Memories

43

Ik keek naar het appje dat binnen was gekomen.

+ 31 6 22332289: vanavond afspreken? Bij de Mac. Rond 6 uur. Please zeg dat je kan.
Xxx Milan

Aarzelend stond ik voor de Mac. Milan. Ik lachte zachtjes. Die knappe jongen. Het was kwart voor 6. Ik aarzelde vijf minuten.

Ik: ik ben er

'Heyy.' Klonk het achter me. Ik schrok me rot. Milan stond lachend achter me. 'Heyy.' Zei ik. Hij ging me voor naar binnen. Ik trilde een klein beetje toen hij naast me op het bankje ging zitten. Even was het stil. Zo anders dan met Jack. Met Jack. Was er altijd ergens contact. Onze ogen, vingers en zelfs de haartjes op onze armen reageerde op elkaars aanwezigheid. Met Milan was het gewoon. Stil. 'Oke laat me raden.' 'Hu?' Vroeg ik in gedachten verzonken. Hij grijnsde. 'Ik ben dus Milan.' Ik trok een wenkbrauw op. 'Is dat zo?' Hij lachte. Het deed niet echt iets met me. 'Nou ik kom dus uit Amerika.' Hij ging enthousiast door. 'En mijn zusje zit bij jouw in de klas!' Ik grimaste. Hij merkte het niet. 'En nog belangrijker. Jij bent super knap en aardig.' Ik viel van mijn stoel van het lachen. Ik was in 1 seconde overgegaan van grimas naar slappe lach. Hij ging opgewekt door. 'En ik zit nu met jouw aan een tafel.' Ik trok weer een wenkbrauw op. 'Onee.' Kreunde hij speels. 'Dat wist je al he.' Ik lachte weer. 'Hoelang heb je op deze flirtskills geoefend?' Hij keek me betrapt aan. 'Laat me verder gaan.' Ik hief mijn handen als teken van overgave. 'Ik wed dat jij geen honger hebt.' Ging hij door. Ik keek op. 'Hoe weet jij dat?' Hij grinnikte. 'Ik zag je naar buiten lopen met dat donkerharige meisje.' 'Zeg.' Zei ik. 'Hoelang stalk jij me al?' Hij lachte opgewekt. 'De hele dag.' Ik proestte het uit bij het idee dat een jongen mij stalkte. Ik Amélie De Rooi. Het meisje zonder make up die nooit iets zei. Gestalkt door een mega knappe boy. Ik keek naar zijn warrige blonde haar. 'En nu.' Hij ging vrolijk door met zijn verslag. 'Ben je aan het bedenken hoeveel geluk je hebt dat je stalker zo'n mega lekker ding is als ik.' Hij keek me aan. 'Nou?' Ik schudde mijn hoofd en probeerde niet te lachen. 'Mocht je willen.' Hij keek me doordringend aan. 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet. En ik zie dat ik gelijk heb!' Ik moest weer lachen. 'Heb je geen honger.' Vroeg ik me af. 'Honger naar jouw.' Gromde hij terwijl hij me een duwtje gaf. Zijn aanraking deed me niet tintelen zoals bij Jack. Maar het voelde wel. Gewoon. Fijn. Gezellig. Ik moest weer lachen. 'Oke nu ga ik iets zeggen.' Hij keek me met een pruillip aan. 'Maar ik ben nog helemaal niet klaar. Ik wou net nog zeggen dat je haren niet geverfd zijn.' Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Ze zijn niet nep.' Verduidelijkte hij me. Ik snapte er niets van. 'Hoe kun je zulke mooie haren hebben als je ze niet verft?' Ik keek naar zijn haar. 'Zegt wie?' 'Nee.' Begon hij. 'Dat is niet eerlijk. Ik ben gewoon altijd knap.' Ik keek hem raar aan. 'Ik niet dan?' Hij had zijn fout door. 'Zo bedoel' ik onderbrak hem grijzend. 'Hoe bedoelde je het dan?' Hij pakte de draad weer op. 'Ik ben gewoon knap. Ik ben niet gewent dat iemand anders dat ook is.' Ik zuchtte. 'Onverbeterbaar.' Mompelde ik. 'Oke voordat je verdergaat met je flirtverhaal. Hoe oud ben je?' Hij trok een wenkbrauw op. 'Doet dat ertoe.' Ik knikte. 'Jazeker. Ik luister nog precies getal seconde naar je als hoe oud je bent.' Hij keek verschrikt. '16.' Pruilde hij. Jack was 17. Over een half jaar 18. Jack en ik schilde anderhalf jaar. 'Maar bijna 17 hoor!' Zei hij. Ik grijsde sluw. 'Oke ik zal nog 0,3 seconde extra naar je geblèr luisteren.' Het eten kwam. Het meisje knipperde zwoel naar Milan. Hij keek haar dom aan. 'Hoi.' Het meisje lachte haar witte tandpasta glimlach. 'Wat kan ik voor je doen.' Ze richtte zich alleen op Milan. Hij keek haar aan. 'He ik wil je niet teleurstellen hoor mop. En je bent hartstikke knap. Behalve dan je lippen. Die zijn zo nep. Maar mopje. Ik ben hier op een DATE. Dus ik snap niet waarom je hier loopt te knipperen alsof je gifgas in je ogen hebt. Want ik ben niet zo'n lozer die het doet met 2 tegelijk.' Het meisje werd rood. Ik ging stuk van het lachen. 'He onze bestelling!' Riep ik haar na toen ze zich omdraaide om weg te lopen. Het woordje date bleef in mijn hoofdzitten. Het deed me goed te horen dat hij niet met twee meisjes tegelijk ging. Zijn stem onderbrak mijn gedachten. 'Waar denk je over na?' Ik grinnikte naar hem. 'Is dit een date.' Hij maakte een weids arm gebaar om hem heen. 'Wat zou het anders zijn.' Ik trok een wenkbrauw op. 'Nou gewoon. Een afspraak met een vriend ofzo?' Hij fronsde. 'Wil je dat liever.' Ik moest even nadenken. 'Nee.' Zei ik toen. Want het was prima zo. 'Goed.' Ging hij verder. 'Aangezien het een date is.' Hij wachtte even. Ik keek hem geduldig aan. 'Ga ik je natuurlijk wat vragen.' Verklaarde hij met een big smile. Ik slikte even. 'O.' Wist ik uit te brengen. 'Wil je verkering.' De woorden waren er zo snel uitgefloept dat ik dacht dat ik ze gemist had. Ik keek hem met grote ogen aan. 'Is het niet een.' Ik aarzelde. 'Beetje snel ofzo.' Hij schudde zijn hoofd en legde zijn hand op zijn hart. 'Liefde op het eerste gezicht.' Zei hij terwijl hij op zijn knieën ging. Hij was wel heel schattig. Ik dacht aan Ymke's woorden: jij moet een vriendje. Ik keek naar Milan op zijn knieën. 'Het duurt lang.' Fluisterde hij naar boven. Ik kon er niks aan doen. Moest weer lachen. 'Hm.' Mompelde ik. Met Jack was alles vloeiend gegaan. Hier voelde ik me ongemakkelijk. Ik wist dat ik hem aardig vond. Ja echt aardig. Maar als goede vriend. Ik staarde weer naar Milan op zijn knieën. Maar het was wel een oplossing. 'Ja.' Zei ik. En hij kwam grijnzend overeind. 'Ik ben ook onweerstaanbaar.' Ik glimlachte zachtjes. Wat deed ik hem aan?