how to train your donghyuck | markhyuck

3.5

Multide Jaeyong'tan sonraki bestin de besti shipim var kitapla alakası yok ama neyse.. woosan sevelim

⚪⚫⚪

“Sen gelecek misin?” Yukhei bacağıyla Mark'ı dürttüğünde Mark bilmiyormuş gibi bir nefes çekti “Bilemiyorum.”

Geçen iki haftayı özetlemek gerekirse Mark'ın yaptığı her güzel hareketi defterime puanlamıştım ve 100'ü geçtiği anda onu affetmeye karar vermiştim.

Bu benim hem onu affetme isteğimin hem de vicandımın oluşturduğu bir sistemdi sanırım. Şu an topladığım puanlarına göre 96'ydı ama hâlâ bir şey yapmaya yeltenmiyordu.

Çiçeklere güzel bakmıştı, bana her zaman iyi davranıyor kendisi yemekleri pişirip sofrayı hazırlıyordu, her gece uyumadan önce saçlarımı okşayarak beni rahatlatmasını buna dahil bile etmiyordum ki bunun beni rahatlattığını bile yeni öğrenmiştim.

Gerçekten her şeyi unutabileceğimden bile emindim, bunu bana o ikna ettirmişti. Her sabah uyandığımda onu bana bakıp ağlarken buluyordum o kendisine benden daha çok sinirliydi.

Aldatılmak en sevmediğim ve başıma gelmesinden korktuğum şeydi ama onun yanında geçirdiğim tüm zamanların ona yakın geçirmek istiyordum,koltuğun iki ucunda değil.

“Ya gel işte.” Bana kaçamak bir bakış atıp düşünmeye devam etti “Donghyuck yalnız kalacak ama.”

“Hiç bir etkinliğe katılmadın neredeyse bu kampa gelmelisin.” Yüzümde samimi bir gülüşle kafamı iki yana salladım “Evet.” dedim “Gitmelisin.”

“Donghyuck gelmezse gitmeyeceğim.” Gözlerimi sımsıkı yumdum bu hareketine kaç puan vermeliydim, üçü geçeceği kesindi.

Sırıtarak Mark'ın boynuna atladım “Donghyuck ne yapıyorsun?” Ne kadar halinden memnun görünse de kaşları çatıktı ve ne yaptığımı anlamaya çalışıyor gibiydi “Seni affettim.”

“Ne?” Çenesiyle boynu arasında kalan noktaya küçük öpücükler kondururken kıkırdakamaktan kendimi alamamıştım “Sana seni affettiğimi söylüyorum.”

“Sen ciddisin?” Kafamı salladığımda o da kollarını yine bana sarmıştı, sarılmayı öpmekten öpülmekten olabilecek bütün temaslardan daha çok sevdiğim kesindi.

“Neden bir anda affetmeye karar verdin?” Ona söylemesem sanırım daha iyi olurdu çünkü insanlar birini affederken böyle bir yol izliyor muydu bilmiyordum, saçma olduğunu düşünüp benimle alay edebilirdi “Öyle istedim.”

Yukhei şakadan ağlar gibi sesler çıkardığında gözlerimi devirmeme engel olamadığımda Yukhei hâlâ öyle davranmaya devam ediyordu.

“Ah oğlum ve yine oğlum barışıyorlar.” dedi gözyaşını diler gibi yaparken “Ne kadar da duygusal bir sahne.”

Sonra bir şeye kaşlarını çattı “Bir dakika, benim niye bu kadar çok oğlum var.” Gülmeme engel olamazken bir yandan ağlamamak için de zor duruyordum, mantıksız olabilir ama duygusallaşmıştım. Onu affettiğim için mutluydum.