij Ian ben gaan wonen en dat hij mee wilde doen met het junior songfestival. Ik zag alle ogen op mij gericht verbaast kijken. Ze schrokken enorm van mijn verhaal en gaven mij allemaal een dikke knuffel. Daarna konden we weer verder met het shot. Gelukkig heb ik vandaag een goeie dag en houd ik het erg lang vol. Om zes uur werd het laatste shot alweer opgenomen en begon het langzaam te schemeren. Om half zeven waren we klaar en gingen we met zijn allen uiteten. Het was een erg drukke dag, maar ik heb er erg van genoten. Als ik samen met Max, Ian, Anne en Florian naar het ziekenhuis rijd val ik in slaap.

Ik schrok wakker omdat ik iets voelde bewegen naast mij. Het bleek dat Max naast mij in mijn ziekenhuisbed in slaap gevallen was. Wat lief! ik trok mijn deken nog iets verder omhoog zodat hij lekker onder de dekens lag en ben daarna weer gaan slapen. Er kwamen geluiden vanuit de gang waardoor ik wakker werd. Het was de zuster die mijn ontbijt kwam brengen. Ook had ze iets lekkers voor Max meegenomen. Eigenlijk doen ze dit nooit, maar ik wist niet dat hij bij mij was blijven slapen. Samen waren we lekker aan het ontbijten toen er wat meisjes van de afdeling kwamen vragen wat ik gister had gedaan. Maar de jongens vroegen of ik dit nog even geheim wilde houden. Dus dat vertelde ik tegen de meiden. teleurgesteld wilde ze weglopen toen Max terug kwam lopen van de wc en de meiden vroegen of ze met hem op de foto mochten. Best gek dat je vriendje al die aandacht van de meisjes heeft, maar ik ben echt trots dat hij naar Georgië mag samen met de boys.
Max en ik waren aan het kaarten toen de dokter binnen kwam gelopen om mijn bloed te prikken. Mijn armen zien blauw van al dat geprik, maar helaas hoort het erbij. Als ze weg is gaan we het potje afmaken en probeer ik nog wat te slapen en gaat Max naar school. Hij geeft mij een zoen en loopt weg.
Niet veel later werd ik wakker gemaakt door de dokter. Ze keek mij angstig aan. "Je situatie is er niet beter op geworden, helaas moeten we je een zwaardere chemokuur geven en hopen we dat deze wel aan gaat slaan". Het moet maar he. Maar wil je alsjeblieft nog niks tegen iemand vertellen? Ik wil niet alleen maar negatieve dingen tegen ze vertellen. "voorlopig niet, maar je moet het ze wel echt gaan vertellen" Ik knik en probeer weer wat verder te slapen.

Een week later lig ik jammer genoeg nog steeds in het ziekenhuis en is mijn situatie nog steeds niet verbeterd. Ik hoop dat ik hier over een paar dagen meer antwoord op kan geven. Maar vandaag gaan we weer wat leuks doen. De videoclip die vorige week is opgenomen gaan we vandaag met zijn allen bekijken. Iedereen komt bij mij op bezoek en sluiten een extra laptop aan op mijn televisie zodat we allemaal mee kunnen kijken. Aan het eind van de videoclip is iedereen erg verrast. Maar hij is echt super leuk geworden. Ik heb er serieus tranen van in mijn ogen gekregen. Ik heb ook nog steeds niemand iets verteld over de chemokuur. Elke keer moet ik ze maar slechte dingen vertellen, maar ik wil ze een keer iets positiefs kunnen vertellen. Max kijkt mij aan en ziet de tranen in mijn ogen. Hij vraagt of iedereen even weg wilt gaan zodat hij even met mij kan praten. Als iedereen de kamer uit is gaat hij bij mij op bed zitten "Melis, je bent de laatste paar dagen zo stil? is er iets wat je wilt vertellen? En je gaat niet zeggen dat er niets is want ik zie aan je dat je iets kwijt moet." Hij was net klaar met zijn zin toen ik begon te huilen. Snikkend vertel ik hem dat de laatste chemo die ik had gekregen niet was aangeslagen en dat ik weer een zwaardere behandeling heb gekregen. "Maar waarom heb je niets gezegd? je weet toch dat iedereen er voor je is en bij je is! en iedereen wil je enorm graag helpen waar ze kunnen! Melis je hoeft dit niet alleen te doen. Er zijn zoveel mensen die om je geven. En ik weet zeker dat je ouders er ook niet blij mee waren geweest als je ze niets had verteld". Ik begin te knikken, geef Max een dikke knuffel. Je hebt gelijk! Hij komt naast me zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder. Niet veel later viel ik in slaap.