Memories

40

Ik klom uit mijn bed en probeerde mijn vrolijkste outfit uit te kiezen. Doorgaan met het leven. Ik koos een jurkje wat iets meer bloot liet zien dan normaal en borstelde mijn nog half gekrulde haar van gister.

Gister. Ik duwde de herinneringen weg en rende naar beneden voor ontbijt. Er lag een briefje op tafel. "Vergeet je heen en weer tas niet X mam." Ik vloekte en rende weer naar boven. Met een ruk trok ik mijn dans kleren uit de kast. Ik had morgen dansen. Zonder verder nog na te denken propte ik de spullen die ik nodig leek te hebben in de "heen en weer tas" en banjerde naar beneden. Ik wierp een blik op de klok en besloot mijn ontbijt over te slaan. Met mijn rugtas en de "heen en weer tas" om mijn schouder fietste ik naar school. Ik keek niet welke jongens stonden te roken. En lette niet op het blonde meisje die daarbij stond. In magister stond dat we mentorles hadden. Ik zuchtte zachtjes en rende naar het lokaal. Mentorles. Hoe saai kon het leven zijn. De helft van de klas was al binnen en keek hoe ik op mijn plaats ging zitten. Ik keek vrolijk terug.

Precies om half negen stapte de mentor binnen. Met achter haar twee meisjes. 'Goedemorgen klas.' Begon ze. Een paar mensen mompelde iets terug. 'We hebben twee nieuwe leerlingen in deze klas.' Iedereen zat onmiddellijk rechtop. 'Melissa stel je maar even voor.' Een meisje met bruin goud golvend haar stapte naar voren. Ze droeg geen make up maar was toch super knap. Maar echt. Super knap. Ik zag de jongens in de klas nog net niet kwijlen. 'Nou ik ben dus Melissa en ik ben uit Amerika verhuist.' Ze leek me best aardig. Ze lachte even naar de klas en keek achterom. Het meisje achter haar had zwart lang haar en donkere ogen. En was zeker niet zo spontaan als Melissa. Een paar plaatsen verderop hoorde ik Christel en Stephanie overleggen. 'Chris ga nou even achter zitten.' Zei Stephanie zacht. 'Waarom. Dan zit ik naast Marie.' Vroeg ze chagrijnig. 'Doe nou.' Ze zuchtte pakte haar spullen en ging een tafel achter Stephanie zitten. Marie lachte. Maar Christel keek haar kwaad aan. Het meisje begon zacht te praten. 'Ik ben he.' Ze wachtte even alsof ze haar eigen naam niet wist. 'Elena.' Meer zei ze niet. Ik snapte haar wel. Voor de klas spreken vond ik ook doodeng. Bovendien luisterde de helft toch niet. Onze mentor klapte in haar handen. 'Oke Melissa en Elena dus. Kies maar een plekje.' Melissa liep lachend naar Stephanie. Ze liep alsof ze op de wolken danste en er speelde een zwoele glimlach om haar lippen. Stephanie lachte ook. 'Heyy ik ben Stephanie.' Melissa knikte. 'Omg het is hier zooo koud.' Ze sprak zangerig maar de worden kwamen een beetje bekakt over. Stephanie knikte. 'Ik snap niet waarom je uit Amerika weg zou gaan!' Haar stem schoot de lucht in. Melissa haalde haar schouders op. 'Amerika is ook saai na een tijdje. Ik heb ook in Dubai gewoond en een jaartje op Curacao maar ja.' Stephanie lachte weer. 'Zo leuk! Welk merk is dat broekje trouwens echt zooo niet oke leuwwk!' Melissa pakte haar etui. 'O shirtje van Hermes en broek met riem van Prada.' Ik slikte en keek naar het meisje zonder make up die mij zo aardig had geleken. Niet dus. Naast me verschoof een stoel. Ik keek verbaasd op. Shit de andere lege plek was naast mij. Het meisje met de donkere haren nam plaats en glimlachte even. Ik glimlachte terug. Hoe heette ze ook alweer. Ik besloot het maar te vragen. 