Memories

2

Ik zoende hem. Hij zoende terug. Voorzichtig gingen we zitten. Hij liet zijn hand over mijn nek glijden. We keken elkaar aan. 'Mag ik?' Vroeg hij toen hij zijn hand liet zakken. Ik lachte. 'Ja.' Voorzichtig ging zijn hand onder mijn shirtje. 'Je ogen glinsteren.' Ik gaf hem een kus op zijn kin. 'Jouw ogen ook.' Hij legde zijn vinger op mijn lippen. 'Mag ik je nog een keer kussen?' Ik knikte. 'Ik hou van je.' Hij keek me lachend aan. Zijn hele gezicht lachte. Zelfs zijn oren deden mee. 'Is dat zo?' Ik knikte en tekende een hartje op zijn borst. 'Ja.' Hij kuste me. 'Mooi zo.' 

Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Mijn hele lichaam trilde. Ik probeerde de herinneringen uit mijn geest te verbannen. Het lukte niet. Ze zaten er te diep in. Ik kokhalsde en liet mijn hoofd op tafel vallen. De docent begon over de hersenen. 'Hersenen hebben de bijzonder eigenschap heel veel dingen te kunnen onthouden.' Ik kreunde en duwde met mijn knokkels tegen een schroef die in de stoel zat. Mijn knokkel bloedde. 

'Koester je onze momenten?' Ik knikte. Hij lachte. 'Goedzo. Nooit vergeten he' Ik knikte weer. Hij streelde zachtjes mijn hoofd. 'Koester jij ook onze momenten?' Hij schudde zijn hoofd en legde een vinger op mijn lippen. 'Ik koester jouw.'

Ik duwde met mijn vingers tegen mijn slapen. Ik zag hem kijken. Hij wist waar ik aan dacht. Ik zag dat hij zich schaamde. Hij duwde net als ik zijn vinger tegen een spijker. Ik zag dat hij verdrietig was. Ik wou hem troosten. En hem in elkaar slaan. Hij had dit zelf gedaan. Toen ik opkeek. Lachte hij. Naar een vriend. Alleen met zijn lippen. Maar hij lachte.

~ Ff n lekker kort stukjee
Xxx