Er Is Nog Hoop

Hoofdstuk 20

Als ik wakker word voel ik me een beetje misselijk. Niet omdat ik ziek voel, maar omdat ik zenuwachtig ben. Ik krijg vandaag de uitslag van de chemo die ik een week geleden heb gehad. Het zou voor iedereen zo fijn zijn dat we goed nieuws krijgen! En wat het mooiste is: dan mag ik de vakantie boeken met Max. Zo daar verlang ik echt naar. "Melis, opschieten je moet over een half uur weg". Ian komt mijn kamer binnen gelopen. Ik word wakker uit mijn droom en trek mijn kleding aan. Na het ontbijt brengen we de tweeling naar school en daarna stap ik met Anne en Florian in de auto. Als we in het ziekenhuis aankomen moeten we nog even wachten in de wachtkamer. We hebben tien minuten gewacht toen dokter Neil naar mij toe kwam lopen mij een hand gaf en mij meenam naar zijn kamer. Daar zat dokter Roos ook te wachten. Ik gaf haar ook een hand en ging op de stoel naast haar zitten. "Melissa, na alle onderzoeken en chemo's willen wij jou iets vertellen." Pff ik was niet zenuwachtig, maar nu begint de dokter mij echt zenuwachtig te maken. "Wat voor nieuws zou je graag willen horen," nou dat is niet zo moeilijk toch?! Hij kijkt me vragend aan. Ik wil schoon zijn! Niet meer ziek zijn. "Wij willen heel graag tegen jou zeggen dat het heel goed met je gaat. Op de scans ziet alles er mooi en schoon uit. Dit betekent dat je op dit moment beter bent." Ik schrik een beetje verbaast op en vlieg Anne en Florian om de nek en begin te huilen. Als we weer wat tot rust zijn gekomen vertelt de dokter dat ik wel onder controle moet blijven komen. Dit is allemaal alleen maar voor de zekerheid. Als we naar de auto lopen bedenken we een manier om iedereen het goede bericht te melden. We besluiten iedereen uit te nodigen bij ons thuis. Anne verstuurd een Whatsappje naar alle familieleden en ik stuur het appje in de groepsapp. In het appje staat het volgende: "Lieve familie en vrienden. Zoals jullie weten ben ik helaas al een tijdje ziek. Een paar maanden lang heb ik de zwaarste chemo gehad en ook andere zware behandelingen. Dit was op dat moment het laatste wat ze voor mij konden betekenen. Vandaag hebben wij een bericht ontvangen uit het ziekenhuis. Graag wil ik dit bericht met jullie delen. Ik wil jullie graag uitnodigen vanaf zes uur bij ons thuis. Ik zou het heel fijn vinden als je kan komen. Heel veel liefs en een dikke knuffel van Melissa. In de auto bel ik wel Ian op. Hij zat vandaag met zoveel spanning te wachten. Hij zit in Nederlands. En mocht in de klas blijven zodat ik ook het goede nieuws gelijk in de klas kon vertellen. Toen hij opnam stond hij voor in de klas. Iedereen was bij elkaar gaan zitten en ik zag dat sommige de handen van een ander vast hield. Cassandra kwam naast Ian staan en pakte zijn hand. En daar begon ik mijn verhaal. Bij sommige kon ik de blijdschap al van de hoofden aflezen terwijl ik nog niet klaar was met mijn verhaal. Toen ik eenmaal klaar was waren er een paar aan het huilen van blijdschap en gaf iedereen elkaar een knuffel. Toen we allemaal weer een beetje konden praten besloten we dat ik naar school kwam om het te vieren.

Toen ik in de klas kwam hadden ze op het bord 'Wat een geweldig nieuws! Hopelijk zien we je snel weer helemaal terug op school. Heel veel liefs de hele klas'. Wat een super speciale klas. Iedereen kwam naar mij toe gerend en gaf mij een knuffel. Ian ging gelijk naar Anne en Florian en gaf ze een dikke knuffel. Iedereen was zo opgelucht.
Als we thuis aankomen maken we alles klaar voor het 'goede nieuws feestje'.
Anne en ik kijken nog even in onze lijst of we iedereen uitgenodigd hebben en dan is het wachten op de gasten.