•Dhara
Nakaka depressed talaga yung pag aaral minsan noh? Feel me? Pano ko nasabing nakaka depressed? Simple lang naman.
Today is Wednesday, tapos nung Monday kami binigyan ng mga projects, assignment, groupings for reporting, tsa merong mga output na ipapasa sa Thursday, which is bukas.
Then on Friday, akwe na namin. Nakaka excite man sana yung upcoming akwe, kaso hindi ko ma feel sa sobrang daming pinapagawa samin. Talagang linubos lubos din ng mga lecturers ah.
Hindi na kasi sila samin nagkaklase, ang kapalit ay ang mga napakaraming gawain na ipapasa kaagad. Nako naman, pag ako talaga tuluyang na depressed, bibili na ako ng ice cream.
Tapos sumabay patong sila Nixon at sila kuya sa pagkaka depressed ko, lagi kasi silang sa bahay nag uusap patungkol nga dun sa liga, so hindi ajo makapag focus sa ginagawa ko kasi lagi akong tinatawag at inuutusan.
Si Nixon naman, ewan. Ayun, hindi na ako pinapansin, simula nung time na isinabay niya ako pauwi after that day hindi na niya ako pinapansin. Tinitingnan, oo pero hindi na niya ako kinikibo.
Masakit sa part ko yun kasi nga kaibigan ko siya, wala naman yata akong nagawang mali sa kanya diba? So bakit umiiwas na siya? Kaya ako din hindi na siya kinakausap. Malay ko ba kung ayaw niya akong kausapin tapos lalapit lapit pako sa kanya? Wag na.
"Hoy? Tulala ka na naman, napapadalas na yung pagiging tulala mo ah?" Sita sakin ni Raven.
Nandito kasi kami sa Library, mabuti na ngalang at kami kami lang ang pipili ng ka grupo namin kaya silang apat ang kasama ko sa pag gawa ng report. Ipapasa namin yung report bukas, tapos sa lunes yung actual reporting. Hay nako.
"Wala to, ang dami lang kasing tumatakbo sa utak ko." Sabi ko, palibhasa kasi siya, pa chill chill lang, akala mo walang problema eh.
"Oh talaga? Sana naman madapa na sila para hindi kana--aray naman." Sabi niya, napatigil siya dahil pinitik ko siya. Napaka mapambara talaga neto kahit kelan. Langya.
"Ayan, dyan ka magaling. Mabuti ka nga kasi wala kabg pinproblema tapos bavarahin mo lang ako? Abah kung ganun, manahimik ka nalang." Sabi ko kaya naging malamig yung pagtingin niya sakin.
With that cold stare, i feel shivers down to my spine. Para akong kinuryente ng malamig niyang tingin kaya napaiwas ako.
"Madali lang sayo yang sabihin kasi hindi ikaw yung nasa posisyon ko, kung ikaw nga eh tungkol sa acads at sa bahay niyo yung problema mo mukha kanang mamatay matay, pano pa kaya kapag nasa kalagayan ko na?" Sabi niya na ikinatahimik ko.
"Pano naman kasi, hindi mo sakin sinasabi yung mga ginagawa mo--"
"Dahil hindi sa lahat ng oras kelangan alam mo lahat, diba?"
Natameme ako aa mga salitang binitawan niya, pero kahit ganun hindi parin ako nagpatinag, what's wrong? Kaibigan niya din naman ako. Baka kapag ako naglabas ng sama ng loob, matatahimik siya.
"Kaibigan mo ba talaga ako?" With that question, parang pinagsisihan kong iyon ang mga salitang binitawan ko sa kanya.
Tuluyan ng bumago ang ekspresyon ng kanyang mukha at para akong papatayin sa sobrang kabang nadadama ko sa mga oras na ito.
"Hm? Bakit? Ano ba sa tingin mo?" Tanong niya sakin na ikinagulat ko, i was expecting na ang isasagot niya sakin ay 'oo naman, ano bang klaseng tanong yan?' Or whatsoever na connected sa ganun, but i as wrong...
"Oo kaibigan tayo... But, hindi ko na kasi nafi- feel, since the day that Amber and the other two came into our friendship, unti unti na ring napapalayo ang loob mo sakin, masakit din kasi minsan sakin na makita kang sobrang saya kasama si Amber, while I'm here, mamamatay matay sa kakaisip kung ano na bang nangyayari sayo... You don't even dare to catch up with me... And it fucking hurts, alam mo yun?" Sabi ko
YOU ARE READING
The Forbidden Love
Random"The biggest battle is between what you know and what you feel. While the worst part on giving up is, you have to even if you don't want to. And there's a big difference between giving up and you know you have done enough." "Tinatanong niyo kung bak...
