Heaven (boyxboy)

LVII - Absolutna cisza

A więc tak wyglądało Niebo. Zaskakiwany na każdym kroku podczas swojego pobytu w zaświatach, Even nie spodziewał się, że ostatecznie trafi w miejsce, które wpisze się idealnie w jego wyobrażenia.

- Wygląda jak ulepszona wersja Ziemi – stwierdził, rozglądając się. Kiedy niewielkie drzwi windy wiozącej ich na piętro numer tysiąc trzysta rozsunęły się, oczom wszystkich ukazał się zapierający dech w piersiach widok. Równina porośnięta zieloną trawą spomiędzy której wyłaniały się różnokolorowe kwiaty rozciągała się daleko, ograniczona łagodnymi pagórkami z lewej strony, skalistymi szczytami z prawej. W powietrzu można było poczuć zapach ziół i świeżości, uszu sięgał odgłos wody spokojnie przelewającej się w strumyku. Jedyne, co odróżniało to miejsce od jednego z ładniejszych rezerwatów przyrody na Ziemi, było niebo, a raczej jego brak. Kiedy Even uniósł głowę, jego wzrok zatrzymał się na wysokim sklepieniu składającym się z rozmigotanych kryształów, odbijających – a może i emitujących – jasne światło. Wyglądało to niesamowicie, ale chłopak zamiast podziwu, odczuł nagłą duchotę. Brakowało mu otwartej przestrzeni, głębokiej nieskończoności, w której można się było zatracić, kiedy wzrok gubił się między miliardem gwiazd widocznych z Ziemi. Mimo tego, nie można było odmówić temu miejscu miana pięknego. – Ciekawe jak jest duże...

- Niebo składa się na tą chwilę z miliarda pięciuset dwunastu segmentów. Nie wiem jak to się przekłada na ludzkie kilometry – odpowiedział Muriel.

- Z segmentów? – Even uniósł brwi.

- To, co widzicie – Muriel zatoczył ręką krąg, wskazując całą otaczającą ich przestrzeń – to jeden segment. Kończy się na tamtych szczytach. – Wskazał palcem góry, na które Even wcześniej zwrócił uwagę.

- Miliard pięćset... Mogłeś po prostu powiedzieć „duże". – Even nawet nie próbował sobie wyobrazić tej przestrzeni. – Każdy segment jest tej samej wielkości? – zaciekawił się. Zauważył, że Sky rzuca mu skonsternowane spojrzenia, ale zignorował go. Muriel może i był ich wrogiem, ale był teraz ich jedyną dostępną wersją przewodnika. A Even był ciekawy.

- Każdy segment jest taki sam.

Ruszyli za chłopakiem ścieżką wyłożoną kamieniami.

- Tej samej wielkości – poprawił Muriel'a Even.

- Taki sam – poprawił go chłopak.

- Dokładnie taki sam? – Even otworzył szeroko oczy. – W sensie są tam te same pagórki i ta rzeka i tak dalej?

- Tak powiedziałem. – Muriel już chyba się irytował.

- Wiedziałem, że z tym miejscem będzie coś nie tak. – Even westchnął, próbując sobie wyobrazić spędzanie całej wieczności patrząc codziennie na te same ładne widoczki za oknem. W Piekle chociaż była dobra muzyka. – Czyli Ziemia jednak jest najlepszą opcją. Czemu nie można być nieśmiertelnym na Ziemi? Tam przynajmniej jest co zwiedzać, a i zawsze można polecieć w kosmos.

- Zawsze tyle mówisz? Chyba zostało ci to po Ewie... - mruknął Muriel, niezadowolonym głosem.

- Powinieneś poznać Kubę. – Even postanowił odpuścić i się zamknąć. Zajął się oglądaniem widoków. Może i po stu latach mieszkania tutaj byłby znudzony, ale teraz był pod wrażeniem.

- Gdzie są wszyscy ludzie? – po raz pierwszy odezwał się Sky.

- Ten segment nie jest zamieszkały. Chcieliście zobaczyć się ze Stwórcą, nie zwiedzać dzielnice mieszkalne.

- Ma sens. – Even wzruszył ramionami. – A dokąd właściwie idziemy? Bo to miejsce jest, wiesz, trochę duże.

Muriel, zamiast odpowiedzieć, wyciągnął rękę. Even podążył wzrokiem za jego palcem wskazującym, ale niczego nie zobaczył.