Er Is Nog Hoop

Hoofdstuk 28

Vandaag startte mijn dag verschrikkelijk. Eerst schrok ik wakker, keek ik op mijn wekker en had ik door dat ik me had verslapen. Toen heb ik me snel aangekleed en klaargemaakt. Snel mijn fiets gepakt en naar school gefietst. Kom ik op school zie ik dat we het eerste uur vrij zijn... pff.. het gaat lekker vandaag. Als ik in mijn mand kijk zie ik ook nog dat ik mijn tas vergeten ben. Ik stap weer op mijn fiets, doe mijn oortjes in en fiets weer naar huis om mijn tas op te halen.

Als we in de les zitten voel ik mezelf niet zo lekker worden en ga naar de wc. Het laatste stukje moet ik zelfs rennen. Echt alles komt eruit. Ik trek de wc door en ga nog even op de grond zitten bij de wc. Als het weer wat beter gaat kom ik de klas weer ingelopen en zie ik dat Ian rennend het lokaal wilt verlaten. Ik ren achter hem aan en zie dat hij naar de directeur loopt. Als we samen bij hem op de stoel zitten vertelde hij dat hij ent gebeld was door Anne. Het ging steeds slechter met Max. Ik vlieg Ian om zijn nek en begin heel hard te huilen. Hij probeert me weer wat rustiger te krijgen. Toen dit een beetje was gelukt kregen we toestemming om naar huis te gaan, zodat we naar het ziekenhuis kunnen. Samen fietsen we naar huis en stond Anne al klaar met auto om gelijk te vertrekken. Als we in het ziekenhuis aankomen staat de broer van Max ons op te wachten. In de lift wil ik het nummer van de verdieping indrukken als hij een ander nummer indrukt. 'Huh wat doe je? daar moeten we niet heen?' zei ik wat verbaast. Hij zweeg.. Ik keek hem aan, maar hij reageerde niet. Als de liftdeuren open gaan zie ik dat we op de intensive care zijn. Ik kijk om me heen en voel mezelf instorten. Ik val hard op mijn knieën en voelde de tranen over mijn wangen stromen. Het duurde een poosje toen ik doorhad dat handen mij vast pakte en dat ik op een stoel werd gezet. Ik keek omhoog en zag dat het zusters waren uit het ziekenhuis. Na wat water gedronken te hebben, kreeg ik juist de motivatie om naar Max te gaan. Toen de deur open gedaan werd zag ik hem daar maar in bed liggen. Allemaal slangetjes en apparaten om hem heen. Het zag er echt verschrikkelijk uit. Ik kreeg toestemming om even bij hem te zitten. Dus ik pakte een stoel, ging op de stoel zitten en pakte zijn hand. Ik probeerde allemaal dingen tegen hem te vertellen, maar het kwam moeilijk mijn mond uit. De verpleegster zei dat het goed was dat Max mijn stem zou horen.

Helaas werd ik na een tijdje weer uit Max zijn kamer gehaald en was het tijd om weer naar huis te gaan. Het is echt zo verschrikkelijk om hem daar zo te zien liggen. Ik wil er niets over vertellen op social media, maar toch post ik een foto van ons met hartjes. Al snel krijg ik veel reacties en vragen wat er met Max gebeurd is. Ik besluit om in mijn verhaal een tekst te zetten dat we dit graag privé willen houden en hoop dat mensen dit respecteren. Als ik op mijn kamer zit komt Ian mijn kamer opgelopen en gaat naast mij op bed zitten. Ik geef hem een dikke knuffel en voel een traan over mijn wang stromen. 'Het komt goed met hem! Jij hebt kanker overwonnen, nu gaat hij dit ongeluk overwinnen!' zei hij. Ik probeer te knikken en positief te blijven.