A Lousy Geek

Chapter 45

I ran as fast as I could. I ran away from that place. Away from him, away from the pain. But still, the pain is lingering on me.

Umuwi ako sa bahay ng mag-isa. Dali dali akong tumakbo paakyat sa taas. Imbes na sa kwarto ko, dumeresto ako sa kwarto ni Laura.

Hindi na ako kumatok at basta na lang pumasok. Naabutan ko syang tumatawa sa pinapanood nyang series sa TV. Pero agad din iyong napawi noong nakita nya ako.

"Avi?" naguguluhang tanong nya.

I sighed heavily as another batch of tears shamelessly fall from my eyes. Nanlaki ang mga mata ni Laura at agad syang lumapit sa akin.

"What happened?  Bakit ka umiiyak?" nag-aalalang tanong nya.

Umiling iling ako. Nanikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga sa sakit na nararamdaman ko. Posible pala yun?  To feel the physical pain of your heart dying.

"L-Lau." nanginginig na tawag ko.

Mariin lang akong pinapanood ni Laura habang pinapaalis nya ang luha sa mga mata ko.

I hugged her. Niyakap ko sya ng mahigpit at doon ako umiyak ng umiyak.

"L-Lau..h-he fooled me. A-ang sakit Lau. A-ang sakit s-sakit." humihikbing sabi ko.

"Who?"

Suminghap ako.

"Drice."

Natahimik si Laura at hindi sya umimik. Bagkus, naramdaman ko na lang na humigpit ang yakap nya sa akin.

"Shh. I'm here. Your sister is here." pang-aalu nya.

Patuloy lang ako sa pag-iyak doon hanggang sa makatulugan ko na dahil siguro sa pagod.

Nagising na lang ako na iba na ang suot kong damit at patay na ang ilaw sa kwarto ni Laura. Mahapdi ang mata ko sa pag-iyak kanina. Inilibot ko ang paningin ko at hindi ko man lang nakita ang bakas ni Laura sa kwarto nya.

"How's your sister? Hindi sya kumain kanina?"

"Dad, Avi is tired. Nanood kasi kami kanina ng movies and busog din naman sya sa meryenda. Sa kwarto ko muna sya tutulog."

Narinig ko ang boses nila sa may labas ng kwarto. Maybe papa is checking on me.

"Are you sure?"

"Yes Dad. Goodnight."

Agad akong pumikit nang naramdaman kong pumihit ang pinto. May tumakas na ilaw mula sa labas ng binuksan iyon ni Laura. Tahimik lang ang buong kwarto at akala ko ay matutulog na si Laura nang naramdaman kong may kinuha sya sa gilid ko.

"Hello?" malamig na aniya sa kabilang linya.

Palihim ko syang sinulyapan at nakita kong nakakunot ang noo nya habang may kausap sa phone.

"She's asleep." mahinang aniya at sumulyap sa akin. Agad akong pumikit.

"Drice gabi na. Bukas ka na mangulit." sabi nya pa at naglakad sya papuntang veranda kung saan hindi ko sya maririnig.

Napatitig ako sa kawalan. So, It was Drice. Umusbong agad ang sakit sa puso ko.

The memories of what happened awhile ago flashed back on me. My eyes instantly got weary.

I touched the my chest where my heart is. I can still feel it beating so fast like what Drice can do to it. But unlike before, it was beating not because of happiness... But because of pain.

Inisip ko yung nagawa ko kanina. I almost begged him to come with me. To take back his words and say that he loves me. And I knew that when he said it, I'll still accept him. Because that is how I love him.