Er Is Nog Hoop

Hoofdstuk 25

Max en ik zitten achter in de bus. Achter ons zit niemand dus kunnen wij onze stoelen lekker naar achter doen,relaxen en een film kijken. Het begin van de reis ging helaas niet soepel. In Frankrijk hebben we veel in de file gestaan, waardoor de reis nog veel langer gaat duren. Als we bijna over de Belgische grens rijden staan we weer stil en besluiten we met zijn allen wat liedjes te zingen. We zongen verschillende liedjes, omdat er ook wat jongere kinderen in de bus zaten besloten we ook wat liedjes voor deze kinderen te zingen. Eigenlijk was het één groot feest. Max en ik besloten ook om samen een duet te zingen. De mensen in de bus filmde en zongen ook met de liedjes mee. Het was erg gezellig.
Ik keek op mijn horloge en zag dat het pas tegen vijf uur was. Pff dan moeten we nog een lange weg zei ik tegen de jongens die zuchtend op de stoelen gingen zitten. Op dat moment probeerde we met zijn allen nog wat leuke foto's te maken die we allemaal op Instagram konden zetten. Toen we een aantal foto's hadden gemaakt voelde we dat de bus weer ging rijden. Eindelijk weer na de tweede keer volledig vast te hebben gestaan in de file. We hebben met de buschauffeur afgesproken dat we in Nederland iets kunnen eten, maar dat gaat helaas nog wel even duren.

Als ik wakker word zie ik nog 65 kilometer tot de Nederlandse grens. Dan is het toch een heel stuk weer goed gegaan onderweg. Wat fijn zeg! Toen ik wat meer wakker was geworden ben ik samen met een paar een spelletje gaan spelen. Het was echt super gezellig, maar ik moest na een tijdje stoppen omdat ik er misselijk van werd. We zagen de afrit van de MC Donalds steeds dichterbij komen. Gelukkig was ik weer wat bijgekomen en ging iedereen uit de bus even wat eten bestellen. Het was namelijk al negen uur geweest en iedereen had na al die files toch wat trek gekregen.
Toen iedereen weer was uitgegeten maakte we ons weer klaar om de laatste kilometers te rijden. Wij moesten nog ongeveer een half uurtje. Ik appte Anne en Florian dat we met een half uurtje in Amsterdam zouden zijn. De laatste kilometers vlogen eigenlijk voorbij. Na iets meer dan een half uur kwamen we aan in Amsterdam. Ik zag Anne en Florian al staan. Toen alle koffers en tassen van ons uit de bus waren bedankte we de buschauffeur en zwaaide we nog even naar de andere mensen.

Thuis aangekomen zette ik alle spullen op mijn kamer en pakte ik de cadeautjes die ik had uit de koffer. Ik had er een aantal voor onder de kerstboom en een paar die ik aan iedereen wilde geven. Omdat het natuurlijk al laat was besloot ik ze alvast klaar te leggen voor morgen. Ik had begrepen dat de jongens en Cassandra sowieso nog een nachtje bij ons mochten slapen. Voordat we gingen slapen besloten we om met zijn allen nog even wat te drinken. We hadden toch nog wat dorst gekregen. Toen we allemaal onze glazen leeg hadden heb ik Anne en Florian een knuffel gegeven en zijn we met z'n allen naar boven gegaan. Even snel alles klaar leggen voor de jongens en daarna lekker slapen.

Ik schrik wakker en zit rechtop in mijn bed. Er stroomt een traan over mijn wang. Dan voel ik dat Max wakker wordt en een arm om mij heen slaat. 'Heb je gedroomd?' Vroeg hij. Ik knikte en vertelde wat ik had gedroomd. Het was al een tijdje geleden dat ik over mijn ouders had gedroomd. Ik mis ze zo Max. Ik knuffel hem en ondertussen voel ik toch weer wat tranen over mijn wangen stromen. Toen ik weer wat rustiger werd zijn we weer gaan liggen. Max kriebelde wat in mijn haar en uiteindelijk viel ik rustig weer in slaap.