Memories

38

Ik keek naar de jumpsuit dat ik had klaargelegd. Ik had een afspraakje met Jack. We zouden gaan eten in een van de tentjes in de stad. Mijn lichaam zat vol energie. Ik aarzelde toen ik het aantrok. Een jurkje was ook leuk. Ja ik was best een jurkjes type. Tuurlijk een broek is ook leuk. Maar jurkjes waren en makkelijk en vrolijker. Vol twijfels staarde ik naar het jumpsuit. Het zat best strak.

En het zag er chic uit. Ik pakte het en rende ermee richting de badkamer. Pech. Dacht ik bij mezelf. Ik deed niet al te veel make up op. Ik kon me toch nooit meten met zo iemand als Stephanie dus ik probeerde het ook niet. Ik was gewoon natuurlijk zei ik altijd tegen mezelf. Gelukkig was er in mijn hele jaar maar 1 zo iemand en dat was Stephanie. Ja Christel was ook knap. Maar zo nep dat zelfs sommige jongens haar voorbijliepen. Ik stopte met dagdromen en probeerde mijn dikke haar te krullen. Hopeloos natuurlijk. Ik pakte een zwart leren tasje (mijn enige tasje) van mijn stoel en sprintte naar beneden. Ik haatte tasjes. Ik had liever gewoon een grote jaszak. Jurkjes en jassen zonder tas. Stel me maar eens voor. Met een vage lach op mijn gezicht trok ik mijn donkere jas aan. De perfecte combi was het zeker niet maar ik had niet veel keus. Buiten hoorde ik iemand toeteren. Met een enorme glimlach stapte ik over de drempel. In de auto zat Jack. Zijn haar door elkaar en met een overhemd aan. En op zijn gezicht een grijns van hier tot Tokyo.

Ik keek over de kaarsjes naar Jacks glimmende ogen. Hij lachte. Ik had zijn hand vast onder de tafel. Hij wreef met zijn duim over een knokkel. Plots liet hij los. 'Ik hm moet.' Hij keek me beschaamd aan. 'Naar het toilet.' Ik grinnikte. Hij stond vlug op en liep snel richting de toiletten. Ik chekte even mijn telefoon en keek naar Jacks telefoon die maar door bleef zoemen. Ik wachtte even maar toen het niet op hield pakte ik hem en opende hem. Wie moest nou zo nodig appen.

Fabienne: komt allemaal goed. Vertel het haar voor mij. We zijn een team. Doe het desnoods voor mij. Ik weet zeker dat het beter voor je is.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ik kende absoluut geen Fabienne. Mijn hart klopte net iets te snel toen het volgende appje binnen kwam.

Fabienne: komt goed lievie. Ik ben er voor je. Je kunt me altijd appen als je me nodig hebt he!

Lievie. Ik voelde spuug in mijn keel oprijzen. Dit was vast een nicht. Bedacht ik. Een tante of zo iemand. Lievie. Ik probeerde met mijn bezweten handen mijn glas water te pakken. Snel legde ik de telefoon terug op zijn plek. Zou hij dit doen. Nee ik vertrouw hem. Hij is veranderd. Niet op die manier. En zijn nieuwe vrienden dan. Die. Daar stopte de discussie in mijn hoofd. Hij was wel degelijk veranderd. Hij kwam uit de toiletten aanrennen. 'Zo stom van mij. Sorry Am.' Ik zei niks en kuchtte. 'Zeg hm.' Begon ik zenuwachtig. 'Heb jij soms goed contact met een nicht of tante ofzo?' Hij dacht na. 'Nee niet echt hoezo?' Ik keek naar zijn nek. 'O gewoon. Ook geen verre achter nicht ofzo?' Hij fronste even. 'Am wat is er?' Ik slikte. Hij kon ontzettend goed acteren. 'Dus geen familie?' Ik stond op en trok mijn jas aan. Jack stond bezorgd op en pakte mijn hand. 'Am zeg wat er is.' 'Niemand die je lievie noemt.' Ging ik met gebroken stem verder. 'Nee tuurlijk niet.' Zei hij. Ik rukte me los. Er viel een traan uit mijn ooghoek. Ik rende naar de deur. Naar buiten. Ik hoorde Jack achter me. 'Am stop!' Ik draaide me om. 'Ook geen Fabienne.' Antwoordde ik met roodomrande ogen. Eindelijk lichtte zijn ogen op. 'Am dat is.' Ik deed in stap in zijn richting. 'Het boeit me niet wie zij is. Een hoer uit de club of een vriendin die je 1 week en 6 dagen geleden ontmoet hebt.'
Hij keek me een beetje boos aan. 'Am laat me uitpraten.' Ik keek hem zo mogelijk nog kwader aan. 'Uitpraten! Verdomme ga maar met haar praten.' Dat was het laatste wat ik zei. Met een ruk draaide ik me om. Mijn gympen bewogen geluidloos in de donkere avond. De tranen gleden langs mijn wangen naar beneden. Nog nooit had iemand me op deze manier geraakt.