A Lousy Geek

Chapter 27

Chapter 27

Natigil ako sa paglalakad dahil sa sinabi nya. Hindi ko sya nilingon at humigpit lamang ang hawak ko sa bag ko. Kumalabog ng malakas ang puso ko. Ito yung klase ng kaba na alam kong hindi nakakatuwa.

May mga sikreto ako. Madami. Lahat naman ng tao meron. May mga sikretong ako lang ang nakakaalam. Mga sikretong alam ko, oras na lumabas madaming magbabago.

I know what she's doing. She wants me to join that fucking pageant and get even. Alam nya na sa aming dalawa, mas maganda man sya, mas sikat, mas mayaman, alam nyang mas nakakalamang ako. Dahil hindi nya gagawin ang mga ito kung hindi sya nababahala sakin.

And as Avi Pyroxene Damian, the bitchy nerd, I won't ever give her the satisfaction. Never. I won't look like a desperate kitten begging for her master. I will  not!

Taas noo akong ngumisi bago sya nilingon. Kita ko mula dito ang galit nya. Galit na hindi ko alam kung saan nagmula. Galit na hindi ko alam kung bakit sakin binubuntong.

I took a deep breath before smirking at her.

"Go on. I'm not scared. Bitch." I said before walking away from the scene.

If playing is their game, then I'm in. I never quit playing games. I never surrender in a game that I did not fight. I'm not stepping down. Not me. Not Avi.

Ilang buntong hininga ang ginawa ko bago ako nagdesisiyong umalis. Tumalikod at muling pinagmasdan ang mga halaman at nagliliparang paru-paro.

It is really relaxing for me to be here. My safe place. A place where I can find peace and silence. Away from the noise of the students' wrath to me. Away from the judgements that I received. Away from all of them that might hurt me.

I am still wondering, what have I done for them to treat me like this? Unang tapak ko pa lang sa eskwelahang ito naranasan ko na agad mahusgahan. Why people are like that? Yung mas inuunang tumingin sa itsura at magpanggap na alam mo na ang istorya nya para husgahan sya.

Anong problema sa mga katulad namin? Kasalanan na ba ang maging matalino? Dapat ba sumabay kami sa uso? Magbulakbol? Magloko?

I can still remember how silent I was before. How I silently accept their hurtful words, judgments and discrimination. Tanda ko pa kung gaano ako kawasak noon dahil lang sa hindi pa ako matibay. Dahil wala pa akong kakayahang makita ang lakas ko.

But I changed. And thanks to all of the pain that they throw at me. Dahil doon naging ganito ako. I may look like a pityful nerd but I'm not. Isa pa anong masama sa kagaya namin?

Kasalanan ba kung ganito kami mag-ayos? Kung sapat na sa amin ang simple?  Kung malabo ang mata namin at kailangan naming magsuot ng makapal na salamin? Kasalanan ba na ganito kami? Anong dapat naming gawin? Gayahin sila? To be like those cheap people who only think about fame, their faces and riches?

Then no thanks. Dahil kahit ganito ako, alam ko sa sarili kong mas angat ako. Yes, maybe their right. We are not the same. I will never fit in their life, in their status, I will never fit in. Sa kitid ng utak na mayroon sila, hinding hindi ako nababagay sa buhay na meron sila.

Basura.

Mag-isa akong naglalakad sa hallway. Patungo akong library. Mas maganda siguro kung doon muna ako. I need to unwind. I need to refresh my mind. Masyado na akong madaming iniisip.

"D-Drice..."

I stop mid-step when I heard that voice. Natigilan ako, hindi dahil sa pangalan kundi dahil sa tono at boses ng pagkakabanggit nito.

"Please."

Umawang ang labi ko ng matanto ang naririnig. Inilibot ko ang paningin ko sa buong hallway para hanapin sila. Walang tao. Wala kundi ako at ang hangin lang.