'Hey ik ben Amélie.' Ze knikte. 'Ik ben Elena.' We praatte zo zacht dat niemand ons verder kon horen. In tegenstelling tot Melissa en Stephanie. Ik besloot aardig te doen. Ze leek me best aardig. 'Waar kom je vandaan?' Ze pakte snel haar spullen uit haar tas en keek me even aan. 'Ik ben geboren in Nederland. Maar toen ik 9 was zijn we naar Italië verhuist.' Ik knikte. Zij kwam ook al uit een ander land. De rest van de les kletsen we een beetje. In de pauze keek ze nerveus omzich heen. 'Je mag wel bij mij zitten.' Opperde ik. Ze keek opgelucht. 'Ik zit ook alleen.' Waarschuwde ik toen ik weer aan mijn vaste tafeltje in de hoek ging zitten. Tot mijn verrassing kwam het kliekje van Jack aanlopen. 'Uit hun buurt blijven.' Fluisterde ik. Eerst dacht ik dat ze voor mij kwamen. Maar ze bleven stil staan. 'Hey.' Zei Aron. 'Wat is er?' Vroeg terug in een poging zelfverzekerd over te komen. Jack stond achteraan. Ik keek hem kwaad aan. Hij was in gesprek met een jongen die ik niet kende. Ook nieuw blijkbaar. Maar wel gelijk al vrienden met de populaire boys. Net als Melissa bedacht ik. John trok een wenkbrauw op. 'Hey Amélie. We komen niet voor jouw.' Ik fronste. John ging grinnikend verder. 'We komen de nieuwe vertellen wie wij zijn.' Ik wachtte. Elena keek me een beetje bezorgd aan. Aron trok haar overeind. Toen kwam ik wel in actie. 'Aron blijf van haar af.' Hij grijnsde. Ik had geen idee waar die moed vandaan kwam. 'Moppie.' Begon hij tegen Elena. 'Het is niet zo moeilijk. Doe gewoon wat we zeggen ja?' Ik keek woest naar Jack en keerde me tot Sybren. Hij was tenminste normaal. 'Wat doet hij.' Siste ik. Sybren haalde zijn schouders op. 'Aron. Laat dat kind leven en richt je tot die nieuwe met die lekkere kont.' Hij wees naar Melissa. Aron lachte en wuifde naar Elena. Toen kwam de nieuwe jongen in beweging. 'Niet zo praten over mijn zusje gozer.' Hij had blonde haren en een veel te knap gezicht. En was dus de broer van Melissa. Aron trok een wenkbrauw op. 'Rustig man. Dat zei ik niet eens. Dat zei Syb.' De jongen keek een beetje kwaad. John merkte het op. 'Ben je boos. Pluk een roos.' Dat leek de jongen niet leuk te vinden want hij balde zijn vuist. Dit ging dus echt niet voor mijn ogen gebeuren. Ik kende die jongens nu drie dagen en ik hoopte vurig dat ze zouden luisteren. Met twee stappen stond ik tussen de vechtende jongens. Iemand anders had blijkbaar hetzelfde idee gehad want ik knalde tegen iemand aan. Ik keek dankbaar in diens ogen. De dankbaarheid maakte al snel plaats voor haat toen ik zag wie het was. 'Rot op.' Mompelde ik naar Jack en ik ging weer naast Elena zitten. De jongens stopte en gingen stuk van het lachen. De nieuwe kwam breed lachend naar me toe. Zijn rechte tanden glinsterde en hij ging met zijn hand door zijn haar. 'Jo.' Begroette hij me. 'Thanks ik ben Milan.' Ik kon mijn ogen amper van zijn gezicht afhalen. Jemig wat was hij knap. Ik lachte. 'Hey. Amélie.' Zei ik dus. 'En dit is Elena.' Ik wees naar Elena. Dat leek de jongen niet veel te boeien. 'Leuk jurkje.' Fluisterde hij in mijn oor voor hij weg liep. Ik voelde me rood worden. Elena grinnikte. 'O o. Een aanbidder.'

~Heyy, in het volgende hoofdstuk laat ik de personages zien!! Dus dat moeten jullie wel even bekijken;)
Xxx