Er Is Nog Hoop

Hoofdstuk 16

We zijn nu weer een week verder. De chemokuur is bijna afgelopen en nu zijn we aan het hopen dat deze wel helpt. Het begint nu allemaal zo erg op te schieten. De jongens gaan bijna naar Georgië, maar ik ben zo ontzettend bang dat ik het niet live mee kan maken. Ik wil niet alles live volgen op de televisie. Maar helaas is de kans groot dat dit wel gaat gebeuren. Net op dat moment kwam Cassandra binnen gelopen met een bosje bloemen en een cadeautje. Ze kwam bij mij op bed zitten en gaf het aan mij. Het bleek een foto van ons twee te zijn van ons eerste logeerpartijtje. Ik zet hem gelijk op mijn kastje zodat ik hier elke keer naar kan kijken, want als ik naar deze foto kijk word ik extreem vrolijk.  We gaan samen een film kijken om even tot rust te komen. Na de film ging Cassandra helaas weer naar huis, maar we zullen snel weer een keertje afspreken. Ik besluit om wat te slapen en dan hoop ik dat ik wat beter nieuws mag ontvangen in een van deze dagen.

Als ik wakker word zie ik Max Ian Anne en Florian bij mijn bed zitten. Zelf voel ik me nu wel een stukje beter vergeleken met een paar uur geleden. 'Hoe gaat het nu met je' vroeg Florian. Daarop antwoorde ik dat ik me een stuk beter voelde dan een paar uur geleden dat Cassandra hier was. Ondertussen had ik met de hulp van Max aan iedereen vertelt dat ik een andere chemokuur ging krijgen omdat die andere niet was aangeslagen. Ze schrokken hier wel van natuurlijk, maar gelukkig waren ze al snel vergeten dat ik het verborgen hield en gingen we positief de volgende chemokuur in. Toen we met zijn allen over Georgië aan het praten waren kwam de dokter binnen gelopen. Hij had een neutrale blik, hier kon ik helaas nog niet wijzer uit worden. Melissa, Ik kreeg al kriebels toen ik hem alleen nog maar mijn naam hoorde zeggen. Hij ging door met zijn verhaal. We hebben een andere chemokuur voorgeschreven omdat de andere helaas niet was aangeslagen. We zijn tot de volgende conclusie gekomen: We moeten je helaas teleurstellen. Het is nu ook uitgezaaid naar je longen. Iedereen begon te huilen, maar ik kon alleen maar Max een knuffel geven en huilen, want ik wilde hem echt nog niet kwijt. Maar ook wilde we je toch nog iets positiefs meegeven. De chemokuur slaat wel  aan dus we zijn op dit moment wel op een goed spoor. Toch kon ik nog niemand aankijken en hield ik Max stevig vast. Toen de dokter eenmaal weg was en we allemaal iets rustiger geworden waren durfde we met elkaar in gesprek te gaan. "Maar wij willen wel dat ze mee gaat naar Georgië hoor!" zei Ian nog een beetje verdrietig. Ze gaan hun best doen, maar ik zie het op dit moment nog niet positief in jongens zei Anne. Je zag bij allebei dat ze erg teleurgesteld waren. Helaas gaan ze over drie weken al weg, dus is de kans wel heel erg klein dat ik nog mee mag. Door deze grote tegenslag proberen we er toch nog iets moois van deze dag te maken.

We zijn nu twee en een halve week verder. De jongens vertrekken over twee dagen al naar Georgië. Helaas hebben we op dit moment nog niets gehoord over de situatie en of ik mee mag. Ik heb samen met Anne besloten dat ik de aankomende twee dagen nog erg rustig aan doe en dat ik verder geen bezoek wil. Alleen de jongens mogen nog langs komen om afscheid te nemen voordat ze vertrekken. Wel blijft Anne deze dagen bij mij. Ik besluit om wat te gaan slapen om nog wat extra rust te pakken. Niet veel later hoor ik in de verte stemmen. Die stem is van de dokter. Ik probeer wakker te blijven en te luisteren wat hij te zeggen heeft. Ik hoor het niet goed, maar aan Anne haar stem te horen is het wat positiefs. Toch voel ik me weer wegzakken en worden de stemmen vervaagd. Als ik wakker word kijk ik op mijn telefoon en zie ik dat het zeven uur is. Ik begon wat trek te krijgen en al snel kreeg ik een maaltijd voorgeschoteld. Toen Anne en ik met z'n tweeën waren wilde Anne even met mij praten. Ik keek haar een klein beetje bezorgd aan en dat zag ze. Lieverd, de dokter was hier een tijdje geleden. Hij wilde je graag iets vertellen, maar je sliep. Ik begon te knikken. Hij hoopt je wat vrolijker te maken, maar ik weet dat dit eigenlijk maar één ding is. Weer begin ik te knikken en te glunderen. Dan loopt Anne weg en komt niet veel later terug met dokter Neil. Hij komt met een klein lachje de kamer ingelopen. ik begin wat zenuwachtig te worden als ik naar zijn gezicht kijk. Lieve Melissa, jij wilt maar 1 ding al te graag. En heel toevallig is dat volgend weekend al. Ik begin steeds harder te knikken en hem vragend aan te kijken. Dan kijk ik naar het gezicht van Anne die heel vrolijk kijkt. Daarna begint het tot me door te dringen. MAG IK MEE NAAR GEORGIË? Ik zie de dokter knikken. Ik barst in tranen uit en knuffel de dokter en Anne. Als de dokter weer weg is hebben Anne en ik een heel gesprek over hoe we dit gaan aanpakken. Florian gaat zondag met Ian mee. Dan zegt Anne dat zij donderdag meekomt met opa of oma. Maar dat blijk ik dan te zijn. De tweeling blijft bij opa en oma omdat het veel te druk voor ze gaat worden. Het is zo lastig om het geheim te houden.

Voordat de jongens naar Schiphol vertrekken komen ze nog even langs mij. Ik geef ze allemaal een hele dikke knuffel en wens ze heel veel succes. Ook Anne wenste iedereen succes en zei tot donderdag. Ik kreeg een kleine glimlach op mijn gezicht. Dat zag Max. Hij vroeg zich af waarom ik moest glimlachen, maar gelukkig werd hij geroepen en was hij weer afgeleid. pff, gelukkig op het nippertje. Als de jongens de kamer even uit zijn bespreek ik met Florian het plan. Hij knuffelt mij en is erg blij dat ik toch nog mee mag. We zijn net klaar als de jongens de kamer weer komen binnen gelopen. "Pap, we moeten nu echt gaan anders komen we te laat op Schiphol." zei Ian. Iedereen geeft mij een dikke knuffel en daarna verlaten ze de kamer. Ze zullen mij elke dag op de hoogte houden en we gaan veel videobellen.

Ik lig te bedenken wat ik allemaal mee wil nemen naar Georgië. Eigenlijk weet ik het niet. Ik besluit een lijstje te maken en die mee te geven aan Anne zodat ze het alleen maar in een koffer hoeft te doen. Want ik moet wel tot en met donderdag blijven. Ik word ook speciaal gebracht samen met Anne zodat alles zo snel mogelijk gaat en dat we niet al te lang hoeven te wachten. Ik ben erg benieuwd hoe het die dag allemaal zal gaan. Eerst helaas nog een paar dagen in het ziekenhuis liggen. Daarom hoop ik dat de dagen een beetje snel gaan.